teño sede dos teus beizos,
fame de inesperadas correntes,
ganas de saberme en ti.
amoso cada unha das ferramentas
nun acto autocritico,
intento convencerme da valía do tesouro que gardo nelas.
pero cando estiro a mau para beber do vaso,
éncheseme a boca da lembraza do onte,
de cando sen coñecernos atopámonos inmóbiles
deborando os anacos de memoria.
non hai máis medo co de non saber se existes en min.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário