canción de nadal 01/08/2007

sinto como me baixa a presión.
miñas pernas latexan
á inversa de dous corazons:

o teu que non está,
o meu que morreu.


aperto as queixadas coa forza de reter bágoas.
vomito: sangue sen osíxeno,
alimentos dixerídos;
recordos, agarimos.

eva méndez doroxo

16/10/2006 IV

o número maldito.

triangulo imperfecto de lados pares
no que perderse vóltase imposible.

navego os dedos ensangrentados
polas liñas que unen cada vértice
deste cadrado que ficou
nunha folla en blanco.

eva méndez doroxo

16/10/2006 III

Un pé:

duas centas trinta catro mil pezas dun LEGO que endexamais soupeches montar.

A Cabeza:

Infinito campo de cultivo no que teus ermos pensamentos nada fixeron medrar.

A Cona:

improbable dimensión descoñecida á que non sabemos achegarnos.


eva méndez doroxo

16/10/2006 II

séntome en ti,
na mellor das alabanzas.

fermosura, cadeas, ventás invisibeis tras das que olleas
meu corpo espido.
deborado polos cocos.

ríes absurdo, anxelical, miudo...
sen medo nun ollar limpo,
que non aprendeu a amar.

eva méndez doroxo

16/10/2006 I

Medran silvas silencionsas
na infinita liña que nos separa.
Acúsasme de arrabuñarte,
es ti, absurdo e rencoroso coitelo
que se fende na escuridade
dos dias,
atravesando bolboretas de auga.

eva méndez doroxo

IB_EX 35

conmutamos en rugosidade:
dilución de agarimos destructivos;
equipamento de teus dedos.
non abonda a confusión da noite
para deixar de verte.
soños de humidade híbrida contraen miñas pernas
reténdote dentro de min.

non podo demóstrache os erros,
nin conseguir que miña pel percorra túa sangue.

Bébeda de min, esta vez aseguro:
son individuo.
innomeable ser que pode definirse baixo o análise exhaustivo.
unha lente vítrea que se crava en min para explorarme.
a miña existencia toda é aporía,
o sen sentido que ten resultado na nada que me define.
unha intrinsicidade da resposta absurda
no día a día.

compenetración de pensamentos,
fan hoxe que os interruptores nos volten a conmutar
chegando así ao punto de inicio,
aquel no que sen ideas nos aproximou,
construímos a utopía e adubemos incansables.

chega a hora de que miñas pernas cedan,
que meus ollos baleiros enchan as cunchas craneoreas
na catedral do pensamento,
para así atoparme sen circuítos,
conectada a min mesma,
monstruo que aprendín a recoñecer no espello.

flexiono miña rixidez equívoca
e ascendo do irreal ao plan no que comparto
recoñecemento con todos os monstruos deformes.

eva méndez doroxo

de Deusas

infancia de corpos mesturados por mar,

terra, ar.

empezamos a andar xornadas imposibles de concluír,
distancias creadas para Deusas,
nas ca unidade de desprazamento mortal é infinito.

xogos de morte;
xiramos noutro idioma,
pretendendo esquecer a distancia andada,
rexurdimos coa forza dunha esponxa carbonizada,
intento absurdo de burlar o destin.

pes cheos de ampolas.
paraxes interminablemente andados por miles antes ca nós.
ao final do camiño unha esperanza,
un futuro que semella distinto;

encasillada nun medio de transporte máis veloz
pretendo alcanzar as Deusas,
que camiñan tranquilas nunha paralelidade que non vexo.

noutros lares

a micro pechado grazas pola reseña.

sen titulo

no século onde non hai escuridade,
mundo en que a fame son imaxes nun televisor,
os seres que habitan na riqueza medran longos,
sen máis preocupacions que inxerir tranquimacin.

os vagons rebosan corpos brandos,
embutidos en mil abrigos,
mosaico de vidas baleiras.

unha nena, luz de inxenuidade, aínda non demasiado branda,
aínda non demasiado intoxicada pola polución das desideas,
corre tras unha folla de papel.
rápida recupera o anaco de vida que representan as letras,
sendo pisada por homes e mulleres que non ollean.

