concordia

morna olleo a brancura das paredes que me percorren.
doeme o corpo nesta soidade anhelada na que me atopas.

entendinme ser ilimitado, condeado a incomprensión nunha terra chea de alentos que nos abandoan.
ninguén pode entender as verbas impronunciadas do espíritu ceive que non se deixará atrapar.

fuxín a un lugar onde o alimento escasea.
corrín ao redor da lúa, espida fun o seu espello, a pel onde ollarse sempre fermosa.
dormín entre as lobas vellas en covas inescrutables baixo as cidades.
sigo surxindo dos lamentos dunha voz grave e masculina que me somete á cadea de min mesma.

lembro o día no que se abriron as pechaduras e seguín inmóbil, ollando para el sen ser capaz de mover os músculos que permiten correr.
esquecidos os olores a terra mollada e mofo, o sabor de vainilla... sigo, atrapada nunha inmobilidade de non comprendo.

eva méndez doroxo

descoñecido

a ti descoñecido que te colaches na miña cama cando me pensei allea á paixón.
home-insecto que me mudou de pel novamente,
lembroume meu corpo de cobra áxil e ceive.
aplastou miñas verbas baixo o manto pesado e ilóxico da indeferencia feroz e bebeu o sangue quente que mana deste corazón desexante de ser queimado polo sol da incertidume.

voltei a cova, a recitar silenciosa os versos que compuxera entre xemídos e ausencias.
enrosqueime sobre os axouxeres: tesouros inroubables nestes dias de predadores de almas.

sentín o ar secar todas as bágoas que aínda non conseguín botar. reconstruín cada unha das verbas, dos agarimos, dos ollares non interpretables e explotoei un peito incapaz de conter o berro atroz da frustación a non ser oída.

deixei de encaixar nas túas espectativas,
son unha palabra que non encaixa na pantalla do teu portátil, décheslle á tecla delete, seguindo a redacción para a publicación do teu ego.
máis eu, animal a pesar da mente, teño que deitarme nas pedras, saír quentar meu corpo ao sol e desexar co cheiro de frores alonxe teu recordo.

paixón igual sufrimento. nada que ver co amor. obsesión de renacer algo morto ser significado e significante, rexurdir da ciza e elevarme entre as cores imposíbles da máixia da utopia. unha vida destinada ao fracaso, ser indómito entre mentes escravas. mundo interior ireconciliable coa realidade.

eva méndez doroxo

biomolécula da economia

as sustancias fíltranse polas membranas celulares,
penetran no fluxo sanguínio,
apodéranse da nosa bio-masa.

eticamente non podemos conxugar o odio,
non é estrictamente necesario que a negatividade da fotografia se expoña dada volta,
pero amamos esas miserias.

pendurados dunha corda, hai culturas, que deixan os tenis, o elemento evolutivo do desprazamento.
nós, tendemos os panos xigantes cheos de merda nos patios de luces.
cara á rúa só cordas baleiras que pretenden expresar que non temos nada que amosar, nada do que escapar.

as estradas limpas, os mobles pegados ao chan na posición perfecta para tomar o sol.
rengleiras obedientes de cascudas visitando edificios, desprazándose espidas por entre o cemento - sen imperfeccions -,
coas vidas exactas, conmutadas por un ordenador central,
a rede mátrix en tempo real.

unha ilusión reflexada no espello cuspido de sangue que non se pode limpar.
a realidade taladra as paredes moleculares, non hai xeito de escondela.

eva méndez doroxo

modelo pi 346

reinicio.

circuitos queimados, cables roidos pola chúvia.

boto de menos cada segundo no que a miña desconexión fíxote posible.

monte furado

es a rá que non vexo,
o lombo de sapo no que mergullar a lingua para afondar no mundo máxico e desaparecer.

traspásame coa túa pel anfibia,
afógame coa túa lingua cazadora de insectos.

conxúga túas ancas en lectura vertical e surfea en miñas ondas.

eva méndez doroxo

libérame do tempo

neso que chamamos tempo artellei unha vida.
subinme ao carro das estratexias, como o resto de cíborgs.
rexinme polas normas da escrita: amei sen ser amada,
redibuxei as liñas continuas da casa, metinme nela, servín unha infusión quente a quen non me quixo.

vivín na mediocridade do tempo, nunha dimensión hiperbólica onde nunca souben se as palabras ían con "v" ou con "b".

agardein as canas e as enrrugas, os ollos sabios da vellez.
agardein a felicidade do que sabe, non por feliz se non por atoparse ao final do calvario.

mírome cada noite no espello, na oración do meu compañeiro silencioso.
non vexo máis co mesmo rostro de hai anos.
a sabiduria escurriuse polos regos sen semente do meu rostro.
a felicidade deixou imprenta na miña pel pencosa, descuberta demasiado tarde, cando outros ollos miraban por ela.

quero desaparecer, reconfigurar esta inexistencia para facerme tanxible a min mesma.
ser unha masa de experiencia só conduce a inventar historias, a ollar o pasado (outro invento terrorífico da humanidade), e morder os dedos por non poder desvivir o anhelado.

eva méndez doroxo