meses, menús, cociña

o proxecto deste ano non é máis que simplemente propor unha boa tentativa de menus e pratos a o longo do mes. nin máis nin menos que un por dia tendo así unha selección dixestiva ao final do ano. polo de agora ía retrasada pois há uns meses nos que non chegara a dar sacado da cociña todos os menús pero xa me poño o dia xusto pendurando este derradeiro post explicativo.
así que espero que disfrutedes o festín.

eva méndez doroxo

observador

a ti,
que me observas en silencio,
sen que te vexa,
sen que perciba teu ollar en min.

que sinte as formas do meu sentir,
que me escoita chorar na inmensidade.

que compartes a miña soidade,
fundes o fuciño na tristeza do meu significado,
suprimes as formas,
non xulgas as miñas incongruencias.

a ti.

eva méndez doroxo

outras mulleres

pel,
teixido tatuado,
kilómetros de suavidade
na que esquecer
a propia identidade.

luz,
micropuntos proxectados,
velocidade na que transportarme
a un mundo de infinitas caricias.

eva méndez doroxo

catro mil milimitros

a catro mil milimitros de min atópaste,
na distancia anfibia chea de erros,
na oscuridade cromática do insignificado.

eva méndez doroxo

cosmopolis

a función desaparece no soño das linguas.
descansan as incongruencias
baixo pestanas de cristal,
fondo...

remexo o esquelete na horizontal liña do pentagrama,
sonoro experimento de espertar,
extraerme da partitura onde ti agardas,
afondo...

eva méndez doroxo

institut astronómic

em costa apendre del teu buit.
la forma cóncava al coixi,
l'abisme insondable que m'anuncia
la proximitat de la nit infinita
lluny del oceà de tà pell.

eva méndez doroxo

variables eros: eróticas_líneas de mujer

Variacións de eros e series numérico tipográficas, son experimentos en castelán froito da derradeira experiencia de acompañamento inaugural á expo de Beatriz Concha.
A disfrutar, experimentar e "gaudir".

eva méndez doroxo

t.89

tampoco pretendo definirme.
soy la suma de impulsos que me transfieres cuando mojas la lengua en mi ser.

tampoco intento comprenderme.
existo, sólo, cada nanosegundo previo a que me pronuncies, después desaparezco.

tampoco quiero recriminarte las caricias anteriores a mi esencia.

lo único que declaro es:

Amasarte deseo,
en diabólica danza levitar,
fondear tu cuerpo,
atarme en tus latidos,
para ser libre de mi tras el último aliento que furiosos expiremos.

eva méndez doroxo

t.368

exhalada,
bajo las telas,
los buitres me buscan.
inmóvil la materia Mi
contiene la respiración
en mecànico acto de sobrevivir.
huiste con el esqueleto YO ,
con la esencia de nosotros,
con la existencia de Ti.
en la reserva me encuentro,
ruido a mi alrededor y yo sin boca para poder llamarte.

eva méndez doroxo

a.0

tumbada a la izquierda de mi misma,
surfeo entre las olas de la cordura,
bajo mi pecho, las piernas atesoran los acantilados en los que perderte,
naúfrago de otros mares más tenebrosos que el mío.
soy unos labios cosidos,
una vida impronunciable,
una caricia lejana.

eva méndez doroxo

a.14

en la concentricidad de las líneas curvas de una mujer me he perdido.
embriagada del néctar rebosante de tus pechos desaparezco,
el paraíso a mis pies: tu c-u-e-r-p-o.
gemimos en falsa cópula: reencuentros,
en dificultades analógicas de comprensión impura.
los otros,
observadores distantes, de nuestra confluencia,
de nuestras lineas de mujer.

eva méndez doroxo

a.3

surjo sirena de la verticalidad en la que me adoras,
inmersa en la inmensidad del gris, te alejas de mi.

se me estremece la conciencia cuando siento tu aliento entre mis piernas,
reptil ausente que me devora.
somos cerámicas en composición asimétrica,
tu cuerpo erecto, un angulo imposible sobre el que trasladarnos.
me mojas con la latitud esforzada:
tus labios, mi lengua.
tus ojos, mi ausencia.
tus dedos, locura.

tumbarme en ti deseo,

caer escama a escama en tu cuerpo arácnido y tejernos bajo una red de espuma,
mostrar mis pechos de musa entre tus manos de hielo rompiendo la aritmética de los sentidos.

eva méndez doroxo

variables eros

invoco a eros, el que afloja los miembros,
para pedirle que me transforme en loba
y así poder desgarrarte la piel,
penetrar en tu esencia
y saberme devorada.

eva mendez doroxo

pensamentos

porque formo parte do caos?

existo en e sobre min mesma.
formulo catrocentos tres pensamentos cada fracción de tempo,
nomeado vida.
invento tras e dentro de ti.
carretaba medio millón de significados
carentes de intelixencia
superhabitados de parasitos da gramatica non verbal,
a que comunico ao pechar un ollo.

eva méndez doroxo

conxeturas

hai algo peor que a producción en cadea?
- na cadea hai algo peor que producción.

simplemente ser productivo é afirmar.

