esqueixada

cando me percorren as patas do esquecemento,
afloxo os músculos e inspiro
os vapores dos encontros
sobre as brasas,
cando as linguas aínda queimaban
as texturas do medo,
e os ollos eran salvaxes e o mirar ceibe.

eva méndez doroxo

na cociña da alquimista

o sabor a doce éncheme o nariz,
penetra os teixidos brandos da miña memoria,
viaxa entre os dedos e os dentes
para intalarse no fondo do imaxinario
que significa non terte.

aprendo, na distancia,
as formas do son da túa voz
petando contra os meus ollos,
mollados aínda pola ausencia.

a boca derrétese ao probar
as minúsculas particulas cobrizas
que tinguen a noite.

entre gotas de chuvia agardo
compartirche o doce co enche todo.

eva méndez doroxo

3xturas

infórmate nos beizos do meu desexo,
comunica coa lingua das humidades todas,
busca cos dedos o tacto dos xemídos,
mergulla os ollos nas profundidades do eu.

eva méndez doroxo

clasicos á carta

segundos de pel abalánzase nas miñas papílas,
o sabor a limón imprégname.
alíñasme con un pouco de sal,
un pouco de mel,
algo de ti.

horas de voz tremen nas nosas extremidades
afogados suspiros entre verbas descoñecidas,
bocas molladas,
linguas quentes,
algo de min.

eva méndez doroxo

indecisió

llisques vacil·lant per la meva indecisió,
com si en coneguessis els secrets
que oculto rera les formes corves
de la meva conversa.

m'inflames amb la sutileça del verb,
a poc a poc, agitant-me com a una fulla de figuera,
abans i durant una tormenta d'estiu.

la fortuna amb somrriu quan esgotat et distàncies,
formulant sorolls que no endevino i que em recorden
el gemecs de qui en una altre hora va lliscar indecís per les meves vacil·lacions.

eva méndes doroxo

liscas vacilante pola miña indecisión,
como se coñeceses os segredes
que escondo detrás das curvas
da miña conversa.

inflámasme coa sutileza do verbo,
engorde, agitándome como a unha folla de figueira,
antes e durante unha tormenta de verán.

a fortuna sorrime cando esgotado distanciaste,
formulando sons que non adiviño e que me lembran
aos xemídos de quen noutra hora liscou indeciso polas miñas vacilacións.

noz e castaña

amósome impúdica aos ollos que me xulgan.
a lingua eme descoñecida,
pero crábaseme na carne esnaquizando as frebas.
a dor atravésame,
conteño a contorsión,
bebo as bágoas e esbozando un sorriso cuspo.
o sangue tapóname a gorxa,
agora son eles os que non conteñen as risas,
vexo o lume no seu ollar,
a sede nas bocas fermosas que desexei bicar.

eva méndez doroxo

nunca antes

mordín as verbas mentras saían da miña gorxa.
rozando o invisible,
aproximeinme aos cantís da mácula.

son a fada que me observa,
instalada na dimensión adversa,
onde nunca antes naide andou.

esbaro pola liña recta,
algo inclinada,
oblícua,
que me pretende guiar
neste percorrido absurdo á cordura,
esa agónica compañeira de viaxe,
que há anos quedou encorada no fondo
da miña existencia prosaica.

eva méndez doroxo

cuncha e noz

zoas na miña indiferencia.
ausente e ingrávida
deixo que coles nos meus pensamentos
e incomuniques as extremidades
que poderían axudarme a fuxir.

acaricias a pel de mármore
sen agochar pulcredade no xesto.
eu, do outro lado do universo,
non sinto máis que xélida consternación
polo interese que os teus dedos amosan.

zoas rabioso nas fiestras
do meu mundo,
desexoso de rachar este silencio incomprensible.

eva méndez doroxo

con gusto a páxinas molladas

son a túa noite,
son o teu cuarto,
cando desexes dormir.

esperto esnaquizada se non te atopo
entre as telas dos meus pensamentos.

son a pedra,
o teu asfalto
cando desexes fuxir.

mollada na neboa da túa indiferencia, eu,
a túa casa o teu patio
cando me permitas sentir, só un anaco,
dos teus pasos alonxandose de aquí.

son a ninfa,
son o diaño,
se me desexas ven a min.

eva méndez doroxo

sobre a cinza

sen folgos vaporízanse os coleópteros
tras o silencio do lume.
cinguidas as verbas nos élitros
rectifícanse infinitamente
ata mudar no éter.

quedan as trazas da quitina
no cortex dos espectadores
que goran por fundirse nos palpos
desta metamorfose animal.

eva méndez doroxo

informe estadístico: conspiración numérica

engadida á presión dos teus dedos,
afondo.

inflámanseme os pensamentos
neste devalo de vertixe.
baixo a dermis das túas palabras,
exhalo.
agonizo por ser a molécula que colisiona
contra a túa incredulidade,
e efímera te percorre, sen pausa nin sentido.

eva méndez doroxo.

nós

nós.
danza invisible das liguas.

nós,
son percutivo baixo as telas.

nós.

eva méndez doroxo

cosendo x

xea entre as lembranzas da miña insensatez,
cando afogado e esquivo
agárdasme no silecio.

permítome pronunciar o teu nome
con xemidos que exalten
os milímetros que nos separan,
demasiados neste inverno descoñecido.

as veces, o latexo deténseme,
o xeo invádeme toda.

eva méndez doroxo

costuras en x

desexo derramarme na túa tensión,
mollar o vidrio e encher as telas
coa opacidade dos berros nocturnos.

quero que os minutos queden quietos,
observando o aquelarre de texturas
que teus dedos tecen.

inmóbil,
suspendida polo fío,
traspasada pola agulla, desexo.

eva méndez doroxo.

tesouros

m'aproximo al perill de sentir-te lluny.
cinc milímetres son masses.
mossego la distància que ens separa,
el silenci u omple tot.

desitjo tornar a enfonsar la meva pell
en les teves paraules.
que les teves dents m'arrosseguin a l'univers desconegut,
on el temps es queda quiet,
observant com les nines se'ns dilaten i les llengües lluiten.

eva méndez doroxo


acércome ao perigo de sentirte lonxe.
cinco milímetros son demáis.
mordo a distáncia que nos separa,
o silencio encheo todo.

desexo voltar a mergullar a miña pel
nas túas verbas.
que os teus dentes me arrastren ao universo descoñecido,
onde o tempo queda quieto,
observando como as pupilas se nos dilatan e as linguas loitan.

estorniño

cae, sobre min, a implacable auga.
erosionada, sen posible resistencia,
esfameada entre as túas maus, me acho.
doeme a corteza.
acábome sen celeridade,
transformada en argamasa á que das forma.
interpreto o son do silencio perpetuo
pendurada dos teus beizos.

eva méndez doroxo

as de copas

mordo as follas na frialdade da noite.
vocalizo as sílabas do teu nome,
impronunciable viaxe ao fondo de ti.

mordo os beizos na incertidume.
afondas na carne,
lambes as tebras da insumisusión
mentres me corrompo coa túa esencia.

mordo.

eva méndez doroxo

inferno

indagas nas marcas que me visten.
coa delgadez inversa do pasado,
escrebesme a historia.
letra a letra ardes,
o corpo enrrédaseme na tinta,
medra na gramática infame que obvias
ao borrar da tela os adxetivos da miña vida.

engorde apañas as fíascas,
o lume segue ardendo,
en min,
entre nós,
sobre ti.

eva méndez doroxo

ta-hi

"o corazón que nunca amou,
non merece ser amado."

inflamada no teu peito, agardo.
a memória esquecina na porta,
entre teus beizos, nos teus ollos.
cansei de non saber,
de non querer,
batendo alén do corpo,
fora de nós,
coa forma do vento,
xeada, incompleta.
agardo, inflamada no teu peito.

eva méndez doroxo

importunismos

quero mergullarme nas imperfeccións da túa pel de neve.
implicarme nas caricias que imprudente me roubas
para agochar os dentes na prohibición do teu pescozo.

infiltrada no que pronuncias sinto levitar os meus pensamentos,
ata onte incertos.

somos aracnidas extremidades en convulsa interpretación silenciosa.

eva méndez doroxo

grupo 6

impossible ser teva novament.
aquesta vegada la meva gol·la no et pot nutrir,
ni la meva sang omplir-te de vida.

ara haig de marxar,
abandonar els teus brazos freds,
la teva mirada plena de fantasmes
i tornar a ser lliure.
desagnar-me absolutament,
indefinidament extreure'm del cos el teu sabor,
el teu alé,
la teva pell extranya i enfonssar-me en els llavis
que saben pronunciar el meu nom,
que coneixen la meva ànima,
que em regalen la seva sang.


eva méndez doroxo

imposible ser túa novamente.
esta vez a miña gorxa non pode nutrirte
nin o meu sangue encherte de vida.

agora teño que marchar,
abandoar os teus brazos fríos,
o teu ollar cheo de pantasmas
e voltar a ser ceibe.
desangrarme absolutamente,
indefinidamente extraer do meu corpo o teu sabor,
o teu alento,
a túa pel estrana e mergullarme nos beizos
que saben pronunciar o meu nome,
que coñecen a miña alma,
que me agasallan o seu sangue.

analxésico

mestúrome coa licuosidade da túa ingravidez.
sementando a lingua coa porosidade do orgasmo impronunciado,
propiciamos o encontro baixo a xeada,
sobre o chan.

colase a herba na dermis noutrora fría,
para combustionarse ao son dos xemidos
que as nosas gorxas propinan aos insectos,
incrédulos espectadores da nosa desesperación simétrica.

