linguaxe segreda: verbos

deserto ausente é a miña concepción de ti.
a túa brandura compacta alónxame do cosmos.
supóñome Andrómena no teu ollar.
vaporosas formas aniñan nos pensamentos
que conforman a nosa integridade:

o sangue - fonte de vida - agasálloche neste acto,
a carne - transito sutil - móstroche impútica,
o sexo - sabiduría universal - escondo tras os dedos.

eva méndez doroxo

tanxente

a forma dos dedos pérdese ao se deslizar polas túas costas.
agardo o teu tremer intenso, silencioso afecto que me cola a ti.
sorprendida esta noite, a brancura dos corpos baixo a luz,
a indefensión dos ollos contra as miradas.
bocas agónicas pretenderon calar os aforismos da nosa intimidade.
fémurs contra o chan que escachan,
dentes cravados en nós,
fusión de formas,
creación do xis.

eva méndez doroxo

concubinas

na loita atópote espida,
muller sen nome,
salvaxe aínda.
mórdesme os beizos,
chuchas meu sangue,
penso que comerás o meu corpo,
pero eme imposible moverme.
fascinada teisme,
poseerte quero.
ser un enxame de peles,
un único ser que sobrevive
á derradeira batalla.

eva méndez doroxo

tornasol 2.4

et cerco a la memòria cel·lular,
en els teixits que em conformen.
quantes reconstruccions falten per trobar-te?
no sóc,
no significo,
no entenc,
no oblido, i tant mateix, no et recordo.
com és posible ser jo mateixa sense perdre't?

eva méndez doroxo

ensinistrant dracs

m'has amputat les ales,
amb la llaminadura de la teva boca.
he descobert les illes,
penjades de les teves caricies.
ferida i naufraga,
em dirixeixo al costat calent de la teva absència.

eva méndez doroxo

dixitación

se a palabra escrita poidese mudar de forma,
tornándome peregrina da inconciencia,
voltaríame tipografia suave,
letra insignificante,
verbo, simplemente.

constituiría un mundo en liñas
onde o significado, resultase coherente,
froito da unión amorosa destas letras.

singularidade expresa nunha vida profana,
nunha folla, nunha pantalla, nunha cuncha,
na túa pel.

eva méndez doroxo

mou-te i remou-te

Arrisca't a compartir i crear amb els altres

Mou-te i remou-te

amb Martina Escoda / Marta Darder

a Casa Orlandai. Organitza: Ovaria

Moure’s més enllà dels límits
assenyalar altres realitats possibles
creació transdisciplinar
transgressió de les normes habituals
les arts en moviment i intercanvi
revisitar els propis valors i principis

Una activitat per provocar un treball en grup entre persones dedicades a les arts (en totes les seves manifestacions, diverses i múltiples) en un intercanvi i diàleg mutu, amb l’objectiu comú de dur a terme una posada en escena en una acció conjunta al solstici d'estiu.

INVITATS ESTRELLA: (treball al taller i acció o espectacle)

30 d'abril: Trobada sorpresa amb Les Salonnières (Laura Cardona, Ester g. Mecías, Cèlia Prats, Meritxell Romanos i Marta Xibillé)

7 de maig: La poètica de les bombolles de Pep Bou

18 de juny: Lizania, un viatge a l'univers poètic de Jesús Lizano.
Documental de creació de les directores realitzadores Marta Palacín i Elisabet Sort

els divendres de 18 a 20h
des del 16 d'abril al 25 de juny de 2010
Inscripció fins al 7 d'abril de 2010
places limitades
preu: 82€

Documentació que cal presentar (via mail a programacio@casaorlandai.cat):

- Carta de motivació (20 línies)

- CV (en una pàgina)

- Dossier (obra si s'escau)

Per a més informació us podeu posar en contacte amb la Casa Orlandai o amb nosaltres: Martina Escoda <martina.escoda@gmail.com>, "Marta" <martadarder@gmail.com>.

manifesto (homes)

ardede nos infernos da insensibilidade,

na ignorancia dos agarimos perdidos,

enfrentádevos a nós, exercito de amazonas,

amantes desesperadas,

mulleres amputadas.

olládenos aos ollos,

reflexo infinito da sabiduría cósmica

que tanto temedes

e fuxide como predadores exhaustos

a novos brazos androides que restauren

vosa inconciencia.

eva méndez doroxo

tona nos beizos

o contacto faime arder.

supuro medo,

lisco dentre túas cuxas,

derramados,

agárrasme con máis forza,

non me permites fuxir.

a orografía desta loita

manten-nos atrapados

lonxe de nós.

eva méndez doroxo

diagnóstico

pequeno anaco de min.

gardado baixo tres cadeas,

oculto na profundidade infinita.

semello unha fíasca de luz,

presa entre tanto ruído,

incapaz de ser escoitada,

vista,

olida.

