yasodara

neva.
a lembranza do encontro permanece no branco,
fumea.

esnaquizase o sorriso tras os muros de distancia,
fuxiches vestido pola noite,
agardando o silencio da miña respiración tranquila.

escapas do corpo, da tela, dos dedos, da lingua,
de min?
realmente non existe o medo nun acto desesperado
por desaparecer.

atopaches a paz, así quieto lonxe de nós?

pero sen darte conta acaricias a pel cos meus beizos percorreron
ata quedar extenuados,
oles as teas nas que nos arreboullamos amosando os dentes,
apañas o poo das lembranzas inscritas no teu ser xa alleo a min.

eu observo caer a neve, cubrirme o xesto,
encher os ocos do quente.

agardo.

eva méndez doroxo

mutación vítrea

non queres comprender.
alongas as túas falanxes vidrosas,
queres ser a súa ninfa,
unha musa para o seu corpo,
pero non comprendes que para el non existes.

pérdeste no seu padal,
queres ser lingua dentro da súa boca.
vestir a tela da súa pel no teu corpo,
sentir o palpexo vital do seu ser dentro de ti.

e non entendes que estás na entrega doutro ser,
non é el, é o outro, o que esquivas con sorriso estudado,
a quen seduces con extremidades de zucre,
a quen sen querer vestir vistes no teu lenzo lixoso de rabias.

observas, mentres vives,
ao el que desexas nas túas cavernosas formas,
e non ves o que destrúes con cada alento.

infinita muller de medos e nomes rotos.
achégate a min e bebe o néctar purificador
das verbas.


eva méndez doroxo

experimentos 4.0.

pendurada da luz, alento.
non comprendo a axitación do fisiolóxico
cando un único dedo de sal
aproximándose a este espazo infinito de fluído vital.

do outro lado,
no espello da nosa realidade,
agarda o pracer oculto entre as voces.

infrinxo as leis da física e atraveso o espazo que habita entre os electróns
e o núcleo,
famenta dun outro nós sen salitre nin límites do espello.


espida de tecidos e órganos
entrégome na pura indescriptible verbal,
ao aquelarre da fusión das nosas non-materias,
nun exaltante exercicio de fé.

pendurada da luz...ximo.

eva méndez doroxo

corruptibles corpos.

imponse a necesidade exacta de ser escéptica.
mollar os dedos na mel dun corpo novo,
e lamber infinitamente o zucre do momento.

beber un grolo extremo de elixir da vida,
arrincándollo dos beizos ao ser de fermosa liña
que agocha o fucín no meu colo.

só así, podo obter un mínimo dos ingredientes
que preciso para a viaxe.
non dependo da sorte,
as redes técense nas fisuras das extremidades
que me moven entre os centos de mortos
que na miña pesquisa tiven que explorar.

o clímax de saberme perto do fondo do universo,
no nirvana do pracer escondido,
sabendo que do outro lado da liña agardas ti,
con sede de vida e fame de mel.
na exacta necesidade de min.

eva méndez doroxo

esquezo

por tantas veces esquezo que estás aquí,
que te entreteces a min coa forza dos fíos da arañeira.

golpeas con forza a miña conciencia,
agrúpaste nas células e dasme o teu sentir.

aínda non comprendo,
aínda non son quen de oirte,
pero agardo deitada sabéndote en min.

eva méndez doroxo

roubadores de beizos

xusto na intersección da liña curva atopámonos,
mesturaches as verbas, a lingua e os xestos
e entregáchesme á escamación dunha pel ferida.

sabía que tiña que escapar,
pero a erótica do prohibido atrapoume máis co teu corpo,
e funme consumindo nunha paixón allea e propia,
co tempo descuberta só en min,
case como obsesión dun nacemento que non se deu.

lembro as escasas formas de vida
nas que coincidimos,
os pequenos intres en que o fluxo cósmico se reorganizou para berrarme: Vaite!

cómo alonxarme de min mesma?
sabendo que nas maus derreteuse todo o anterior
e só hai materia en ti,
un monstruo vestido con pel de terra, tradición, futuro.

así, presa da insensatez da autodestrucción,
cosinme a esa pel, para ser un anaco máis na tela que cubre o teu ser,
e altiva arrastrei a miña oblicua fé polos montes todos do mundo.

ao fin chegou ela,
a que non precisa roupa para ser adorada.
así fugaces na vosa maldade infinita,
bebéstedes os líquidos vitais dos meus soños,
mesturástedes a roupa coa paixón dos que se atopan
e prendéstedes lume á pel na que ía cosida.

agora dende a cinza que son,
admiro a liberdade coa que vivir ceibes de culpa
supón para tantos seres que arden
obsesións, paixóns, e vida.

silenciosa observo o meu novo tecido onde todos os queimados
seguimos agardando a resurrección.

eva méndez doroxo

carnívoras

asfixiame a dor que se cerne ao meu rededor.

lánzome espida ás rúas dos ollos que me xulgarán,
pero non sinto pudor,
a agresividade da brutalidade humana pasa por min sen deixar marca.

sorrio no pacífico xento de liberación
que me fai non sentir golpes,
nin a carne aberta
mentras mana o sangue dador de vida
que bebedes sen sentimento de culpa.

deixo o ollar inmóbil
nun sorriso agónico de eterna perplexidade
entre vós e eu nada acontece.

eva méndez doroxo

granotes a la pantxa.

no imagino els dits recorrent altre destí que el teu cos.

infinito ser de peregrina incertidume,
na que mergullo a lingua sen saberche o fondo.

comparteixo els badalls d'absència, de nits de llengües mortes,
de pells perdudes...

