novas de setembro

deixome caer,
na desesperación do absurdo.

arrinco as unllas coas tenazas
do tempo.

arrebato incongruencias,
constantes erros que se repiten
mentres pico as letras no teclado.

quixen escapar, coñecer outras idades.
ser quen non fun,
desexada por ti, tantas veces inventada.

rematar na illa onde ninguén vive,
tapada coas unllas doutra hora.
feita unha bola sobre a area quente
dun continente que quixoche
facer esquer.

eva méndez doroxo