renego da memoria,

faime anhelar a vida.

agora, tan só, son, a silaba perfecta pechada no teu esquecemento.

eva méndez doroxo

purgatorio

viaxo oculta entre túas palabras

ao mundo dos impronunciados.

alén do medo,

transpórtasme vixilante, doce,

con especial interese na pronuncia dos eses.

cando oscila túa lingua entre os dentes,

síntome descuberta,

oculta tras as sílabas, penso, amosarasme ao mundo.

pero túa boca péchase cando meus ollos asoman dentro dela.

que agarden os outros,

susurras cara adentro, como para tranquilizarme.

eva méndez doroxo

x-taposició

tard allunyo la pols dels meus llavis.

al mig del mar,

les llàgrimes es tornen sal que crema,

pedres en els tormells que m'enfonsen

a l'univers de la no respiració pulmonar.

el gris emana dels meus porus,

fent-me sirena, nua, de comprensió humana.

exerceixo el meu poder en la nit,

on l'ombra de mi mateixa em fa eterna.

eva méndez doroxo

trencadissa

em segueixes sent desconegut,

i alhora, ets l'únic que comprenen els meus dits.

la meva boca s'apaga,

en la dificultat d'entendre't,

però se m'inflama la llengua al sentir-te en ella.

no sóc l'experta humanista amb qui confondres,

només l'impacient sonàmbula que t'espera.

eva méndez doroxo

salitre primaveral

oculta entre teus berros,

asisto ao éxtase de perdernos.

inevitables,

con gusto de vinagre e cravo

nosos sudores mistúranse.

as linguas predadoras enróscanse ao unisono.

atrapada en teus beizos

axítome impúdica

ante os espectadores.

eva méndez doroxo

xocolata desfeta

arrossego l'ànima

per la corba alineada

de tots dos.

sorprenc la nit

quan lliscas entre els meus pits,

famolenc, intrépit.

aterrat, el só, s'apaga,

per donar-nos pas,

en la lluita compassada dels silencis.

a tren d'alba,

haig d'escometre

la difícil tasca d'allunyar-me,

inquieta encara,

dels teus pàrvuls llavis,

de la nostre absència.

eva méndez doroxo

mmmh

mollo os miolos no leite,

antes de ser deborada,

respiro,

collo ar, alento,

pecho os ollos, inspiro,

humedezo os beizos,

agardo...

que teus dentes se craven na miña pel.

un xemido cala dentro meu,

as bágoas sécanse nas cuncas sen ollos,

sórbes o teixido brando.

agonizante, impoluta e tímida,

dibuixo un sorriso no ar

co único pedazo de min que aínda agarda ser deborado...

eva méndez doroxo

mudaron os criterios

o paso do tempo é, sen dubidalo,
a cadea que xulga,
o dedo que apunta,
os agarimos esquecidos.

mudaron os criterios,
me dixeches mentres pechabas a porta
do que un segundo antes
era algo máis ca miña vida.

non comprendo,
acato.
non renego,
agardo.
non berro,
recito, para cando novamente, muden os criterios.

eva méndez doroxo

auga en movemento

troco os anacos de corpo por verbas.
sen órganos,
adversa,
respiro inconstacia e sabiduria.
ela,
a quen non dorme,
axítase na miña nova pel: palabra.
tampouco eu descendo ao mundo,
sigo na superficie,
aprendo a amosarme.
sen máscaras de teixido dérmico,
con espida transparencia,
muda.
aprendede a lerme,
quitade os lentes do aprendido,
e disfrutade, a penas, da materia que se rinde ante vós.

eva méndez doroxo

carn

mai,

després de fóndre't,

tornis als meus braços.

sense alé,

palpitejan-te el cor

am b destressa

sense por.

mai,

després de ser meu,

tornis als llavis d'altre boca.

eva méndez doroxo

monstruos: cabeza

conformo o laberinto de min.
perdida,
entre as paredes
busco a saída.

só existes ti,
extraño ser invisible
que guía o camín,
facéndome alleo
cada paso dado.

levo tres vidas neste mundo,
seino porque faláchesme de cando tiña ollos.

son pernas sen rumbo,
un cacho de carne ao que non podes renunciar.
agardando tou,
recoñecer os pedazos de min
e levarte conmigo lonxe da cadea na que vivo.

eva méndez doroxo

E.V.X.

sota meu
les caricies desapareixen,
em torno la pols
en la que els teus dits s'enfonsen.

he suprimit el record
transformant-me en peix,
he volat a altre món
sent només un ocell.

arribo, novament, cansada,
buida de mi,
davant els teus llavis
per dir-te t'enyoro.

eva méndez doroxo

sorpresas de ultramar

extrémome ao verte
nos ollos alleos,
nos beizos alen.
na vida que sigue.

non formo parte do universo coñecido
son unha costelación toda
unha vida alternativa ao que din vida.