....agardando beizos salvaxes que non ollen o meu contorno amorfo,
a miña espida deformidade,
e sepan devorarme co medo de quen se sabe observado,
nun desexo tormentoso que queima,  esmaga, aterra!.



eva méndez doroxo

malalties 008

compostaxe de órganos atróficos.

o medo: compañeiro da autopsia.

a incertidume: amante apaixoada.

os pes: furtivos peregrinos de sentimentos obsesivos.

nós: aquelo que imaxinaches,
o que sen saber confundiches con unha hipótese certa.

o tempo: gardián da descomposición axeitada de todo o que significaron.

órganos atróficos que usamos nunha diaria compostaxe de personalidades.

eva méndez doroxo.

malalties 009

cada segundo, esquizofrénico, alonxada de ti.
pel,
circunstancia inquebrantable, pola que contactar.
boca,
imaxen ambigua dunha necesidade de nós.
lingua,
idioma ou órgano,
indespensable calquera delas para a nosa comunicación intrínseca.

e así, nunha fogueira de rumores,
posibles, agoras, nuncas,
misturo o sentir co saberme enferma na distancia dun segundo.

eva méndez doroxo

encefaloraquideo.

cantos anos quedan para que desaparezan as lembranzas?

a auga medra nas pedras, deixando ca herba caia, angorde dende o ceo,
e nós, ollámonos dende o outro lado o espello,
dende a cárcere do futuro,
amosando un anaco de incertidume,
unha grandeza sublime por seguir vivos,
máis, e ti?
lembranza, amiga, compañeira de viaxes ao inferno,
ti nin me esqueces nin me deixas,
agochaste frente ao espello e avisasme do perigo que supón saberte certa.

cantos anos quedan para que desaparezas de min?

eva méndez doroxo.

do libro dos mortos: capítulo 3

atopeinte no peto dun vello abrigo chamado lembranzas.

esquecérate, 

pero os medos enrredados no teu pelo fixéronme recoñecerte:

cruel, asfixiante, incompleto.

tiveches fillos.

pequenos seres de sal,

aniñaron neste abrigo e pesan.

aliméntaste das miserias doutras mentes, 

esas ás que non poideches doblegar coa túa verba de xeo.

e aquí estou, 

contemplándote,

espido, cuidando das ninfas sen eclosionar que te farán eterno.

vexo o medo en ti,

agora vexoo, sintoo, cheiroo,

e arrincoo da dermis do meu colo,

abortoo con profunda espiración,

sorrindo escandalosa.

o lume,

única solución para nós, 

arder vos: pai e larvas,

queimar as lembranzas para esquecer que esquecera decirche que non existes.

eva méndez doroxo

cartas de non-amor

contrólate!

a lingua relame os dentes aínda sanguentos pola fereza devoradora do teu apetito.

contrólate!

a aorta palpita na excitación do banquete,
bombeando paixón en forma de oxíxeno aos órganos.

non hai control.

os sentidos están fora de ti,
as maus afondan na impúdica mostra de non-amor,
achegándote ao éxtase do nirvana prometido.

e lembras uns versos sorrinte, altiva, imprudente...

"saberte en min desexo,
mostrarte o meu todo,
e que angorde entres en min
máis unha derradeira volta."

asinas a obra co silencio convencional dun dedo.

eva méndez doroxo

linfa

impudicamente ollo baixo a pel.

interferencias

conmóvesme coa túa espiral de dor e apatía,
colándote no meu fluxo vital.

córtasme os dedos,
aprétasme a carne.

informásme do que es.
alértasme e mergúllaste na miña paixón,
sembras a dúbida, o medo, o horror.

débil ser do inframundo,
alimentas o ego dunha muller sen nome,
dunha Deusa dormida,
apoderándote da alma triste de quen te descoñece.

eva méndez doroxo

levedando

mergullas as maus nesta miña forma obtusa,
amasando as impurezas,
a dureza do verbo e o ingrávido do xesto.

énchesme do fluír morno da vida.

agochar dentes,
gardar uñas,
fechar ollos,
confiar.

obstruese o canle respiratorio,
os cuadríceps ténsanse,
máis o traballo intenso e cadencioso segue neste min.

invádeme o desacougo,
pero o sorrir asoma entre as comisuras dunha boca salvaxe
que xa non quere devorarte, só sentirte nela.

e así, ao carón do quente,
levedo.

eva méndez doroxo

timbalada

a carne derrétese baixo as texturas quentes dos teus beizos.
infrinxo presión nos puntos febles da honestidade
para activar o pánico dos músculos,
as contraccións dos órganos,
a dilatación dos sentimentos.

troco as verbas polos silencios,
allea a túa necesidade de min.

sorprendémonos na líquida esencia dun agarimo ausente,
intrépidos loitadores de impulsos,
achegate a min,
agarda.

eva méndez doroxo