esquecemos a corporeidade anterior e fusionamonos nesta nova dimensión infinita,
onde a circunferencia o envolve todo.

os átomos caen, exhaustos, sobre as particulas en movemento,
as efímeras eclosionan ao son da nosa exaltación,
impertinentes respiran o noso sabor a canela.

mésturome coa licuosidade da túa ingravidez.

eva méndez doroxo

alquimia na néboa

tecerme nas túas verbas
outra vez na oscuridade.
descubrirte quente
baixo o tear das miñas maus.
corromper o sabor da noite
con agarimos invisibles,
investigando sen medo o prohibido do teu corpo.

somos a comunión salvaxe
da racionalidade contida.
en compensdos latexos
inspiramos a vida: miña, túa, miña.

separarme de ti neste intre
faime esnaquizar o tempo,
sorrir no deserto
agardando a túa boca novamente bébeda de min.

eva méndez doroxo

kit kat

neve cae na fraxilidade do noso encontro.
amorense os textos debaixo das teclas,
correspondeme a min ser a ferida silenciada,
a musa escraba do explícito,
o cordel que inventa a forma do teu xeonllo.

eva méndez doroxo

hobbit

informo:
as novidades pesquisanse na incetidume
aquelo que alguén designou como caos.

reitero:
esqueceme, fuxe,
corre máis alá das miñas verbas,
dos agarimos que desexas e sigue ceibe,
o teu camiño inexplorado.

afirmo:
a reiteración faime demo e musa,
convirtete es escolma de paixón,
en rasurado ser do inconsciente.

eva méndez doroxo

for ever

m'he deixat caure en els records,
entrellaçant-me en la seva xarxa,
m'és impossible nedar,
m'enfonso en les caricies,
m'ofegos sense l'oxigen dels teus llavis.

eva méndez doroxo

what ever

adoito a soñarte,
incompleto, no meu imaxinario,
es a esperanza do non acontecido.

compóñote de anacos doutros seres,
ollares que anhelo,
agarimos esquecidos,
palabras de fondo significado.

deixasme sen folgos na noite,
cando en durmindo te busco,
cando en soñando debuxote,
cando en te ter non vexo.

eva méndez doroxo

només per tú

et somio humida.
formo part del flaire que habita el meu llit, en la teva absència.
analitzo l'escalfor entre les meves cuixes, allà on abans existies tú.
mossego les paraules,
oblido el foc en els teus ulls, al fer-me teva,
al saber-me núa en la teva boca.
imagino que encara hi ets,
sota els llençols,
sobre el coixí al que un dia vas confesar la teva indiferència.

eva méndez doroxo

tempo da sega

linfática conmemoración do encontro.
famenta desintegración da corporeidade do líquen.
as maus cheas do baleiro que se anexa a ti.
o ollo complementa a lembraza dun agarimo impronunciado.
somos abellas en dança espectral,
artífeces da secuencia ingrávida na que oscultarnos.

eva méndez doroxo

moving around

qué existe entre a pel e ti?

cómo entenderte si a lingua se entretece nun dialogo humido?

astronave durmida,
malgama sonora de excusas para manterme lonxe,
para manterte a salvo.
a esfervescencia das personalidades
paraliza as moléculas en suspensión,
arrepiamos baixo as sabas,
entre elas, todo o que existe entre a pel e ti,
entre a humidade das linguas,
o nerviosismo das falanxes,
e o inapropiado das verbas.

qué existe entre a pel e eu?

cómo non entenderte si a lingua se entretece.

eva mendez doroxo

tss

as letras tórnanse infinitas cando o silencio invade os meus dedos.
soño coas inhalacións do inconsciente,
coa forma crecha do teu cabelo,
coa caída das pálpebras ao bicarnos,
con nós.

eva méndez doroxo

interrogantes v2

engaiolada na túa boca, desfágome angorde,
remexo inqueda no teu padal sabor zucre e actualizo os xemidos.

constitues o receptáculo da miña incerdume,
dos meus desexos,
da desconstrucción de min.

podo ser túa?

eva méndez doroxo

areal

encara arrossego el teu sabor per les meves escames,
encara sento les llàgrimes dins l'ós, sota la pell.

miro les meves mans buides sense els teus petons,
formigueixo inquieta quan la teva presència m'invaeix.
en la inmensitat de l'univers femení t'has perdut,
ja no saps arribar al port dels meus llavis,
ni vislumbres les espurnes deurades del meu esperit salvatje.

eva méndez doroxo

atácame

agardo a cóncava forma das túa liñas.
presa da insustanciabilidade de non terte,
peregrino por desertos de letras
como meiga iniciada na recolección de vivenzas.
imaginario esquecido: o noso corpo tremendo, desesperado.
atravésame coas palabras pronunciadass ao carón da orella,
na miña esencia,
alí onde ninguén máis pode escutialas.

eva méndez doroxo

terras habitadas

o exterior cúbreo todo,
infinito territorio pel no que perdernos,
formular os silencios correctamente,
indagar na neboa do desexo,
aparecer colada a ti.

eva méndez doroxo

mapa do tesouro

os meus dedos transfórmanse en ferramentas para medir distancia,
para calcular os graos,
para interpretar o mapa da túa pel,
accedendo así aos tesouros ca gardan.
baixo un mar de telas navego,
na profundidade dos beizos embarranco
e son incapaz de izar velas,
para alonxarme das liñas isóbaricas dos teus ollos.

son cabo mollado na noite,
descubrindo o rumbo na fondura do teu corpo.

eva méndez doroxo

pentagrama

ancorada na malgama laberíntica das túas lembranzas
aparto o ollar da definición de beleza á que te refires,
a pé de páxina, oculto tras os dédos do que noutrora
chamein fotografía.

fundamentalismo do ingrávido,
nomenclatura absurda que desrecoñezo,
porque a infusión da vida me escalda angorde,
como para non queimarme, e así mesmo consumirme
quente de abondo como para que a miña esencia
se evapore contigo, a cada grolo.

deberías lembrarte dos beizos que sandaron as túas feridas
e agochar a prepotencia varonil tras esas uñas de gata
que tanto me arrabuñaron,
pero aferraste á nova vida,
a unha liberdade virtual na que pilotar outros corpos é materia divina,
e eu, agardo, non sei aínda o qué, pero agardo dalgún xeito,
cos sensores se desconecten e me vexas espida e doce,
ao carón ezquerdo dese peito que anhelo.

eva méndez doroxo

3%

lamber o cheiro a pel,
mergullarme na necesidade abstracta de ti,
conspirar contra os alentos,
rexeitar a imposibilidade humida de nós.

universo imperfecto de agarimos desertos,
concentricidade diagnóstica,
rapidez atemporal.

na herba, pendurados,
extravagantes baixo un ollar interrogante, doce, inesperado.

eva méndez doroxo

gris

delicada lingua,
ardentes beizos,
monstruosos ollos,
insondable corpo que me atrapa e me atesoura.

decepción animal,
tornasoladas lembranzas,
na tela, sobre e baixo dela.
suspendidos interrogantes,
extremidades ausentes,
bágoas de sal petrifican nas meixelas,
onde antes florecias,
agochanse as pantasmas agora.

regurxitan os corvos un pedazo de nós,
na inseguridade da frágil monotonía,
agardando a morte.

eva méndez doroxo

escoitando One Summer Day. Joe Hisaishi.

angoixa

imperfecció numèrica que m'arrossega als teus braços aterrats.
polució emocional conformada per les asimètries de les nostres respiracions.
enfonsa'm en les cireres del teu cos anfivi,
mossega l'incerteça d'estar lluny,
torna't gel per poder-te fondre
i beure't en glops d'éxtasis agònic.

eva méndez doroxo

ac_ceder-te

intrépito ollar que me percorre,
insalvable suavidade na que perderse.

maus,
pel,
ti.

eva méndez doroxo

Facenda Pública Deudora por IVE

técnica bicolor de desformulación asimétrica.
conciencia anormal,
funcionamento androide,
polaridade invertida.

tesouros de anteriores vidas,
astros e lendas que me enchen os pes.
funciono como un reloxo:
extremidades por imposión cósmica,
que xiran e se articulan
independentemente de min.
corrosión do evidente
para sulfatar as lembranzas dos dias de praia.

eva méndez doroxo

pronóstico reservado

escama a escama sucédome na túa pel anfibia.
rastreámonos angorde, desconfíados.
reptil e anfibio, mostruos baixo a auga,
humanos fronte o espello.

perdo a cordura, esquecéndome da miña forma, en teus beizos.
aprendo a ser eu aínda que me percorran as túas falanxes.

ollásme no ritual transformador,
humana-montruo-humana,
monstruo-humano-muller.

eva méndez doroxo

tattoos

tatuada, a nosa vida, na pel, no teixido, en nós.

volta da concubina da morte

familiarizada coa morte,
xogo,
no fío da navalla,
entrego o meu sangue ritual,
extírpome os ollos e os beizos,
achégase o clímax da noite,
sen accesorios, entrégome a ti.

eva méndez doroxo

en el castillo

incorregible,
eterea,
exhausta-exhalo.

el aliento corrompe la aniquilación esencial
que compone el yo.

falange sobre el pecho:me desgloso en capítulos para ser consumida.

no infravalores el poder de las cortinas de humo,
me lanzas, te abarco, me tienes.

los diálogos se superponen,
la formación del ego se difumina en un silencio heroico.
te quiero,
te anhelo,
te deseo,
te siento.
te pierdo.