existo na mente que pensa
no ar que respiras,
en ti, existo axitadamente
silenciosa e cega,
agarimosa e tenra,
unha pequena luz que se apaga cada minuto que me esqueces.

eva méndez doroxo

linguaxe segreda: vocabulario

compensada, entre túas maus navego.
os furados no chan da conciencia
deixanme verterte infinitamente en min.
morder cada segundo
antes de expirar
nunha morte eterna sen a confusión de ternos.

móstrarme na brancura da noite
aos xuizos silenciosos de todos nós
criaturas famentas
de delirios astrais.

eva méndez doroxo

més

exhalada,

sota el llençols,

els voltors em cercan.

inmóvil la materia Jo

conté la respiració

en mecànic acte de sobreviure.

vas fugir amb l'esquelet de mi,

amb l'essència del nosaltres,

amb l'existència de tú.

a la reserva em trobo.

saragata al volt meu i jo sense boca

per poder cridar-te.

eva méndez doroxo

linguaxe segredo: código fonte.

non entendes meus xestos,
sútil linguaxe de min.

non comprendes os silencios,
expresión crítica do que significo,
a miña complexa identidade
que gardo na in_memoria
do non existir.

recapacitan teus dedos,
cando persiguen a pel
que che é allea,
pero non entendes a información
o retrasmitir en código Eu.

non es capaz de descifrar
as parábolas do sen sentido no que vivo.
independizada do caos
preciso tres tazas del
antes de enfrentarme a ti,
escéptico ser terrestre
capaz de comunicarte,
incompleto sen min.

eva méndez doroxo

re_construindo 1

cociñaras meu órganos atrofiados,
chuchando neles,
impregnandoos de ti.
esquecera meu corpo as fouces anteriores,
as que me roeran os ósos
arrincándome a ialma.
teu adobo conseguira cas feridas
navegasen errantes noutros mares.
volvín, na túa cociña, a sentirme muller.
co esquelete fráxil aínda,
co sorriso tímido e o ollar desconfiado
mergulleinme en túa boca
para ser novamente deborada
pola fame loba de teus segredos.

eva méndez doroxo

dor

doe,
como nunca antes.
os golpes,
as palabras,
a indiferencia,
non prenderon esta dor descoñecida.

novamente invisible,
véxote, persoaxe da película da que non formo parte.
tou do outro lado da dor,
do lado no que os cutielos resgan a pel,
as bágoas secan a vida,
o latexo impregna o chan.

doe,
como nunca antes,
como endexamais despois.

eva méndez doroxo

in memoria

sigo sen existir.

penduras teu pasado na parede do nós,

exhibelo no presente

borrandome novamente do teu carón.

non son,

non fun,

non serei, endexamais exposta nos anacos en branco da túa vida.

eva méndez doroxo

kamikaze

t'odio.

inevitablement,

no sóc res,

tant sols tot,

indefinidament res.

m'imagino inscrita en l'oblit dels teus llavis.

mossegada amb els ullals de llop que m'esborren.

torno a la realitat quan les teves mans m'escalfen la por.

renego dels matins que ens allunyen,

de les tardes en les que et perds,

de la nit que em torna invisible.

t'odio.

incontingudament,

des del desig de ser teva.

eva méndez doroxo

faltes d'ortografia

a tú que em llegeixes des de l'inmensitat del blau,

et demano, tan sols, que em regalis els silencis.

oblidar cada mot escrit, recitat, parlat,

per poder trobar-me,

la veritable jo,

que t'espera sota aquesta boira de caracters,

desitjant, que no sigui massa tard

per trobar-nos novament

sota els llençols

en el més absolut dels estridents silencis.

eva méndez doroxo

sostidos

desfollada por teus beizos,
inspirada e derramada por túa pel
cúbrote con arácnida incontenibilidade
mézote nos meus suspiros,
sostido, tan só, por meu desexo a existir.

_escoitando o nocturno nº 2 de Chopin

eva méndez doroxo

deixame amarte

cando teu verbo impacta sobre min
esnaquízame.
teño que morder os beizos
para conter as bágos,
pechar o puño
para conter o sangue
que desexa manar salvaxe por todo nós.

rabioso atópasme espida
baixo a manta,
nun recuncho do cuarto
onde cada día me encerras
por medo a que escape,
novamente, de ti.

eva méndez doroxo

sangue

a circunferencia dá voltas na miña testa,
non comprendo a dor,
entendo de emocionalidade
pero non falo o idioma pel.

comunicar_

atrapada na parábola dos outros
os que me observan
intento artellar o discurso.

