compases.

catro centos versos para que me interpretes.
un mundo de letras, no que perderme.
non son algo que esconder,
nin un anaco doado de esquecer.
son máis cunha morea de pel e ósos,
máis cos xemidos na néboa da incertidume.
formo parte das plaquetas que se bombean
dende o atrofiado órgano que che impide amar.
estou adscrita aos alentos silenciados.
ollas cada un dos meus latexos de tinta
impotente ante a imposibilidade de aniquilarme.

eva méndez doroxo.