eva méndez doroxo

del quadern d'obssessions

he emprés un viatge sense retorn,
un camí que s'esborra a cada pasa
i no permet girar cua.
especifico el meu estat natural a l'entrada del túnel,
no vull que cap dels altres espéctres que bordejan
les meves vides, s'espanti.
sóc jo, un ésser diminut, afortunat quan es sotmet
a la bidireccionalitat de l'ona expansiva d'un altre ésser
anomenat, a vegades, explosiu.
formulo la qüestió que em preocupa a la superioritat cósmica
i segueixo camí, sense fer dressera, sense tornar enrrera.

eva méndez doroxo

obsesions, seri XXXY

constantemente atravésasme,
enraizas nas miñas constantes vitais
e atacasme furacanado e doce.
increible apelación do irremediable
cando te fundes no oxixeno que me alimenta.
formulo a irrespostable pregunta,
infinito pretendes respostarme
facendo manar sangue dos meus ollos.
sigo na corda,
equilibrando o xeito inesquecible que teñen
os beizos sobre a pel.

eva méndez doroxo

adicta 5

perplexidade numérica cando te esnifo.
subes polas miñas fosas nasais,
a velocidade tórnase incalculable,
invades o meu cerebro en esfervescencia pasmódica,
e abandoasme coa lentitude do amante,
sen forma, sen pausa.

precísote tamén na boca.
non me abondan as lembranzas nos teixidos,
que sen memoria te borran,
descoñécente e aínda así, confundidos,
desexan cos invadas novamente,
como antes,
como agora.

esnifarte baixo as telas, novamente, adicta a ti.

eva méndez doroxo

adicta 2

meixelas de suavidade infernal acarícianse na discreta oscuridade.
só lembranzas deses días nos que conspirabamos en absoluto silencio.

eva méndez doroxo

adicta

compro, no mercado dos imposibles, esa droga chamata TU.
abastézome por séculos,
incorporándote a miña dieta diaria.

evaméndez doroxo

quantes hores haig d'esperar-te?

sento la frescor del teu alé
més enllà de la porositat que em conforma.
el misteri s'aproxima amb reptil subtileça,
ple d'errates i incongruencies.
l'espit de saber-te a prop
traiciona la meva cadencia,
fent-me descubrir-me els ulls,
mirall en el que els reflexos
deformen la realitat orbitant.

nosaltres, els ciborgs, no pretenem substituir
la mundana correcció orgànica,
tan sols, sentir-vos dins nostre,
en el vostre interior mostrar-nos
i formar part de l'éssencia vaporossa de l'alé
de qui abans i ara em penetra silenciós.

eva méndez doroxo

combustión

comunidade segreda baixo as telas.
torniquetes salvaxes entre as bocas.
mostrario de pes e bandougas,
de simpaticas narices,
de linguas inquedantes.
deitada nas costas do incomprensible,
mergullada no alto dunha enrruga,
afondo no innomeable do teu corpo,
balea eréctil en desprazamento vertical.

eva méndez doroxo

funambulista

l'infinit cosmos del teu anel
em transforma en ésser inmortal.
arrossego les parpelles per una inmensitat
que reconec com a propia,
cercan-te en cada replà del meu cos.

simplificant les lineas
l'adversitat em mostra
que l'organisme s'apropa al límit
per poder mossegar la felicitat de trobar-te
entre les meves dents.

tinc sed de tú,
de nosaltres,
d'ells.

eva méndez doroxo

catarsis troquelada

confrontanse as imaxes calidoscopias da imaxinación imperante,
significados oblicuos de configuración asimétrica.

tornáste imaxe difusa entre os watios de sudor,
alonxados do cosmos,
formámos un novo universo de agarimos distantes.

exaltación do productivo,
contaminación do plasma,
supresión de intelixencia.

eva méndez doroxo

sintàxis

aleshores s'obrí la porta.

els ulls enigmàtics pujen per les camens,
el formigueix eclosiona,
quan l'encreuament dels cossos fa impossible la retirada.

una dona nua,
una dona sola,
una dona abstracte recorreguda per un exércit d'insectes
que conformen l'apariencia de l'home,
l'ésser antagònic que m'explora i m'inspecciona
sota la mirada inquieta del qui se sap descobert.

aleshores, s'obrí la porta.

eva méndez doroxo

a_polític_a

sin ser unha malgama de cemento e ferro
axústome á estética cidadá.
un peón na estrada,
unha vella no fondo do mar,
algo no ar que nos fai soñar
que a vida sen soños é a realidade
do estranxeiro.

eva méndez doroxo

pesquisas

atrofiadas extremidades alleas ao corpo,
dormitan na profundidade motriz
dunha nova forma de vida.

acostumados ao simple,
os organismos superiores
aniquilan a complicidade orgánica
da linguaxe astro-circular.

atópote anómalo pero non podo
resistirme ao complexo da túa lingua.

eva méndez doroxo

dificultats léxico-sexuals

cauen les fulles tardorenques
quan abaixo el mitjons de l'inconcient.
afortunat l'home que esnifà la meva
essència abans que es solidifiqués
tota jo.

repto sense més ambigüetats que la meva pell nua.
exclusivitat analógica dels temps físics.
com abans, ara, sempre i després seré
l'objecte inanimat de l'ànima homónima
d'altre ésser escaïent.

eva méndez doroxo

mostruario

con cada pé dibuixas a oblicuidade
das miñas cadeiras de musa.

sen levantar os dedos da xanela
informas ao mundo de que somos amantes.

nun xesto silencioso apodéraste de nós,
extranxeiros na escaleira,
veciños de viaxe no tren da vida.

eva méndez doroxo

esparrixidor

as puntas do cabo do mundo achéganse,
sintoas entrara na porosidade efímera
dos recordos,
aqueles, nos que os dedos percorrían os beizos.

énchome de materia sol para explatar
nas bágoas contidas dos teus ollos de cristal.

formulado está o eixo a ningunha parte,
amarte é, a inversa do grosor dun pensamento.

eva méndez doroxo

cerca

cerca, tamizado el inconsciente,
en lo oculto,
bajo la oscuridad que se vuelve partículas sonoras,
te presiento.

inflamadas tus interrogaciones,
ardientes mis conjeturas,
sucumbimos a lo inexplorado del silencio,
ese, que el aliento no interrumpe.

te formas en la quietud de mi mente,
sorteas cada microscópico pedazo de mi,
para alcanzar invicto mis formas primigeneas.

cerca, tan sólo cerca.

eva méndez doroxo

suicidio

o suicidio é, por definición, o único acto consciente que se nos permite.
é o compromiso coas nosas conviccións primixéneas,
a inversa resposta ao nacemento, (acto totalmente aleatorio).
acharse na liña entre a cordura e a tolería
diagnostícase hoxe por inducción freudiana
máis a dificultade social para aceptar o suicidio como alternativa
ao sufrimento, propio ou alleo,
non deixa de ser unha acción cobarde do noso tempo.
pensar nos que quedan atrás de tan magna acción é imputado ao egoísmo,
máis eu preguntome,
non é o ser humano egoísta por definición?
ao fin e ao cabo nós somos os que denominamos ao egoísmo como tal,
polo tanto exíste tal concepto realmente?
non debería ser un dereito fundamental o poder escoller si se desexa continuar nunha vida que non solicitamos exproceso?

eva méndez doroxo

PER

naufraga de min,
naufraga de nós,
nautraga de ti.

maniobro contra a mala mar,
sen velas,
con vento,
sen ollos cos que poder ver alén
da neboa que me atesoura
e me impregna.

corto cabos,
escalo o mastil da maior,
pretendo que alguén escoite
as misivas,
os auxilios.
luz verde a babor,
ollos inhertes a estribor,
un agarimo na chuvia,
uns dedos prendidos na rede do mar.

naufraga de min,
naufraga de ti,
naufraga de nós.

eva méndez doroxo

catarsis

tres,
mil novecentos vinte,
catorce,
cen.

tres,
mil novecentos vinte,
catorce,
cen.
tres...
...

meditanción ventricular
do resto de nós.
afortunadamente sirve para esquecer.

eva mendez doroxo

galimatias

todo o mundo cree depender de min,
máis eu, infortunada vértebra do caos,
exixo impresenza no inmediato do cosmos.

reutilizarme na propia identidade
ou excitarme na dúbida imperante?

as dúbidas son, neste caso,
a absoluta e enigmática explicación do resto.

se non me entendes, dubida.

eva méndez doroxo

o alento das torturadas

xa non existo.
desprendinme de min mesma,
levitein.

conformada tres grados norte,
cinco punto tres minutos oeste,
excito a materia inherte
que hai tres anos abandoein.

afortunadamente consciente suprimo
calquer vestixio de min,
recontruirme non quero,
desexo seguir no éter,
na incongruencia efímera
desta inexistencia de min.

eva méndez doroxo

juglar

tornasolado pola lúa
es o espexismo de ti mesmo,
unha forma eterea na imaxinación do verbo.

rapsoda agónico
baixa as telas todas desta cidade,
anhelas o quente deste corpo presente
que abandoaches no chan.

dignificas as túas miserias
co silencio preciso,
ese, que fai ca mente se represente,
antes, nunca e despois da caida do medo.

eva méndez doroxo

na cama

confúdes miñas humidades
coa sutilidade dos xestos.
formulo cincocentas mil posibilidades de min
entre contacto e contacto.
somos os pesadelos doutras vidas,
a nostalxía do cheiro a carbón.
combustionados e explícitos
afondamos na inmensidade do outro
para emerxer ao novo día
sen medos prehistóricos.