_ comunico

ante vós áchome espida,
non tapan miñas branduras os vestidos do tempo,
as cicatrices das loitas anteriores son o ropaxe que vos amoso.

cominicamos?

ollos que xulgan,
verbas que firen,
risas que me alonxan do neopopulismo austral.

na illa.
vexetando.
simple e aterrada, estou.

eva méndez doroxo

tornasol

percórrenme os medos
aterezo nos fios dos que me penduras,
tentáculos nacentes nos teus dedos.
síntome presa das lembranzas
do rumor dun día que non chega,
de teu sorriso alen de min.

eva méndez doroxo

tristeza serie B501

reconfiguro o código pel,

aínda en min,

teus beizos,

túas maus,

ti.

deconstruo o que fun,

agochada no fondo do vector

descrita entre berros e sudor.

recollo cada anaco de nós

para entregarllo a ela,

a que non te coñece,

a que ti escolles cada noite na néboa.

eva méndez doroxo

x 389

oculta entre nostres absències
no tinc conciència d'existir.
penetro a l'inconcient
desconfigurant els ossos,
no et trobo al final del procés,
ets l'espectador de la meva incongruència.
m'enyores?
mai has entés el meus cos,
la meva llengua húmida parlant dels contorns,
exhausta vaig caure al penyassegat del teu ventre,
inexplorat, auster,
m'allunyes de tú,
em tornes invisible a la teva pell.

eva méndez doroxo

eu falo 2

contracturada a miña lingua desexa.

aniquilada, no sangue, agónica, a miña lingua protesta.

significa,

chora desligada dos teixidos da boca,

significa,

está na cadea,

debilitada, morna, a miña lingua acaricia.

es a miña lingua, voa.

eva méndez doroxo

febreiro

incompleta sen teus dentes,
miña pel queixase,
ausente agardando,
no xeo,
que te pouses nela.

co sangue mane da túa boca.
perder o coñecemento,
e cortarnos coas palabras
no momento exacacto en que te pouses en min.

eva méndez doroxo

lleis de la perspectiva

teño lume nos dedos,
ardo.
imparable debórame a necesidade de ti.
sorpréndome ante teu ollar perenne
e as túas xélidas maus
envolta en chamas.
carbonizadas as lembras doutros días,
atopámonos exaustos de nós
forzados a apagar o combustible inflamable
que nos constitue.

eva méndez doroxo

incompleta

tou, (tamos),
experimentando.
qué comunico?
non oio os teus lamentos,
berra con máis forza.

ansío cos ouvidos estoupen,
se enchan do teu son.

agarrame,
agarrame,
agarrame, faime túa.

sen forzas,
exausta de silencio,
lambo o apendice de nós.

eva médnez doroxo

convulsa 0008

as cores,
ollos que admiran o paso do tempo,
crávanseme na caluga.
penetrame a brétema do inconexo,
son,
existo en ti.
mesmo unha páxina en branco,
retallo a cornamusa desta identidade.

eva méndez doroxo

amanece

algún día descubrirasme,

entenderas que todo isto só é unha mentira,

co único que pretendo é que me vexas.

comunicarme contigo,

transmitirche a miña existencia.

nacín na invisibilidade,

e dende ela ameinte,

agardando na neboa cos teus ollos me vexan.

eva méndez doroxo

sub

esquecida.
manipulas o sentido da acción,
transportasme ao mundo dos soños,
alimentas a ilusión.
confio,
entrégome ás formas impensables,
entretézome coa pel,
infinita, doce,
no rincón, esquecida.

eva méndez doroxo

els enciams

incomprendida da comunicación.
remato as páxinas co sangue doutras vidas.
parézome a min mesma,
mais son algo diferente a todo eu.
comprendo as caricias,
os agarimos das telas,
disfruto os fios de cotón,
as cores no peito.

imposible adiviñar os pensamentos,
plasmar en 7 versos
as verbas concretas que nos especifican.

incomprendida,
afondo na desesperación dos que me tocan.

eva méndez doroxo

tortuga de sorra

sóc una caricia a la teva memòria tàctil.

un objecte inanimat

amb qui un dia vas jugar a coneixer.

pretenc que les teves escames m'oblidin.

quan em respiris, 

les teves branquies atrofiades, tornaran a respirar.

podrem nedar a l'estany dels improbables,

jugant a ser impossibles,

a tant sols entreteixir-nos l'un amb l'altre,

aliens,

invisibles.

eva méndez doroxo

flamenco 4

es o número maldito,

a combinación dixital imperfecta.

non é posible sair impune amandote.

deformanse os cartílagos,

a figura circunfléxaseme e simplemente

abandoo a miña conceptualidade.

son múltiplo de ti,

unha obscenidade non nata

pola que loitar.

apresúrome, 

agochote no peto,

orballan dias de mutación.

eva méndez doroxo

macbook

quero saber que pensas cando te toco.

preciso comprender o porqué dos teus xemidos.

cantos receptáculos ten a túa suvidade,

cómo organizo a desinformación na que te atopo.

saberme integrada en teus circuitos,

nomeada na sílaba sonora que significa nós,

amosarme na dureza do dia

sen bagoas,

fría.

