alquimia na néboa

tecerme nas túas verbas
outra vez na oscuridade.
descubrirte quente
baixo o tear das miñas maus.
corromper o sabor da noite
con agarimos invisibles,
investigando sen medo o prohibido do teu corpo.

somos a comunión salvaxe
da racionalidade contida.
en compensdos latexos
inspiramos a vida: miña, túa, miña.

separarme de ti neste intre
faime esnaquizar o tempo,
sorrir no deserto
agardando a túa boca novamente bébeda de min.

eva méndez doroxo