eva méndez doroxo

videoclip en 8 mm

les marques de peus m'omplen el cos.
remanents trangresors d'altre forma de vida.
tampoc m'interessa saber la meva anterior identitat,
ara sóc, una, l'ésser autèntic,
la malgama d'expressions porugues,
l'única interacció amb el medi.

t'agrado?
no vull respostes efímeres,
ni redundància que alimenti fantasies.
m'estimo més el soroll del silenci,
la veu callada que omple les meves orelles felines
d'interminables excuses de quan ens estimavem
al safreig de la meva bogeria.

t'estimo?
desitjo respondre amb veu alta aquesta reflexió patetica,
plena de núvols aristótils i figures platóniques,
però preferiria que aprenguesis l'idioma que jo parlo,
entendre'm et seria fàcil al lliscar les paraules
de llengua a boca,
de boca a dent,
de dent a mi.
en decadència rítmica, com l'estrofa d'aquella cançó submarina.

l'única solució als paral·lelismes identitaris és fóndrens
en el fenòmen anomenat v.i.d.a.

eva méndez doroxo

cando o alento só é lembranza

somos a suma de instantes que deixamos escapar.
formo parte do teu córtex,
do código xenético da túa memoria,
de todas as células que compoñen a túa pel.

alóxome nas túas fosas nasais,
en todas as túas minusvalías,
na xema de teus dedos horfos de min.

exísto cada segundo na lembranza do que non foi,
na negatividade do vértice,
no alento contido para que non desapareza toda eu
dos segundos que aconteceron a nosa felicidade.

eva méndez doroxo

astronomía

erecto corpo marciano,
fonte de inumerables bágoas.
tórnome escuma inflamable en contacto con elas.

eva méndez doroxo

aritmética dos sentidos part III

cáenme as escamas ata cubrirte.
énches a boca co salgado da miña existencia,
afortunado mortal sen alento.
xestionas a presión nas miñas extremidades,
mordes, incansable, a brancura do meu cosmos,
fulminando anteriores presenzas bípedas.
íspes cada centímetro do teixido previo
a este encontro furtivo.
nacen, dentre as túas maus, os meus pes atónitos.
fundímonos na aritmética dos sentidos.

eva méndez doroxo

suicidio parte III

amputáronche a capacidade de min,
aniquiláches a sensación eu,
fulminaron calquer presenza de nós.

eva méndez doroxo

be my sun

arrasada quedou a miña memoria
tras o noso encontro felino.
formaches partículas moratorias
na miña dermis anfibia.
caín, desconxelada, no chan do teu corpo,
para seguir derretíndome alén de nós.

eva méndez doroxo

morta

eclosionas na praia da miña incertidume,
enchéndo os teixidos de oxíxeno.
perforas os penedos de bagoas critalizadas.
dilues as marcas cos escualos
probocaron á miña fraxilidade.
fúndeste na evanescencia do éter
para aplicarme teus beizos sobre a ferida
chuchándome cada gota de veleno,
para liberarme de min mesma.

eva méndez doroxo

baixo a pel

atópote baixo a miña pel,
diluido,
fluctuante,
po.
inxírote, baixo a súa pel,
doce, perdido, líquido.
amósaste eterno, imperturbalbe,
áchome baixo a túa pel.

eva méndez doroxo

paixón baixo os lenços

na noite,
húmida e soa, acaricio os lenços.
adormezo envolta na fantasía
para espertar a un novo día
colada a ti.

eva méndez doroxo

platos del mediterraneo

rozo el abismo con mis dedos mientras me precipito al vacio.
formo parte de la incomprensión e indiferencia con la que has soñado.
nadie alberga tanto miedo ni tanto dolor,
el desconcierto te hace bello,
pero la precariedad de tus actos te combierte en el monstruo
que aterrado me empuja una y mil veces por el acantilado de la indiferencia.
suprimiendome, una vez más, de este largo viaje, denominado vida.

eva méndez doroxo

no lixo

sementada no terreo ermo,
medro,
atrofiada, amputada, lasciva.
rastreo,
aliméntome do que desbota o resto,
non son máis co lixo que metabolizo.

eva méndez doroxo

extranys en la nit

ferida, cansada i fantasmagórica,
sóc l'ombra de mi mateixa,
sense ulls ni boca,
arrosego un vestit de llàgrimes,
sal en les parpelles buides,
sucre on abans hi havia una llengua,
pedres al cor.

eva méndez doroxo

sen ti, sen min

son tela asfáltica.
impermeabilízote contra o meu sentir.
miro, invisible, como vives, colado a min,
indiferente a toda eu.

arrástrada na lama das meixelas molladas,
afondo no inferno de saberme insignificante.

eva méndez doroxo

caída libre

contra o chan, esclafada
aterrada de min mesma,
os membros despréndense da unidade corpo.
óllasme, como sempre, sen verme.
dende as alturas precipiteinme mentras ti, ausente e vivo, ris grotesco con outros corpos.
eva méndez doroxo

assessinada

mai més tornaràs a sentir el meu alé en la teva pell.
m'he mort,
i per molt que t'eferris al meu cadàver, jo ja no l'habito.

eva méndez doroxo

bébeda de luz

adicta á pel,
omnivoro intercambio depredador.
famélica forma de expresión entre túas maus,
masticamos a incredulidade
de sabores imposibles entre nós.
adicta a ti, sempre.

eva méndez doroxo

éxtase

reptamos pola suavidade dos corpos.
alleos á auga que nos percorre,
lambémonos na necesidade translacional do outro nun.
o torniquete de linguas incrementa a tensión dos movementos,
caemos, exhaustos, con nova pel,
espidos de nós,
cheos de mel.

eva méndez doroxo

cuberta de sol

o píxel dunha bágoa debúxasme con cada inhalación de min.
vóltome fume para penetrarte angorde,
aniñar en teu padal mollado,
fundirme nos teixidos e ser bombeada por todo ti.

eva méndez doroxo

consecuencias

agardo.
a boca aberta,
os beizos mollados,
as palpebras relaxadas.
agardo.

eva méndez doroxo

alerxia primaveral

nótasme espída,
embriaga de formas, sabores, caricias.
salgada polas bágoas que me vertes
dende a túa incomprensión de nós.
alónxaste esquivo a outras peles,
desertos nos que a sede te achega á morte,
para voltar aos meus excesos.
aliméntaste da miña fonte inacabable de vida,
mergullas a fame nos meus peitos desexantes de ti
para fuxir cada segundo a frondosos infernos,
insalvable amor desconcertado.

eva méndez doroxo

contraposición

os versos imposibles,
adicta a eles.
as frases impronunciables,
fanática nelas.
os bicos indescriptíbles,
formo parte de cada instante
de beizos humidos,
de bocas salvaxes, doces, mornas.
a penunbra meláncolica,
existe dentro das células que me definen.

eva méndez doroxo

punts suspensius

avui he descobert les meves dents sagnants,
entre elles, tú: troç de pell i espurnes d'ós.
m´he rentat la cara amb la sal dels teus ulls,
inmensos oasis pels que camino sense rumb.

quantes vegades necessito devorar-te abans de trobar-nos?

eva méndez doroxo

meses, menús, cociña

o proxecto deste ano non é máis que simplemente propor unha boa tentativa de menus e pratos a o longo do mes. nin máis nin menos que un por dia tendo así unha selección dixestiva ao final do ano. polo de agora ía retrasada pois há uns meses nos que non chegara a dar sacado da cociña todos os menús pero xa me poño o dia xusto pendurando este derradeiro post explicativo.
así que espero que disfrutedes o festín.

eva méndez doroxo

observador

a ti,
que me observas en silencio,
sen que te vexa,
sen que perciba teu ollar en min.

que sinte as formas do meu sentir,
que me escoita chorar na inmensidade.

que compartes a miña soidade,
fundes o fuciño na tristeza do meu significado,
suprimes as formas,
non xulgas as miñas incongruencias.

a ti.

eva méndez doroxo

outras mulleres

pel,
teixido tatuado,
kilómetros de suavidade
na que esquecer
a propia identidade.

luz,
micropuntos proxectados,
velocidade na que transportarme
a un mundo de infinitas caricias.

eva méndez doroxo

catro mil milimitros

a catro mil milimitros de min atópaste,
na distancia anfibia chea de erros,
na oscuridade cromática do insignificado.

eva méndez doroxo

cosmopolis

a función desaparece no soño das linguas.
descansan as incongruencias
baixo pestanas de cristal,
fondo...

remexo o esquelete na horizontal liña do pentagrama,
sonoro experimento de espertar,
extraerme da partitura onde ti agardas,
afondo...

eva méndez doroxo

institut astronómic

em costa apendre del teu buit.
la forma cóncava al coixi,
l'abisme insondable que m'anuncia
la proximitat de la nit infinita
lluny del oceà de tà pell.

eva méndez doroxo

variables eros: eróticas_líneas de mujer

Variacións de eros e series numérico tipográficas, son experimentos en castelán froito da derradeira experiencia de acompañamento inaugural á expo de Beatriz Concha.
A disfrutar, experimentar e "gaudir".

eva méndez doroxo

t.89

tampoco pretendo definirme.
soy la suma de impulsos que me transfieres cuando mojas la lengua en mi ser.

tampoco intento comprenderme.
existo, sólo, cada nanosegundo previo a que me pronuncies, después desaparezco.

tampoco quiero recriminarte las caricias anteriores a mi esencia.

lo único que declaro es:

Amasarte deseo,
en diabólica danza levitar,
fondear tu cuerpo,
atarme en tus latidos,
para ser libre de mi tras el último aliento que furiosos expiremos.

eva méndez doroxo

t.368

exhalada,
bajo las telas,
los buitres me buscan.
inmóvil la materia Mi
contiene la respiración
en mecànico acto de sobrevivir.
huiste con el esqueleto YO ,
con la esencia de nosotros,
con la existencia de Ti.
en la reserva me encuentro,
ruido a mi alrededor y yo sin boca para poder llamarte.

eva méndez doroxo

a.0

tumbada a la izquierda de mi misma,
surfeo entre las olas de la cordura,
bajo mi pecho, las piernas atesoran los acantilados en los que perderte,
naúfrago de otros mares más tenebrosos que el mío.
soy unos labios cosidos,
una vida impronunciable,
una caricia lejana.

eva méndez doroxo

a.14

en la concentricidad de las líneas curvas de una mujer me he perdido.
embriagada del néctar rebosante de tus pechos desaparezco,
el paraíso a mis pies: tu c-u-e-r-p-o.
gemimos en falsa cópula: reencuentros,
en dificultades analógicas de comprensión impura.
los otros,
observadores distantes, de nuestra confluencia,
de nuestras lineas de mujer.

eva méndez doroxo

a.3

surjo sirena de la verticalidad en la que me adoras,
inmersa en la inmensidad del gris, te alejas de mi.

se me estremece la conciencia cuando siento tu aliento entre mis piernas,
reptil ausente que me devora.
somos cerámicas en composición asimétrica,
tu cuerpo erecto, un angulo imposible sobre el que trasladarnos.
me mojas con la latitud esforzada:
tus labios, mi lengua.
tus ojos, mi ausencia.
tus dedos, locura.

tumbarme en ti deseo,

caer escama a escama en tu cuerpo arácnido y tejernos bajo una red de espuma,
mostrar mis pechos de musa entre tus manos de hielo rompiendo la aritmética de los sentidos.

eva méndez doroxo

variables eros

invoco a eros, el que afloja los miembros,
para pedirle que me transforme en loba
y así poder desgarrarte la piel,
penetrar en tu esencia
y saberme devorada.

eva mendez doroxo

pensamentos

porque formo parte do caos?

existo en e sobre min mesma.
formulo catrocentos tres pensamentos cada fracción de tempo,
nomeado vida.
invento tras e dentro de ti.
carretaba medio millón de significados
carentes de intelixencia
superhabitados de parasitos da gramatica non verbal,
a que comunico ao pechar un ollo.

eva méndez doroxo

conxeturas

hai algo peor que a producción en cadea?
- na cadea hai algo peor que producción.

simplemente ser productivo é afirmar.

- afirmar sendo simplemente productivo.

xogar á incompresión do ego forma parte da redacción sistematica
de calquer sen sentido que ao longo do tempo, sabemos,
há de transformarse nas verbas que nos iluminen.
xeracións infinitas de monstruos sen pensamento,
de amigos-cadaver ou mortos viventes,
froito da simple afirmación dun producto de cadea.

eva méndez doroxo

dias e outono

durante un nanosegungo conseguín o fin,
interpretein a persoaxe,
aparentei feliz.

despois, descartein calquer proeza,
senteinme na porta, baixo a luz dalguns ollos e adormecin a conciencia.
xustificar os actos,
mostrarse fría,
esconder o fuciño nas maus dos outros,
ser, unha muller salvaxe, por sempre.

eva méndez doroxo

esgotada

preciso as rectas infinitas
do teu corpo curvo
para trasladarme efímera por túa turxencia inachegable.

morder, berrar, fuxir,
non son accións posibles cando ximes ao meu caron
baixo as telas,
sobre min.


eva méndez doroxo

Recital & Expo

hate me

imperfeccións.
liñas que se desconfiguran ao acaricialas.
nomes propios esquecidos
baixo un exército de detalles.
nos beizos, ron.
na lingua, gramos de ti.

eva méndez doroxo

serie dor

cantas veces teño que escribir dor, para deixar de sentirte?
formulo, redacto, explico e significo,
tan só tres letras compoñen unha vida enteira
feita de anacos cosidos con punto de cruz.
rexeitar os efectos secundarios da felicidade infinita
é, cando menos, unha osadia, castigada coa ruptura do fio,
desmembración das telas,
composición da dor.

eva méndez doroxo

mutación ensaios

invoco a eros,
o que afloxa os membros,
para que me transforme en loba.

eva méndez doroxo

estrelas

astronomia e astroloxía confluen no paralelismo irrepetiple dos nosos corpos.
fuxindo da ollada cóncaba, experimental e xulgante dos veciños,
ficamos inmóbiles, silenciosos, mortos,
un contra o outro na tela, en furiosa opacidade.

eva méndez doroxo

puntos cardinais

as ondas achéganme ao fin.
resurrección do esquecido,
pronóstico reservado,
mutilación da feminidade.
responsable: eu.

eva méndez doroxo

baixo o sol

intensamente oprimida contra o peito marmóreo do amante ausente.
fugaz, o alento, chama por silencios de cristal,
agarimos reaccionarios de titans en pé de guerra.
rumorea o vento entre os segundos, afastando anteriores encontros.
momento e agora únense na quietude do ruído metálico dos bicos inconfesables.

eva méndez doroxo

prolífica

frondosos ollos na néboa da superficie dérmica.
somos corpos transparentes reflexados nos aparadores da vida.
informes seres de luz,
metamórficas esfínxes esculpidas na dor
de quen nos bica sen vernos.

eva méndez doroxo

clonación fase un

medra o descoñecido dentro de min,
cada agarimo violenta a súa nova forma,
mútanme os organos,
os teixidos tecen unha nova vida no meu corpo.
óllote.
óllasme.
o descoñecido medra en min para deborarnos.

eva méndez doroxo

agónica

desgárrasme a pel con palabras que non comprendo.
ábresme o peito,
fúxes coa miña esencia entre túas maus.
sangro bágoas sen sal,
seca de min,
pétrea obserbo como desapareces tras o po,
acompañado de min.

eva méndez doroxo

17 maio, Nós

fálasme nunha lingua que che é allea
para que os agarimos se fundan na miña esencia.
reprimes o xemido da miña boca,
mentres eles aniquilan as verbas que me compoñen,
preténdenme desaparecer!
teus beizos suaves murmúranme o meu nome para que me mostre,
inconsciente, entre túa lingua e a miña,
case transparente, érgome.
loitar quero,
non someterme ao esquecemento,
fuxir da conformidade,
enxebre, libre, sólida!
miña carne desexa,
meu corpo pretende,
noso idioma comunica_

eva méndez doroxo

cociñando galetas

sal.
trescentos gramos de min,
unha culler de alento,
cinco mililitros de suor,
e sal, moita sal.

eva méndez doroxo

fred

apóderase de min o oco que habita onde antes estabas ti.
imaxina a ferida dos dentes no xeo,
a pegada dos beizos no humidos,
a dor que percorre os teixidos brandos, aínda, da túa ausencia.

eva méndez doroxo

curconet

en la convustió de les personalitats,
l'alé impera tres milímetres per i sobre els silencis d'indiferència.
si l'amor fos una caricia, la pell moriria d'amor.

eva méndez doroxo

sigo vivo

escalo o pelo rasurado do corpo celeste.
afirmo ter chegado sena as ao punto máis alto do cosmos.
reprimo as ganas de sair correndo,
de botar a rir,
de sentirme só.
fuxo das olladas carnívoras que me pretenden.
descendo da superficie irregular que fuches.

eva méndez doroxo

cortes

trastornada a imaxen do nome,
por fin son libre para escribir.
sen cadeas que me pesen nos pulsos,
coa mente levedando no cráneo, medro.
áchome infinita,
transitada, aínda, polas pantasmas, pero estreando lingua,
a túa, a miña, a nosa.

eva méndez doroxo

tic tac temps

mortalment ferida,
m'arrossego per la distància.
incongruent i efímera la paraula em rescata,
aquesta volta,
per abocar-me a les mans d'un ésser desconegut,
forma inhòspita coberta de mi.
m'enfonso en el silenci de les caricies alienes,
dels significats oberts,
dels llavis humits.

eva méndez doroxo

des_variacións

desconfigurada caio na hipocresía do eu.
rexeitar o pronóstico é a advertencia última.
encho o peto de cascas e selo o significado.
aparento ser un persoaxe de ficción,
pretendo deixarme caer aos pes de min mesma para descubrir o sol.

eva méndez doroxo

etiquetas

corporea especie que se resiste ao teu olfato.
textura efímera que penetra teu tacto.
sabor explícito en túa boca.
muller inherte atravesada por teus ollos.
surfista intrépida por todo ti.

eva méndez doroxo

once

després del fang quedem nosaltres,
fòssils pneumàtics d'incomprensible textura.
recòrrer novament la distancia peu-ull,
és relativament impossible,
totalment inútil.
les espores ho han arrasat tot.
no queda res, només nosaltres,
dos éssers que no comprenen el diàleg dels cosos famèlics.

eva méndez doroxo

HIPÉRBOLE

convulso, sa

1. adj. Que sufre convulsions:
rostro convulso pola desesperación.
2. Que está moi excitado ou fora de sí


SERIE NON NUMERADA k_ H I P É R B O L E

trucos de cociña

canibalismo é sinónimo de min.
un aforismo do irresoluto,
analoxía de aférrime sin sentido,
gusto a mel.