sobre os corpos,

o ruido.

baixo a tela,

nós.

eva méndez doroxo

bébeda

tornarme pedra desexo,
para que me vexas
en total dimensión.
tridimensional segundo as normas,
infinita segundo eu.

que o gris enfríe túa mau,
aínda quente.

xirar eufórica
dende teus pes ata o peito,
e aniñar no furado
que túas costelas me gardan,
alí onde sen terme teisme,
sen saberme sábesme,
sen sentirme síntesme.
eu,
a pedra infinita que te agarda no mar.

eva méndez doroxo

gramatica dos sentidos

doe no peito cada punto e aparte.
obvío as mayúsculas só para evadirme de ti,
túa existencia persigue o rastro
dunha identidade fráxil,
dunhas maus que tremen e dubidan cada coma.

doe no peito cada silencio,
cando o alento me falta,
cando o cerebro se para intentando non pensar,
cando o ar, respiro,
cando preciso facerche calar.

non teño ferramentas,
nin ollos,
non teño mostras da realidade,
nin os mapas topográficos dos sentidos,
os cinco, seis, sete mil sentidos nos que perderme cada segundo
antes de espertar inxenua,
virxe de puntos,
de comas,
de ti.

eva méndez doroxo

penso en ti

aínda quente, teu corpo, sobre miñas pálpebras.
os rabuñois da ignorancia
axítanse baixo a dermis retallada,
as letras.

cartografia indescifrable es para min,
cando ocultas teu rostro na fraxilidade dos dias.

sinto como teus pasos se achegan a outro corpo,
escoitote bater na porta do lado,
ollarme sen verme,
bicarme nos beizos doutra cara,
que sendo miña non son eu.

eva méndez doroxo

dias de chuvia en Barcelona

esvaro pola lama dos agarimos,
invadida pola humidade,
nosa pel, de mármol, ábrese na secuencia infinita.

o forno aterece imposible de ternos,
morder a herba mollada
antes de descender ao inferno,
mostrarnos aínda inmersos
na desesperación
dun alento contido.

eva méndez doroxo

7 horas

sete horas marcan a diferencia entre ti e o resto de homes.

es ti, o que pola noite pesquisa miña pel de amendoa,

es ti, o que sen sabelo esconde o fuciño en meu pelo crecho,

ti, o que afonda na configuración errónea da circunferencia,

un anaco de nós, un pedazo de ti,

unha fiasca de min, 

baixo as sabas de xaneiro.

eva méndez doroxo

assegurances

críspasme os nervios.
atolodrada, baixo a rabia da contención,
os miolos escúrrense pola boca,
atravesarte co coitelo,
ata que a gorxa pare de berrarme.
farta.

eva méndez doroxo

de llengües

nua,
sota l'alfabet,
em trobo.

els interrogants lliscan per l'inclinació dels meus malucs,
buscant les respostes de l'inconcient.
els allunyo de les meves formes.

xisclo.
l'exclamació es fa eterna,
però avit vindran els punts suspensius
per endreçar la convulsa gramàtica
que allibera la meva pell.

eva méndez doroxo

DJIA

humidade consonante na que inflamar miñas papilas.
sorberte en cunca,
mollar os beizos nas sésegas das túas imperfeccións,
arder.

desplazar os dedos ata a viscosidade na que mergullar os sentidos,
propoñer unha pausa antes de deborarte.

invadida,
exausta,
pecho os ollos para poder sentirte percorrer o meu organismo.
fame, teño fame de ti.

eva méndez doroxo

en català és possible

no comprens la meva llengua,
malinterpretes les meves paraules,
els gestos,
les caricies.

sóc un animal en cautiveri,
i les teves mans m'ofeguen.

pateixo hipotèrmia quan ets a prop meu,
però et necessito per cremar-me amb la rapidessa d'un llumí.

no entens ni de qué parlo,
llegeixes erroni les meves nines.
m'agradaria poder tancar la boca,
apagar els ulls,
ser l'objecte inhert que t'estimes,
però l'electricitat em fa moure,
els músculs no obeeixen la teva voluntad.
m'ofego.

caic amb celeritat en les espurnes del teu cos,
i no em cremo,
m'escalfo, i t'enyoro.

tinc sed.

eva méndez doroxo

cortisona

o reflexo do que fun,
as cinzas da miña existencia no mundo dos bípedos,
o retallado alento entre as plumas da cama,
unha fíasca de luz brilando nos teus ollos.

existín noutro tempo,
entre outros brazos.
cando os beizos queimaban a pel,
transportándome ao cosmos.

agora, xa vella, son a casca dunha muller.
o fondo dunha identidade perdida na néboa.
fuxiches de nós, levandote o significado da vida.

eva méndez doroxo

dieta

demasiado condimenta esta existencia austera.
no fondo da pota queda a verdadeira substancia madre,
o meu Eu infinito,
ese ao que me achego,
para lamber os dedos nel, pero que non alcanzo aínda.