- afirmar sendo simplemente productivo.

xogar á incompresión do ego forma parte da redacción sistematica
de calquer sen sentido que ao longo do tempo, sabemos,
há de transformarse nas verbas que nos iluminen.
xeracións infinitas de monstruos sen pensamento,
de amigos-cadaver ou mortos viventes,
froito da simple afirmación dun producto de cadea.

eva méndez doroxo

dias e outono

durante un nanosegungo conseguín o fin,
interpretein a persoaxe,
aparentei feliz.

despois, descartein calquer proeza,
senteinme na porta, baixo a luz dalguns ollos e adormecin a conciencia.
xustificar os actos,
mostrarse fría,
esconder o fuciño nas maus dos outros,
ser, unha muller salvaxe, por sempre.

eva méndez doroxo

esgotada

preciso as rectas infinitas
do teu corpo curvo
para trasladarme efímera por túa turxencia inachegable.

morder, berrar, fuxir,
non son accións posibles cando ximes ao meu caron
baixo as telas,
sobre min.


eva méndez doroxo

Recital & Expo

hate me

imperfeccións.
liñas que se desconfiguran ao acaricialas.
nomes propios esquecidos
baixo un exército de detalles.
nos beizos, ron.
na lingua, gramos de ti.

eva méndez doroxo

serie dor

cantas veces teño que escribir dor, para deixar de sentirte?
formulo, redacto, explico e significo,
tan só tres letras compoñen unha vida enteira
feita de anacos cosidos con punto de cruz.
rexeitar os efectos secundarios da felicidade infinita
é, cando menos, unha osadia, castigada coa ruptura do fio,
desmembración das telas,
composición da dor.

eva méndez doroxo

mutación ensaios

invoco a eros,
o que afloxa os membros,
para que me transforme en loba.

eva méndez doroxo

estrelas

astronomia e astroloxía confluen no paralelismo irrepetiple dos nosos corpos.
fuxindo da ollada cóncaba, experimental e xulgante dos veciños,
ficamos inmóbiles, silenciosos, mortos,
un contra o outro na tela, en furiosa opacidade.

eva méndez doroxo

puntos cardinais

as ondas achéganme ao fin.
resurrección do esquecido,
pronóstico reservado,
mutilación da feminidade.
responsable: eu.

eva méndez doroxo

baixo o sol

intensamente oprimida contra o peito marmóreo do amante ausente.
fugaz, o alento, chama por silencios de cristal,
agarimos reaccionarios de titans en pé de guerra.
rumorea o vento entre os segundos, afastando anteriores encontros.
momento e agora únense na quietude do ruído metálico dos bicos inconfesables.

eva méndez doroxo

prolífica

frondosos ollos na néboa da superficie dérmica.
somos corpos transparentes reflexados nos aparadores da vida.
informes seres de luz,
metamórficas esfínxes esculpidas na dor
de quen nos bica sen vernos.

eva méndez doroxo

clonación fase un

medra o descoñecido dentro de min,
cada agarimo violenta a súa nova forma,
mútanme os organos,
os teixidos tecen unha nova vida no meu corpo.
óllote.
óllasme.
o descoñecido medra en min para deborarnos.

eva méndez doroxo

agónica

desgárrasme a pel con palabras que non comprendo.
ábresme o peito,
fúxes coa miña esencia entre túas maus.
sangro bágoas sen sal,
seca de min,
pétrea obserbo como desapareces tras o po,
acompañado de min.

eva méndez doroxo

17 maio, Nós

fálasme nunha lingua que che é allea
para que os agarimos se fundan na miña esencia.
reprimes o xemido da miña boca,
mentres eles aniquilan as verbas que me compoñen,
preténdenme desaparecer!
teus beizos suaves murmúranme o meu nome para que me mostre,
inconsciente, entre túa lingua e a miña,
case transparente, érgome.
loitar quero,
non someterme ao esquecemento,
fuxir da conformidade,
enxebre, libre, sólida!
miña carne desexa,
meu corpo pretende,
noso idioma comunica_

eva méndez doroxo

cociñando galetas

sal.
trescentos gramos de min,
unha culler de alento,
cinco mililitros de suor,
e sal, moita sal.

eva méndez doroxo

fred

apóderase de min o oco que habita onde antes estabas ti.
imaxina a ferida dos dentes no xeo,
a pegada dos beizos no humidos,
a dor que percorre os teixidos brandos, aínda, da túa ausencia.

eva méndez doroxo

curconet

en la convustió de les personalitats,
l'alé impera tres milímetres per i sobre els silencis d'indiferència.
si l'amor fos una caricia, la pell moriria d'amor.

