termitas sociais.

son o erro insuprimible.

deixome caer pero non peto contra o chan,
meus miolos non decoran o asfalto hipócrita que me rodea.

torneinme musa dos mortos,
princesa furtiva de olladas que desgarran a pel.

non me concibo sen ti.

perdín a capacidade lóxica de resposta ante o peligro.
agárrome aférrime aos paus de ferro,
non me deixo caer,
agardo eses diminutos dentes que me deborar alongando a dor de non ser.

eva méndez doroxo

descontruíndo-nos

surfeo polo cantil da cordura, xogando no fío da navalla, na estrada sen liñas.
completas a ausencia de reflexión.

tumbada a ezquerda de min mesma vexo o reflexo do que fun.
unha muller compensada,
duas pernas lónxe do peito circular.

teño dous botons metálicos por ollos,
contemplo o ruído,
vexoo pasar,
acaricio a súa rugosidade profunda,
resgo a vida coa impronunciable verba que me separa de min.

sorbo o alimento líquido,
a velocidade textil rómpeme os matices.

son uns beizos cosidos,
a furia contida nos cantís da humanidade.

eva méndez doroxo

torturas de luz 1.0

trasmutación xenética das necesidades.
práctica eterea na que se mergullar con total ausencia de medo.
compromiso abstracto no que se sentar,
do outro lado,
luz

____: son ininterpretable. contacto eufórico presexual no que nos esquecemos de sentir.

- quixen dicir que non entendo, pero véxote: es transparente.-

todas e cada unha das partículas que compoñen a mente son organismos autónomos que reinterpretan os pensamentos.

_____: sinerxias coherentes. momento previo á luz.

tortúrame coa indiferencia que propois nos dialogos de silencio.
tórname musa pendurada na imaxinación de teus dedos.
faime xemir,
remexerme no irreal para sentirme viva novamente.

alónxaste de min a cada instante,
téñote entre meus beizos,
apreto os dentes fundíndote co sangue que mana cara adentro, na profundidade do ser que nos contén; atrapados.
atravésame mil veces coas falanxes ausentes de carne.
deixame convertir esta incredulidade no son previo á composición da simetria universal,
transportame naufraga de recionalidade.


eva méndez doroxo

entre horas

mollo.

as notas estornudan nos miolos,
derrétenme o sentido,
corrómpen a eternidade; o silencio.

mollo...

tabilhona.