eva méndez doroxo

eu falo

ahir et vaig somiar.
duies les marques de la nostre maltreta identitad.
eres la musa despentinada dels utópics,
éssers, com jo, que encara tenim ales per somiar.

el edictes ens perforen la carn,
destrueixen la nostre essència i ens aboquen,
en aquests temps de llibertat,
als penyasegats de l'ignorancia.

eva méndez doroxo

flamenco 3.s

sinto os berros chantarse na miña pel.

esnaquízaseme a gorxa presa dos silencios.

somos mutantes clonados,

números repetidos nunha secuencia aleatoria.

desintégraseme a materia ósea.

somos andobas na liña da circunferencia.

extrañas criaturas que se rinden a un instante de morte,

para renacer,

anagnórise da cotidianidade.

eva méndez doroxo 

bágoa

deslízome polo branco,

decruando as sésegas da terra, 

escarvo nos miolos do sufrimento.

sego as cadeas,

fendas de espiga polas que me arrastrar.

móstroche o camiño no que afondar o ferro,

sangro o sangue todo da miña identidade.

eva méndez doroxo

silencio

caendo, na infundada frialdade dos díxitos,

aprendo a esquecerme.

volto tras miñas pegadas,

desdibuxando a forma dos agarimos,

as verbas pronunciadas,

os nomes de cada instante.

eva méndez doroxo

DJIA 0

conformas a perplexidade do nome propio.
cortas os dedos afondando en meu peito.
ráchasme as costelas,
es a medida furacanada dos meus sentimentos.

eva méndez doroxo

NASDAQ

i aleshores vas apareixer,
rere els meus pasos tremolossos,
la caricia em va fer caure aterrada,
les teves mans en recollirme suaren.

la fredor de la tarde em glaça l'inconcient,
t'allunyes,
desapareixes sota la boira de l'imaginari.

eva mendez doroxo

antrax

asfixia.
a interrogacion permanente contraeme os musculos.
posponse o naufrago.
vitreos ollos na pasarela.
agarimos gardados no caixon do inesquecible.

ven cara a min,
atormentame co incomprensible.
vibra.

eva mendez doroxo

FMI

coa rapidez do ollo chantome no azul.
penetro escrava en suas texturas,
ameazante loita de bipedos desincronicos.

coa ingravida forza das queixadas,
apresote en miña boca famenta,
extorsiono a vicisitude da necesidade de ti.

tomarte a grolos,
expandirme no teu medo,
afondar na trastenda dos soños.

eva mendez doroxo

desmembrada

amanezo axeada.
non existes.
no outro lado da cama non hai nada,
tal vez o fondo imaxinario dunha sociedade en decadencia,
tal vez unha forma eterea de eternidade abtracta.

ergome co frio no corpo.
desprovista de identidade e prexuizo peiteo a lingua que me arricaron.
os xestos non consiguen calmar a dor ca amputacion deixa.
como comunicar?

eva mendez doroxo

cor-tatoo

cedo, o dia se torna paixon.
verdes pegadas baixo os corpos da incomprension.
a morriña de oscuridade invadenos.

somos fillos das tempas,
monolitos inalienables carentes de sentir.

formo parte do frio,
conxelo tuas extremidades dende o lonxe marmullo do vento.

eva mendez doroxo

infidelitat

em costa respirar,
el cor se m'encongeix a una velocitat de vertigen,
noto com m'ofego.
repaso els coneixements respiratoris,
intento omplir-me d'aire,
pero nomes aconsegueixo que el proces s'acceleri.
em presiono el pit amb destreça.
t'enyoro. encara no et conec, o potser et vaig oblidar fa temps,
pero sento que t'enyoro quan l'aire se m'obstueix a la gol·la.
soc jo, la dona perduda que no te prou oxigen en aquest mon de ciment,
la que no et pot veure perque els grisos o cubreixen tot.

eva mendez doroxo

xogo de luces

a transparencia das tuas formas reflexanse no meu ser.
son a caixa de resonancia que vibra ao son do teu movemento,
angorde, premesme contra tua curva xeada.
derreterte quero!
fundirme na luz da tua inocencia e sentirte ceibe aletexando en min.

eva mendez doroxo

putada de acentos!

conmemoro o momento antes da morte,
cando a miña mente impropia, se enche de branco.

nomearte e imposible,
pero formas parte do branco,
confundeste nel e petas con forza.

latente,
inquedo,
calido.
sobresalesme do peito arrincandome o alento.

eva mendez doroxo

experimentos gastronomicos

desexo cociñarte.
prender o forno,
quentar a tixola,
fundir a manteca e bater os ovos.

amasarte quero.
afondar meus dedos no teu corpo,
darche voltas incansable,
probar tua flexibilidade ata que descoles da miña pel sen esforzo.

