piromanía.

ardo.
o lume encheo todo,
a pel estala entre as bocas,
a espalda arquease.
ascende a quentura dende os pes ás pálpebras.
deborada quedo,
afeita ao xeo,
este incendio faime sentir.
remézome nas brasas,
anacos de min,
ardo, sigo ardendo,
tremen os ósos,
escachan os risos.
fume,
despréndese do meu corpo,
ascende ata desaparecer,
engulido polas chamas
desta combustión espontanea.

eva méndez doroxo

Airón.

infórmate nos beizos,

da miña paixón.

propóñoche que mistures

a miña pel debastada

co po, monocromático,

do teu racionalismo,

para trocarnos dos pes ao inicio,

e traficar cos anacos

dunha existencia previa.

pregúntalle á lingua,

o son do meu desexo.

rescata os xemidos,

desta gorxa esgazada,

e rehabita os silencios

do compás do meu alento.

dialoga cos segundos

a aventura de esquecerme.

eva méndez doroxo.

Suite para Greixa nº 11.

Angorde.
Invádesme angorde,
como nun agarimo impronunciado.
O teu ollar imprime o meu contorno
nas sésegas da tea,
consérvasme.

Penétranos o olor de terra mollada,
inflámanse os sentidos,
aterrados por adiviñar, de novo,
o hai tempo esquecido.

Angorde retírote,
aparto as túas maus do meu corpo,
négoche uns beizos, aínda doentes,
do derradeiro predador.

Angorde.
Angorde invádesme, angorde.

eva méndez doroxo.

notas de morte.

precipítome no hoco que deixaches,
na interminable profundidade da que non consigo escapar.
mergúllome na crueldade
de quen se cree un deus
por verse reflexado na miña vulnerabilidade.
atraveso o meu corpo,
aínda quente,
xa sen vida.

eva méndez doroxo

utopía.

abréseme a pel,
explotán os músculos.
sigo debastada,
afundida no tránsito.
véxote erguido,
do outro lado do caos,
coas maus tinguidas co meu sangue,
cos beizos abertos nun sorriso ególatra.
existes,
aínda existes.
a miña dor faite infinito,
o meu abatimento
convírtete en invencible.
sacudes a felicidade
sobre os meus restos.
roubáchesme a esencia
do meu sen sentido,
levaches contigo o meu tacto quente,
os latexos dun corazón magullado,
a biscosidade dun agarimo roto.
a pel segue aberta,
os organos estouparon.
agónica e fría contémplome.


eva méndez doroxo