calendario é antónimo de agora.
tormenta de interrogacións,
plenitude de incógnita,
sabor limón.

mistura é olores diversos,
cores complementarias,
corpos espidos baixo o sol, sobre a xeada.

eva méndez doroxo

desperta

compoto os órganos.
místuroos con aceites,
sal, canela.
ordeo cada tarro, cada parte de nós,
etiquetada no armario, sen luz,
escondidos das olladas indiscretas,
agardo.
maceran angorde,
no paso do infinito,
agardo.

cando é o tempo das compotas?

eva méndez doroxo

dorminda

cando me les, tremo.
axítome púdica, efímera e gris,
baixo as pálpebras dos teus ollos.

cando retiras, pechas, negas.
cando insolentes me criticas,
inspiro o veneno da túa lingua.

flaxelo os caracteres,
inspecciono as letras,
artello sin significados só para terte.

eva méndez doroxo

trans_mudación

fúndome no formato alegórico,
tornome sal.
aprendo a fuxir,
composta de luz, na oscuridade, resurxo.
somos os puntos suspensivos do texto inacabado,
aprendices de mago subditos de meiga,
fillos da dúbida.

eva méndez doroxo

taxes impagades

he tancat l'existencia.
forado la propia conciencia,
cercant l'utopia, l'essència del jo.
m'arrossego pels conductes aeris,
respiro.
penso que respiro, almenys ho intento.
sorprenc cada forat,
antigues cerques incompletes de mi mateixa.
et reflexes lluny, en alguna gota salada que havia expulsat.
ahir.
enfonso els dits i la llengua en l'interrogant,
per extreu-re'n el gust a forma corva.
sóc present en els meus records.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada E

desesperada desgarro a pel,
afondo os dentes entre os nervios,
arrabuño os teixidos.
poseerte neste acto,
no intre espacial no que se detén o mundo,
debórote con necesidade primitiva,
teño fame de ti.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada L

mentres a auga esbara percorréndome,
ollasme.
incauto e doce respirasme,
éncheste de min angorde,
baixo a chuvia.

sorpréndesme inxuta, entre as sabas,
no día, tras os soños.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada O

cuberta de escamas,
reméxome na captura da suavidade.
exalto o lume da inflexión,
mergullada na túa liquosidade anfibia.
conspiro cos silencios para penetrar túas branduras.
despréndense da miña porosidade fragmentos de pel,
baixo as uñas da ingravidez,
levitamos, animais mollados, exhaustos de nós.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada B

seda cae a infinitos milímitros,
entre pel.
convulsa na gabia,
paralizo os pulsos,
exhalote.
a dificultade de escalarte racha a horizontalidade,
reflexada nos teus ollos,
inhalo.

eva méndez doroxo

k_serie non numerada R

preparados para o banquete,
reservamos a carne como postre.
empezamos deslizando os dedos no prato,
(non preciso cubertos).
lambendo a grasa,
douche paso co coitelo,
(precisas non ser salvaxe aínda),
amósasllo, doce, ao banquete,
para que agarde,
(sabes que todo estará inmóbil).
as bocas manan o sangue,
os pratos agardan o postre.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada É

durmo pendurada dos fíos,
por sobre tres milimetros da túa pel,
batente de nós,
impregnada de min.

alento na espiral centrípeta das linguas entretecidas,
disposta a ser explosionada e reconstruida,
despois de cada encontro.

mordo, incesantemente, as costuras dos nosos corpos baixo a lúa.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada P

non esquecín,
non entendín,
non adormecín, meu vicio de ti.

parece que meu corpo non esquece,
mordo as telas,
arrabuño o alento,
compoño a mística sorrindo ao sabor da miña memória.

resistirme inqueda podería,
máis prefiro deixarme túa, neste vicio de ti.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada I

exhálome a través da porosidade das nosas pels.
contacto intermitente baixo os bicos.
choque de titans, en dança salvaxe,
sobre o xeo.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada H

cada palabra túa,
acaricia meus ollos pechos,
arrincándome do soño,
achegándome ao desexo.

palpito,
folla ardente entre teus dedos,
letra deborada por teus beizos,
muller feita papel na verticalidade dun agarimo ininterrumpido.

eva méndez doroxo

K_ serie non numerada

comerte, sen pausa,
ata saciarme,
(posibilidade da linguaxe)
para convertirme na presa da túa pel infinita.

moldearte na boca,
incontrolable fervenza de pracer,
mistura de picantes,
explosión de sabor.

sorprenderte ambiguo,
nas dúbidas dos meus ollos,
predadores insaciables de ti.

eva méndez doroxo

can masDeu (pseudotoxinda)

impúdica e certa amósoche os dentes cheos de sangue.
mollo os beizos nela,
lambio cada gota, saboreándote.
agardo con sorriso pícaro, de musa desexante,
de muller que se bate baixo a tela, espida,
de amante sabrosa na que perderse.

eva méndez doroxo

non

torneinme chuvia co paso do tempo.
afondaches en min,
penetrándome a terra,
sementando meus órganos ermos,
enchéndoos de luz.

eva méndez doroxo

can masDeu (antig@s)

estenderte desexo, sobre o xiculate ardente do meu corpo.
tomarte, en pequenos sorbos,
sentir, como teu sabor penetra na miña boca,
aniñando en meu padal.
amosarnos salvaxes,
afondando na artesa,
deixandonos levedar, angorde, na noite.
espertar achándote incrustado en miña pel.

eva méndez doroxo

transxénicos

fáltanme nove verbas para poder reconstruir.
filtrar o son,
condensar cada gota de desexo,
reprimir a forma,
aniquilar o medo.

fáltanme seis signos de exclamación.
incompletar a catarse,
amosar a nostalxía, finito ser con vítreos ollos,
inmóbil.

sóbranme tres pensamentos para poder ver.
recitar a miña identidade incompleta,
contrapor o acontencido ao que acontencerá e seguir sendo eu.

eva méndez doroxo

cosmos serie sobre pel X.Z

xogamos a escapar.
fuximos da lingua quente,
dos dedos humídos...
formando circunferencias perfectas orbitamos,
con centro en ti,
con centro en min.

tocamos universos paralelos,
pechando os ollos, resistimos,
agardamos que munden os percorridos,
cos nosos planetas colisionen,
formar materia sen mediar palabra,
sen sorrir observando as particulas voar,
con centro en nós.

eva méndez doroxo

en funicón de ti

navego á deriva de ti,
incerta, nas palabras doutros actores,
infinita, completa, entre teus beizos,
aínda quentes de min.

sorprendo o inverno entre nós,
agochado tras os surcos da nosa pel,
xeandonos a comuicación aritmética pola que atoparnos_

eva méndez doroxo

6 àtic 1º

oculta entre les absències,
viatjo pels bocins de nosaltres.
escampada sobre el llit,
em mossego els llavis
cercant-nos en la memòria de les pells.

eva méndez doroxo

med_os 332

atúrdeme o bater dos pensamentos.
letras etéreas sacúdenme a paixón,
achéganme ao lume dos infernos.
somníferos estériles inxiro para calmar as voces,
o ruído acúname, infantil lembranza do éter.
son mecida polo ollar insensible das forzas ocultas.
as maus ardentes que me acollen resaltan a miña diferenza,
son, novamente, a concubina da morte.

eva méndez doroxo

med_os 333

lamento a velocidade coa que as verbas adelgazan ata transformarse, tan só, en lembranzas.
somos parte do inexistente drama da nosa perversa mente.
eclosión de alentos que nos deitan os desexos.

murmuran as linguas,
os beizos producen estranos sons ao intentar fabricar significados esquecidos.
non hai máis realidade ca da chuvia caendo polos espidos corpos da humanidade,
só hai medo a entender o significado do verbo pronunciado, angorde, tras unha orella quente que agarda ser desexada.

eva méndez doroxo

fred

la barreja de sabors explosiona a la meva pell.
busco, amb nerviosisme, la darrera caricia,
l'infinita forma en la que perdre'm.
novament reneixent de la rossada, em llevo,
agónica i núa, suant paraules d'incomprensible fonètica.
demano a crits que el soroll m'invaeixi de nou,
entre els llençols freds de cosos vius.

formo part de tú.

eva méndez doroxo

adicta a ti

meus dedos percorren túa tensión,
con rapidez e sixilo.
sinto o teu petar baixo as xemas.
a pel quenta ao contacto coa miña,
espazo, espazo.
non podo deixar de tocarte,
sentirte na monocromática dixitación da noite.
tatuaxes brancos dibuixanme o camiño,
as claves descifranse na velocidade do ritmico son dos nosos encontros: entrar.

eva méndez doroxo

versionando a ...

para que ti me escoites,
miñas verbas desaparecen,
para que podas inspiralas, nun alento infinito.
ecoitoas lonxe, miñas verbas,
fuxen de min,
para que ti poidas mergullarte na miña dor,
encherme toda.
escoitas outras voces,
outras bocas lamben túa lingua,
abandoasme nas lembranzas do idioma.
elas ecapan no vento, acostumadas a miña angustia,
tras de ti, deixandome horfa.
adiviñas outras linguas na miña voz ausente.
para que ti me escoites,
miñas verbas, as veces, desaparecen,
para que podas inspiralas, nun alento infinito.

eva méndez doroxo

sense seda

enyoro les teves paraules acariciant-me la llengua.
comprensiu i extrany l'alé es confon
quan em debores la pell.
encara sento la palpitació del teu cor en les meves cames,
la suavitat d'unes parpelles que atemorides no es tanquen,
l'olor a pols en l'habitació, des d'aleshores, abandonada.