darche a forma pretendo.
baixo meus ollos collerte,
mover tua masa informe e catar un anaco de ti antes de deixarte de novo,
no forno, arder, prender no lume que te fai sabroso.

eva mendez doroxo

flamenco 1.c

triste agonia a de te agardar.
mollada, baixo a chuvia da incerteza.
entre as froitas machucadas daqueles dias,
nos que ser tua significaba levitar.

mergullalleste noutros corpos,
sorbendo a sabiduria doutras bocas,
afondaches na precariedade doutros seres,
e ainda asi, voltas exausto, novamente a meus pes cansados.

invademe novamente,
refuxiate en min desesperado,
enchendo cada glandula deste corpo que non e mais co templo no que adorarte.

eva mendez doroxo

granotes de gel

amb els dits he apres a contar fins a mil.
amb la llengua he sapigut reconeixer que existeixes.
les pestanyes m'han fet saber que ets humit,
i les orelles conformen l'essencia de no entendret.
amb la resta del cos nomes t'espero.

eva mendez doroxo

trombosis

intimida'm amb les paraules improninciades.
els gestos marmoris m'aferren a la teva pell.
t'enyoro.
soc mig esser sense les teves caricies.
imprudent i magnifica, pero insignificant a l'hora.

m'arrossego entre les comes de la distancia,
rellegint la teva indiferencia per trovar-nos en ella.

no puc entendre quin moment es l'adequat per desapareixer,
tot hi aixo, replego les meves plomes mullades, i volo, mes enlla dels records,
per tornar a neixer en la teva pell desmemoriada.

eva mendez doroxo

cardamomo

fred.

te'm cales per tots els racons d'aquest cos que tant sols vol estimar-te.

no ets pas les caricies d'altres dies,
ni les rialles llunyanes que em fonien.

tan sols ets el que em glaça l'anima,
m'enfonssa l'inconcient i s'apropa amb calida sigilositat a la vora dels mes llavis.

eva mendez doroxo

degradacion da carne

atormentame teu latexo.
habitasme.
chuchasme a vida,
o sentido,
a comprension.

sinto como medras,
como te apoderas das miñas extremidades.

aterrame que me poseas,
pero son tua dende antes de saberte.

muxo a interdialectica monocroma das partes que me compoñen.
remexo os fluidos da ingravida sensacion de non terme.
mordo a lingua para non nomearte.

olleinme ao espello,
atopeinte invadindome coa grotesca forma do que quere ser descuberto.

eva mendez doroxo

artes escenicas

odio o xeito que teis de borrarme.
a facilidade coa que te mergullas noutros beizos.

os ollos cristalizan as imaxes do inconsciente,
ti entre elas, amosas sombrio, o xesto sutil co que me menosprecias.

son a musa,
a deusa das artes todas.
rexeitasme omnivoro,
desexas a outras,
criaturas mediocres, que habitan o fango.

mordo a memoria coa rabia da que non ten nome,
da que foi esquecida,
da que ninguen lembra.

eva mendez doroxo

comparacion de volumens

conmemoro as caricias segredas baixo a fiestra.
renumerar a liña invisible que nos achegou, agora alonxaste.

non comprendin ainda o erro.
a supresion de cor,
os cadaveres entre nos.

esquecin os "tils" na diatonica resonancia poetica da miña dor.
fuximos ao universo interior,
onde habitan as pantasmas,
as imaxes femininas que me atormentan.

ti do outro lado, inmobil e ausente.
endexamais moveras a arma para defenderme,
non empregas a verba se non me causas fenda nesta inestabilidade equilibrante.

eva mendez doroxo

flamenco

ollasme analitica dende detras das formas.
son unha boneca de trapo oculta entre teus dedos de dor.
non pretendo roubarche nada,
e ainda asi sintesme asasina do teu mundo.

teño vida nos ollos,
desexas arricarma,
extraer cada gota de memoria do meu ser,
reciclar miña felicidade e tornala pedras.

es composta de podredume,
de desfeito humano,
amargada esencia de muller.
caeche o pelo branco surcando o negro,
a voz, noutrora doce, tornouse rouca, desentonada.

odias cada forma que ten meu corpo,
meu pelo crecho,
o sorriso enxebre...
a distancia que nos separaba esfumouse entre teus dedos que me afogan burlescos, en teu peto, contra a tela.

superpoñome a min mesma e abanzo dudosa ao precipicio.
chuchasme a vida,
perdin unha loita silenciosa na que ninguen me viu caer.

eva mendez doroxo

estratosfera

o universo que me invade expande toda necesidade de min.
estoupo en tantos anacos que perdo a conciencia do meu ser.
pequeno esquelete primo,
sen pel nin forma humada replégome contra a gravedade do punto infinito no que atoparte.

es home.
kilómetros de pel polos que introducir a salvia do meu non-ser.

