noz e castaña

amósome impúdica aos ollos que me xulgan.
a lingua eme descoñecida,
pero crábaseme na carne esnaquizando as frebas.
a dor atravésame,
conteño a contorsión,
bebo as bágoas e esbozando un sorriso cuspo.
o sangue tapóname a gorxa,
agora son eles os que non conteñen as risas,
vexo o lume no seu ollar,
a sede nas bocas fermosas que desexei bicar.

eva méndez doroxo