eva méndez doroxo

sigo vivo

escalo o pelo rasurado do corpo celeste.
afirmo ter chegado sena as ao punto máis alto do cosmos.
reprimo as ganas de sair correndo,
de botar a rir,
de sentirme só.
fuxo das olladas carnívoras que me pretenden.
descendo da superficie irregular que fuches.

eva méndez doroxo

cortes

trastornada a imaxen do nome,
por fin son libre para escribir.
sen cadeas que me pesen nos pulsos,
coa mente levedando no cráneo, medro.
áchome infinita,
transitada, aínda, polas pantasmas, pero estreando lingua,
a túa, a miña, a nosa.

eva méndez doroxo

tic tac temps

mortalment ferida,
m'arrossego per la distància.
incongruent i efímera la paraula em rescata,
aquesta volta,
per abocar-me a les mans d'un ésser desconegut,
forma inhòspita coberta de mi.
m'enfonso en el silenci de les caricies alienes,
dels significats oberts,
dels llavis humits.

eva méndez doroxo

des_variacións

desconfigurada caio na hipocresía do eu.
rexeitar o pronóstico é a advertencia última.
encho o peto de cascas e selo o significado.
aparento ser un persoaxe de ficción,
pretendo deixarme caer aos pes de min mesma para descubrir o sol.

eva méndez doroxo

etiquetas

corporea especie que se resiste ao teu olfato.
textura efímera que penetra teu tacto.
sabor explícito en túa boca.
muller inherte atravesada por teus ollos.
surfista intrépida por todo ti.

eva méndez doroxo

once

després del fang quedem nosaltres,
fòssils pneumàtics d'incomprensible textura.
recòrrer novament la distancia peu-ull,
és relativament impossible,
totalment inútil.
les espores ho han arrasat tot.
no queda res, només nosaltres,
dos éssers que no comprenen el diàleg dels cosos famèlics.

eva méndez doroxo

HIPÉRBOLE

convulso, sa

1. adj. Que sufre convulsions:
rostro convulso pola desesperación.
2. Que está moi excitado ou fora de sí


SERIE NON NUMERADA k_ H I P É R B O L E

trucos de cociña

canibalismo é sinónimo de min.
un aforismo do irresoluto,
analoxía de aférrime sin sentido,
gusto a mel.

calendario é antónimo de agora.
tormenta de interrogacións,
plenitude de incógnita,
sabor limón.

mistura é olores diversos,
cores complementarias,
corpos espidos baixo o sol, sobre a xeada.

eva méndez doroxo

desperta

compoto os órganos.
místuroos con aceites,
sal, canela.
ordeo cada tarro, cada parte de nós,
etiquetada no armario, sen luz,
escondidos das olladas indiscretas,
agardo.
maceran angorde,
no paso do infinito,
agardo.

cando é o tempo das compotas?

eva méndez doroxo

dorminda

cando me les, tremo.
axítome púdica, efímera e gris,
baixo as pálpebras dos teus ollos.

cando retiras, pechas, negas.
cando insolentes me criticas,
inspiro o veneno da túa lingua.

flaxelo os caracteres,
inspecciono as letras,
artello sin significados só para terte.

eva méndez doroxo

trans_mudación

fúndome no formato alegórico,
tornome sal.
aprendo a fuxir,
composta de luz, na oscuridade, resurxo.
somos os puntos suspensivos do texto inacabado,
aprendices de mago subditos de meiga,
fillos da dúbida.

eva méndez doroxo

taxes impagades

he tancat l'existencia.
forado la propia conciencia,
cercant l'utopia, l'essència del jo.
m'arrossego pels conductes aeris,
respiro.
penso que respiro, almenys ho intento.
sorprenc cada forat,
antigues cerques incompletes de mi mateixa.
et reflexes lluny, en alguna gota salada que havia expulsat.
ahir.
enfonso els dits i la llengua en l'interrogant,
per extreu-re'n el gust a forma corva.
sóc present en els meus records.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada E

desesperada desgarro a pel,
afondo os dentes entre os nervios,
arrabuño os teixidos.
poseerte neste acto,
no intre espacial no que se detén o mundo,
debórote con necesidade primitiva,
teño fame de ti.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada L

mentres a auga esbara percorréndome,
ollasme.
incauto e doce respirasme,
éncheste de min angorde,
baixo a chuvia.

sorpréndesme inxuta, entre as sabas,
no día, tras os soños.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada O

cuberta de escamas,
reméxome na captura da suavidade.
exalto o lume da inflexión,
mergullada na túa liquosidade anfibia.
conspiro cos silencios para penetrar túas branduras.
despréndense da miña porosidade fragmentos de pel,
baixo as uñas da ingravidez,
levitamos, animais mollados, exhaustos de nós.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada B

seda cae a infinitos milímitros,
entre pel.
convulsa na gabia,
paralizo os pulsos,
exhalote.
a dificultade de escalarte racha a horizontalidade,
reflexada nos teus ollos,
inhalo.

eva méndez doroxo