eva méndez doroxo

sorrir

tampouco ser mártir na túa boca.
pretendo mover o lixo,
afondar na inconmensurable brancura da pel,
buscar os resquicios de humanidade e rendirme,
formar parte do banquete,
mergullada na licuosidade do prohibido
inspirar a fragancia do inexistente.

eva méndez doroxo

vellos pensamentos

quero que mergulles túa tensión nas miñas dúbidas.
que lambias os medos da miña pel.
cos contornos se difuminen
no dialogo silencioso das incongruencias.
derretirnos, derramados na incontención dun agarimo.

eva méndez doroxo

linguaxe segreda: verbos

deserto ausente é a miña concepción de ti.
a túa brandura compacta alónxame do cosmos.
supóñome Andrómena no teu ollar.
vaporosas formas aniñan nos pensamentos
que conforman a nosa integridade:

o sangue - fonte de vida - agasálloche neste acto,
a carne - transito sutil - móstroche impútica,
o sexo - sabiduría universal - escondo tras os dedos.

eva méndez doroxo

tanxente

a forma dos dedos pérdese ao se deslizar polas túas costas.
agardo o teu tremer intenso, silencioso afecto que me cola a ti.
sorprendida esta noite, a brancura dos corpos baixo a luz,
a indefensión dos ollos contra as miradas.
bocas agónicas pretenderon calar os aforismos da nosa intimidade.
fémurs contra o chan que escachan,
dentes cravados en nós,
fusión de formas,
creación do xis.

eva méndez doroxo

concubinas

na loita atópote espida,
muller sen nome,
salvaxe aínda.
mórdesme os beizos,
chuchas meu sangue,
penso que comerás o meu corpo,
pero eme imposible moverme.
fascinada teisme,
poseerte quero.
ser un enxame de peles,
un único ser que sobrevive
á derradeira batalla.

eva méndez doroxo

tornasol 2.4

et cerco a la memòria cel·lular,
en els teixits que em conformen.
quantes reconstruccions falten per trobar-te?
no sóc,
no significo,
no entenc,
no oblido, i tant mateix, no et recordo.
com és posible ser jo mateixa sense perdre't?

eva méndez doroxo

ensinistrant dracs

m'has amputat les ales,
amb la llaminadura de la teva boca.
he descobert les illes,
penjades de les teves caricies.
ferida i naufraga,
em dirixeixo al costat calent de la teva absència.

eva méndez doroxo

dixitación

se a palabra escrita poidese mudar de forma,
tornándome peregrina da inconciencia,
voltaríame tipografia suave,
letra insignificante,
verbo, simplemente.

constituiría un mundo en liñas
onde o significado, resultase coherente,
froito da unión amorosa destas letras.

singularidade expresa nunha vida profana,
nunha folla, nunha pantalla, nunha cuncha,
na túa pel.

eva méndez doroxo

mou-te i remou-te

Arrisca't a compartir i crear amb els altres

Mou-te i remou-te

amb Martina Escoda / Marta Darder

a Casa Orlandai. Organitza: Ovaria

Moure’s més enllà dels límits
assenyalar altres realitats possibles
creació transdisciplinar
transgressió de les normes habituals
les arts en moviment i intercanvi
revisitar els propis valors i principis

Una activitat per provocar un treball en grup entre persones dedicades a les arts (en totes les seves manifestacions, diverses i múltiples) en un intercanvi i diàleg mutu, amb l’objectiu comú de dur a terme una posada en escena en una acció conjunta al solstici d'estiu.

INVITATS ESTRELLA: (treball al taller i acció o espectacle)

30 d'abril: Trobada sorpresa amb Les Salonnières (Laura Cardona, Ester g. Mecías, Cèlia Prats, Meritxell Romanos i Marta Xibillé)

7 de maig: La poètica de les bombolles de Pep Bou

18 de juny: Lizania, un viatge a l'univers poètic de Jesús Lizano.
Documental de creació de les directores realitzadores Marta Palacín i Elisabet Sort

els divendres de 18 a 20h
des del 16 d'abril al 25 de juny de 2010
Inscripció fins al 7 d'abril de 2010
places limitades
preu: 82€

Documentació que cal presentar (via mail a programacio@casaorlandai.cat):

- Carta de motivació (20 línies)

- CV (en una pàgina)

- Dossier (obra si s'escau)

Per a més informació us podeu posar en contacte amb la Casa Orlandai o amb nosaltres: Martina Escoda <martina.escoda@gmail.com>, "Marta" <martadarder@gmail.com>.

manifesto (homes)

ardede nos infernos da insensibilidade,

na ignorancia dos agarimos perdidos,

enfrentádevos a nós, exercito de amazonas,

amantes desesperadas,

mulleres amputadas.

olládenos aos ollos,

reflexo infinito da sabiduría cósmica

que tanto temedes

e fuxide como predadores exhaustos

a novos brazos androides que restauren

vosa inconciencia.

eva méndez doroxo

tona nos beizos

o contacto faime arder.

supuro medo,

lisco dentre túas cuxas,

derramados,

agárrasme con máis forza,

non me permites fuxir.

a orografía desta loita

manten-nos atrapados

lonxe de nós.

eva méndez doroxo

diagnóstico

pequeno anaco de min.

gardado baixo tres cadeas,

oculto na profundidade infinita.

semello unha fíasca de luz,

presa entre tanto ruído,

incapaz de ser escoitada,

vista,

olida.

renego da memoria,

faime anhelar a vida.

agora, tan só, son, a silaba perfecta pechada no teu esquecemento.

eva méndez doroxo

purgatorio

viaxo oculta entre túas palabras

ao mundo dos impronunciados.

alén do medo,

transpórtasme vixilante, doce,

con especial interese na pronuncia dos eses.

cando oscila túa lingua entre os dentes,

síntome descuberta,

oculta tras as sílabas, penso, amosarasme ao mundo.

pero túa boca péchase cando meus ollos asoman dentro dela.

que agarden os outros,

susurras cara adentro, como para tranquilizarme.

eva méndez doroxo

x-taposició

tard allunyo la pols dels meus llavis.

al mig del mar,

les llàgrimes es tornen sal que crema,

pedres en els tormells que m'enfonsen

a l'univers de la no respiració pulmonar.

el gris emana dels meus porus,

fent-me sirena, nua, de comprensió humana.

exerceixo el meu poder en la nit,

on l'ombra de mi mateixa em fa eterna.

eva méndez doroxo

trencadissa

em segueixes sent desconegut,

i alhora, ets l'únic que comprenen els meus dits.

la meva boca s'apaga,

en la dificultat d'entendre't,

però se m'inflama la llengua al sentir-te en ella.

no sóc l'experta humanista amb qui confondres,

només l'impacient sonàmbula que t'espera.

eva méndez doroxo

salitre primaveral

oculta entre teus berros,

asisto ao éxtase de perdernos.

inevitables,

con gusto de vinagre e cravo

nosos sudores mistúranse.

as linguas predadoras enróscanse ao unisono.

atrapada en teus beizos

axítome impúdica

ante os espectadores.

eva méndez doroxo

xocolata desfeta

arrossego l'ànima

per la corba alineada

de tots dos.

sorprenc la nit

quan lliscas entre els meus pits,

famolenc, intrépit.

aterrat, el só, s'apaga,

per donar-nos pas,

en la lluita compassada dels silencis.

a tren d'alba,

haig d'escometre

la difícil tasca d'allunyar-me,

inquieta encara,

dels teus pàrvuls llavis,

de la nostre absència.

eva méndez doroxo

mmmh

mollo os miolos no leite,

antes de ser deborada,

respiro,

collo ar, alento,

pecho os ollos, inspiro,

humedezo os beizos,

agardo...

que teus dentes se craven na miña pel.

un xemido cala dentro meu,

as bágoas sécanse nas cuncas sen ollos,

sórbes o teixido brando.

agonizante, impoluta e tímida,

dibuixo un sorriso no ar

co único pedazo de min que aínda agarda ser deborado...

eva méndez doroxo

mudaron os criterios

o paso do tempo é, sen dubidalo,
a cadea que xulga,
o dedo que apunta,
os agarimos esquecidos.

mudaron os criterios,
me dixeches mentres pechabas a porta
do que un segundo antes
era algo máis ca miña vida.

non comprendo,
acato.
non renego,
agardo.
non berro,
recito, para cando novamente, muden os criterios.

eva méndez doroxo

auga en movemento

troco os anacos de corpo por verbas.
sen órganos,
adversa,
respiro inconstacia e sabiduria.
ela,
a quen non dorme,
axítase na miña nova pel: palabra.
tampouco eu descendo ao mundo,
sigo na superficie,
aprendo a amosarme.
sen máscaras de teixido dérmico,
con espida transparencia,
muda.
aprendede a lerme,
quitade os lentes do aprendido,
e disfrutade, a penas, da materia que se rinde ante vós.

eva méndez doroxo

carn

mai,

després de fóndre't,

tornis als meus braços.

sense alé,

palpitejan-te el cor

am b destressa

sense por.

mai,

després de ser meu,

tornis als llavis d'altre boca.

eva méndez doroxo

monstruos: cabeza

conformo o laberinto de min.
perdida,
entre as paredes
busco a saída.

só existes ti,
extraño ser invisible
que guía o camín,
facéndome alleo
cada paso dado.

levo tres vidas neste mundo,
seino porque faláchesme de cando tiña ollos.

