tornouseme fría a voz ao sentir como percorrías outros territorios.
alleo ás miñas estacións,
apañas castañas na frondosidade dun souto que era o noso segredo.
son os teus dedos húmidos os que sinto baixo as follas,
remexendo o sorrir que xa non é meu,
esnaquizando, sen querer, as pedras que me construían.
quen son esas voces que me alonxan de min?
inoportuna seguridade de saberme escraba dun tempo,
interpreto sonetos a reo
pero non consigo voltar aos castañeiros,
onde axitabas as miñas canas para encher o cesto.
segues habitando un recuncho sagrado deste ser que me alberga,
máis non formas xa parte de min.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário