til de outono

nos segundos de espera abríronseme as veas,
olleinme espida,
baleira de fluídos mornos,
abstracta e deliciosa.

o corpo tremeu
na liberación agónica
na que tan só acho o consol do frío.

agardas deborarme novamente,
sabido do meu deserto de sangue,
aprendíches observándome,
que na tormenta nocturna rexenerarei o líquido vida,
no sabroso aquelarre da dor.

abstracta e deliciosa,
baleira de fluídos mornos,
desexo que non me atrapes.

eva méndez doroxo