son pernas sen rumbo,
un cacho de carne ao que non podes renunciar.
agardando tou,
recoñecer os pedazos de min
e levarte conmigo lonxe da cadea na que vivo.

eva méndez doroxo

E.V.X.

sota meu
les caricies desapareixen,
em torno la pols
en la que els teus dits s'enfonsen.

he suprimit el record
transformant-me en peix,
he volat a altre món
sent només un ocell.

arribo, novament, cansada,
buida de mi,
davant els teus llavis
per dir-te t'enyoro.

eva méndez doroxo

sorpresas de ultramar

extrémome ao verte
nos ollos alleos,
nos beizos alen.
na vida que sigue.

non formo parte do universo coñecido
son unha costelación toda
unha vida alternativa ao que din vida.

existo na mente que pensa
no ar que respiras,
en ti, existo axitadamente
silenciosa e cega,
agarimosa e tenra,
unha pequena luz que se apaga cada minuto que me esqueces.

eva méndez doroxo

linguaxe segreda: vocabulario

compensada, entre túas maus navego.
os furados no chan da conciencia
deixanme verterte infinitamente en min.
morder cada segundo
antes de expirar
nunha morte eterna sen a confusión de ternos.

móstrarme na brancura da noite
aos xuizos silenciosos de todos nós
criaturas famentas
de delirios astrais.

eva méndez doroxo

més

exhalada,

sota el llençols,

els voltors em cercan.

inmóvil la materia Jo

conté la respiració

en mecànic acte de sobreviure.

vas fugir amb l'esquelet de mi,

amb l'essència del nosaltres,

amb l'existència de tú.

a la reserva em trobo.

saragata al volt meu i jo sense boca

per poder cridar-te.

eva méndez doroxo

linguaxe segredo: código fonte.

non entendes meus xestos,
sútil linguaxe de min.

non comprendes os silencios,
expresión crítica do que significo,
a miña complexa identidade
que gardo na in_memoria
do non existir.

recapacitan teus dedos,
cando persiguen a pel
que che é allea,
pero non entendes a información
o retrasmitir en código Eu.

non es capaz de descifrar
as parábolas do sen sentido no que vivo.
independizada do caos
preciso tres tazas del
antes de enfrentarme a ti,
escéptico ser terrestre
capaz de comunicarte,
incompleto sen min.

eva méndez doroxo

re_construindo 1

cociñaras meu órganos atrofiados,
chuchando neles,
impregnandoos de ti.
esquecera meu corpo as fouces anteriores,
as que me roeran os ósos
arrincándome a ialma.
teu adobo conseguira cas feridas
navegasen errantes noutros mares.
volvín, na túa cociña, a sentirme muller.
co esquelete fráxil aínda,
co sorriso tímido e o ollar desconfiado
mergulleinme en túa boca
para ser novamente deborada
pola fame loba de teus segredos.

eva méndez doroxo

dor

doe,
como nunca antes.
os golpes,
as palabras,
a indiferencia,
non prenderon esta dor descoñecida.

novamente invisible,
véxote, persoaxe da película da que non formo parte.
tou do outro lado da dor,
do lado no que os cutielos resgan a pel,
as bágoas secan a vida,
o latexo impregna o chan.

doe,
como nunca antes,
como endexamais despois.

eva méndez doroxo

in memoria

sigo sen existir.

penduras teu pasado na parede do nós,

exhibelo no presente

borrandome novamente do teu carón.

non son,

non fun,

non serei, endexamais exposta nos anacos en branco da túa vida.

eva méndez doroxo

kamikaze

t'odio.

inevitablement,

no sóc res,

tant sols tot,

indefinidament res.

m'imagino inscrita en l'oblit dels teus llavis.

mossegada amb els ullals de llop que m'esborren.

torno a la realitat quan les teves mans m'escalfen la por.

renego dels matins que ens allunyen,

de les tardes en les que et perds,

de la nit que em torna invisible.

t'odio.

incontingudament,

des del desig de ser teva.

eva méndez doroxo

faltes d'ortografia

a tú que em llegeixes des de l'inmensitat del blau,

et demano, tan sols, que em regalis els silencis.

oblidar cada mot escrit, recitat, parlat,

per poder trobar-me,

la veritable jo,

que t'espera sota aquesta boira de caracters,

desitjant, que no sigui massa tard

per trobar-nos novament

sota els llençols

en el més absolut dels estridents silencis.

eva méndez doroxo

sostidos

desfollada por teus beizos,
inspirada e derramada por túa pel
cúbrote con arácnida incontenibilidade
mézote nos meus suspiros,
sostido, tan só, por meu desexo a existir.

_escoitando o nocturno nº 2 de Chopin

eva méndez doroxo

deixame amarte

cando teu verbo impacta sobre min
esnaquízame.
teño que morder os beizos
para conter as bágos,
pechar o puño
para conter o sangue
que desexa manar salvaxe por todo nós.

rabioso atópasme espida
baixo a manta,
nun recuncho do cuarto
onde cada día me encerras
por medo a que escape,
novamente, de ti.

eva méndez doroxo

sangue

a circunferencia dá voltas na miña testa,
non comprendo a dor,
entendo de emocionalidade
pero non falo o idioma pel.

comunicar_

atrapada na parábola dos outros
os que me observan
intento artellar o discurso.

_ comunico

ante vós áchome espida,
non tapan miñas branduras os vestidos do tempo,
as cicatrices das loitas anteriores son o ropaxe que vos amoso.

cominicamos?

ollos que xulgan,
verbas que firen,
risas que me alonxan do neopopulismo austral.

na illa.
vexetando.
simple e aterrada, estou.

eva méndez doroxo

tornasol

percórrenme os medos
aterezo nos fios dos que me penduras,
tentáculos nacentes nos teus dedos.
síntome presa das lembranzas
do rumor dun día que non chega,
de teu sorriso alen de min.

eva méndez doroxo

tristeza serie B501

reconfiguro o código pel,

aínda en min,

teus beizos,

túas maus,

ti.

deconstruo o que fun,

agochada no fondo do vector

descrita entre berros e sudor.

recollo cada anaco de nós

para entregarllo a ela,

a que non te coñece,

a que ti escolles cada noite na néboa.

eva méndez doroxo

x 389

oculta entre nostres absències
no tinc conciència d'existir.
penetro a l'inconcient
desconfigurant els ossos,
no et trobo al final del procés,
ets l'espectador de la meva incongruència.
m'enyores?
mai has entés el meus cos,
la meva llengua húmida parlant dels contorns,
exhausta vaig caure al penyassegat del teu ventre,
inexplorat, auster,
m'allunyes de tú,
em tornes invisible a la teva pell.

eva méndez doroxo

eu falo 2

contracturada a miña lingua desexa.

aniquilada, no sangue, agónica, a miña lingua protesta.

significa,

chora desligada dos teixidos da boca,

significa,

está na cadea,

debilitada, morna, a miña lingua acaricia.

es a miña lingua, voa.

eva méndez doroxo

febreiro

incompleta sen teus dentes,
miña pel queixase,
ausente agardando,
no xeo,
que te pouses nela.

co sangue mane da túa boca.
perder o coñecemento,
e cortarnos coas palabras
no momento exacacto en que te pouses en min.

eva méndez doroxo

lleis de la perspectiva

teño lume nos dedos,
ardo.
imparable debórame a necesidade de ti.
sorpréndome ante teu ollar perenne
e as túas xélidas maus
envolta en chamas.
carbonizadas as lembras doutros días,
atopámonos exaustos de nós
forzados a apagar o combustible inflamable
que nos constitue.

eva méndez doroxo

incompleta

tou, (tamos),
experimentando.
qué comunico?
non oio os teus lamentos,
berra con máis forza.

ansío cos ouvidos estoupen,
se enchan do teu son.

agarrame,
agarrame,
agarrame, faime túa.

sen forzas,
exausta de silencio,
lambo o apendice de nós.

eva médnez doroxo

convulsa 0008

as cores,
ollos que admiran o paso do tempo,
crávanseme na caluga.
penetrame a brétema do inconexo,
son,
existo en ti.
mesmo unha páxina en branco,
retallo a cornamusa desta identidade.

eva méndez doroxo

amanece

algún día descubrirasme,

entenderas que todo isto só é unha mentira,

co único que pretendo é que me vexas.

comunicarme contigo,

transmitirche a miña existencia.

nacín na invisibilidade,

e dende ela ameinte,

agardando na neboa cos teus ollos me vexan.

eva méndez doroxo

sub

esquecida.
manipulas o sentido da acción,
transportasme ao mundo dos soños,
alimentas a ilusión.
confio,
entrégome ás formas impensables,
entretézome coa pel,
infinita, doce,
no rincón, esquecida.

eva méndez doroxo

els enciams

incomprendida da comunicación.
remato as páxinas co sangue doutras vidas.
parézome a min mesma,
mais son algo diferente a todo eu.
comprendo as caricias,
os agarimos das telas,
disfruto os fios de cotón,
as cores no peito.

imposible adiviñar os pensamentos,
plasmar en 7 versos
as verbas concretas que nos especifican.

incomprendida,
afondo na desesperación dos que me tocan.

eva méndez doroxo

tortuga de sorra

sóc una caricia a la teva memòria tàctil.

un objecte inanimat

amb qui un dia vas jugar a coneixer.

pretenc que les teves escames m'oblidin.

quan em respiris, 

les teves branquies atrofiades, tornaran a respirar.

podrem nedar a l'estany dels improbables,

jugant a ser impossibles,

a tant sols entreteixir-nos l'un amb l'altre,

aliens,

invisibles.

eva méndez doroxo