andróxina 1.0

encarnada,
con forma asimétrica e mirada sen cuncas,
reméxome infinita na profundidade deste medo.

agardo cas feridas con sangue seca,
rebenten de novo,
expulsen o veleno que as apodrenta,
a saliva que nelas deixaron os anteriores moradores
deste corpo andróxino que habito.

eva méndez doroxo

lobishomes x.x.3.

xa na hora do recollemento póstumo,
ollo, sorrinte, para as fouces dos depredadores.

cantas horas esquecida nesta cova?

agora, da man doutras musas, pensábame morta,
sen saberme aínda no outro lado.
agardei trescentas horas mortais, para velos.
sedentos, do meu sangue, oléxanme a indiferenza,
búscanme o medo,
lamben o sal da miña pel marmórea.

elas: amigas, irmás, compañeiras...
agasállanlles ouvidos e dedos,
acerriquitando as lembranzas onde eu era musa de tanto animal famento.

comenza o banquete!

eva méndez doroxo

lonxe.

múdanme os pulsos
inmersa neste latexo agónico.
os beizos, abstortos, rezuman as verbas da incomprensión.
mordo a lingua
para sentila viva,
pois en cada intre que transcurre, o sangue apodréntao todo.

as ninfas caeron dos tellados,
abrasadas polo sol das ollasdas temerosas,
reméxense na miña boca,
querendo ser escoitadas, nestas derradeiras horas de agónica linguaxe.

eva méndez doroxo