eva méndez doroxo

incompatibilidade

alentos que invaden miñas falanxes.
costelas do agotamento no que pousar un ollo,
interrumpindo a inocencia con fusilantes risas.

demoníacos agasallos de linguas que non coñecemos,
xiramos nas norias dunha escura brétema:
inverno incoherente no que mesturar pétalos vermellos e desniveis cromáticos.

no fondo das teclas acho as faragullas da vida que percorreron outros,
vestixios de pelexas interminávels,
guerras de sal e carmín,
no que as ras só poden observar tranquilas dende a cornixa do seu croar.

eva méndez doroxo

baleiro 0.0

sen sangue nas autoestradas internas,
sen tránsito nun corazón que dixou seu latir,
coas maus baleiras.

entro no trance do autocoñecemento,
mergúllome nunha nova ideoloxía:
o culto a min.

histeria compartida por unha sociedade
que vive na opresión asfixiante do ego.
na existencia finita do ridículo.

as luces adornan o camiño paradóxico que nos alonxa da realidade.
do outro lado, espida, áchome.
brancura inmácula que representa, simplemente, mil cancións melancólicas.

escúrrome polas liñas microscópicas que recobren a pel,
penetrando nas conciencias,
expresando o inconformismo dende o silencio que me viu nacer.

eva méndez doroxo

presentación do libro As Sete Idades

filo-café: suicídio/altericídio

café Princesa: 12 de janeiro de 2008, 21h. Porto

inscrições (gratuitas) Abertas:

áreas: Pensamento, Pequenas-Comunicações, Dança. Poesia, Musica, Performance, Sociologia, Antropologia, Psiquiatria, Filosofia, Teatro, Pintura, Fotografia, Curta-Metragem, Escultura,

Filo-Café: Suicídio/Altericício

Café Princesa
Rua Silva Tapada, 134
Porto

Apresentação do livro As Sete Idades de Eva Méndez Díaz doRoxo com a presença da autora

Apresentação feita por Chacal

Roxeamos as congas das articulações pouco articuladas. É nesse não-andamento que se sustém a paródia existente. Quantum satis la verve de expelição? A_cordamos em 2008 com esgares, não acabamos de nascer. O sombreio toma conta das palavras, elas próprias sombras do dizível. Que fazer nas ponderosas dificuldades de adormecer e acordar? Os rumos, bússolas de erramento, somegam a fauna entre sua savana, a memória esquecida. Alguém pode/consegue suicidar-se? Ou tratar-se-á de um altericídio que, em consciência de tribu corporal, pode sintomatizar um genocídio? Anda, meu existente, deita abaixo as memórias que te trituram, não respondas, um sendeiro invisível te espera, sui-nada, nada é sui. Lamentamos. Com muita Lama.

Inscrições Abertas:

Para a sua inscrição indique nome, lugar de proveniência e área de intervenção, através de incomunidade@gmail.com

Mais info: (00351.965817337)

Inscritos:

André Domingues (porto, texto e pensamento); João Vilas Maia (porto, texto/pensamento), Amilcar Mendes (valbom, performance), Nelson Silva (porto, fotografia), Elizabete Monteiro (boticas, pintura), Hugo Nascimento Veloso (porto, texto), Luis Serguilha (famalicão, poesia), Alexandra Bernardo (carcavelos, interpretação), Alexandre Teixeira Mendes (porto, comunicação), Vicente Pereira (porto, pensamento), António Pedro Ribeiro (braga, poesia),

as nubes veñen de islandia

no inmenso branco achámonos,
espidos coas lans e coiros dunha longa viaxe.

inmóbiles agardamos o segundo no que a creación acontece.
pequenos procesos que denominamos química,
condensación de masas intanxibles,
prosaicas combustións ilegais.

no medio do comprensible
un pensamento que non flúe.
seguimos na inmensidade
que nos perde
elevándonos nun evidente xesto contra grávido.

eva méndez doroxo