evaméndez doroxo

portentage de cuota

"soy tu propio dolor, déjame amarte".
luis rosales

noutrora, cando nos batiamos inquedos baixo o branco, fun indómita e salvaxe,
irreverente, mostruosamente alegre, propia.

hoxe, no fondo do gris, os pedazos de min colgan ingrávidos,
coséronme o riso.

non nos atopo xogando coas peles e a palabra escrita.

as puntas dos dedos tornáronse vermellas arrincando cada anaco do teu ser.

ollo impasiva a destrucción da que son musa,
esbozo unha fíasca de pracer no océano con que contemplo a aniquilación sistemática do que,
noutrora, cando habitabamos baixo o branco, fóramos.

eva méndez doroxo

inexplicable

o compás,
o ritmo que engule outros pensamentos.
mostrome.
no sei por canto tempo os dedos seguiran escribindo a nosa historia.
gustaríame vivir,
saír da gabía e voar sen medo baixo o ardente alento dos mortos.
semello incongruente,
unha esquizofrénica do sen sentido,
pero se abres ben os ollos verás,
polo furado da porta,
cos dentes doutra muller me deboran.

eva méndez doroxo

na barra

os sabores ábrense paso,
penetran os nódulos da lingua,
degradados pola amilasa mergúllanse en nós.

fúndense contra o padal,
expándese na cabidade bucal.

trituro os anacos que os conteñen,
exploro as formas dentro de min.

dilato as pupilas ao ser penetrada por eles.
pecho os ollos e materializo o baile ritual:

- éxplaianse as texturas salvaxes,
o irrecoñecible dá paso ao xiculate negro, amargo,
con indicios dunha vida pasada, inúndome nas froitas xugosas do xardín silvestre.

en éxtase agardo ser novamente invadida por eles.

eva méndez doroxo

tartaleta de nadal

bátote,
rebosan por entre meus dedos os ingredientes mornos.
ela, a boca que non comprende, debóranos.
doe a gorxa ao tragar o veleno que nos suministra.
indefensa e dócil cociño, unha vez máis, para nós.
apártolle a boca, achego a túa.
derreto teus ollos no lume,
moo a fariña dos ósos,
cociño os anacos que quedan de nós.

bátonos.

eva méndez doroxo

escoitando guy farley

et remeno,
rebosen per entre els meus dits els ingredients tebis.
ella, la boca que no ens compren, ens debora.
fa mal la gola al empassar el verí que ens suministre.
indefensa i dócil cuino, un cop més, per nosaltres.
li en retiro la boca, m'apropo la teva.
derreteixo els teus ulls al foc,
molc la farina dels ossos,
cuino els bocins que queden de nosaltres.

ens remeno.


escoltant guy farley

vampiros no deserto 1

deambulo polo deserto da incerteza.
aquel no que un dia afondei as maus pesquisando auga, atopándote a ti,
espido baixo a area, cuberto do salitre doutras vidas.

sedenta busquei túas humidades para me fundir nelas,
arrinqueinche o sal con meus dedos,
escarbeinte coas unllas rachonentas.

petreo agardaches miña necesidade de ti,
inmóbil deixácheste chuchar a vida toda.
abandoite baixo o sol,
na túa tumba violada,
para que prendeses e, así, esquecerme do sinxelo que foi tomarte.

eva méndez doroxo

lamber os dedos

retrovar-nos inmersos en l'inmensitat dels llençols,
apropant l'alé a la pell enyorada,
gaudint de totes les prohibicions analíticas de tots dos.

eva méndez doroxo

títols que em regales

soan teus beizos en miña pel espida.
morren os agarimos nas olladas que se pechan.
tremen os músculos baixo a tela.
percorro o sorriso de xenxibre coa lingua de mel,
derreténdome en cada volta, exhalo o teu nome.

as miñas pernas contéñente entre os dentes impronúnciote.
sinto as meixelas arder baixo a pel cuberta de nós,
criaturas nocturnas enroscadas na diurnidade dun agarimo.
túa, por sempre, racho en mil anacos.

eva méndez doroxo

winter, apologise

retorna a neve nas pupilas das nosas lembranzas.
teus beizos,
o bico do meu peito recornando o cheiro a herba seca.
toco a invisibilidade na que mudamos,
sinto terte esquecido,
desexo atoparte novamente caendo, xeandome os ollos.

eva méndez doroxo

IV Illas Sisargas

A obra A Muller Dormida, conxunto de poemas que participaron no concurso Illas Sisargas, veñen a darme a boa nova de ser premiados!!

de coco 3002

Pretendo mollar os beizos no mel que compón os teus silencios.
Mergullarme na tenrura da distancia, abrigándome coa túa indiferencia.
Suprimíches a suavidade do meu ser para non terme atida.
Incomprendín que NON estás.
Aseméllote nas risas furtivas dos nenos.
Transformeinme en ar para poder atoparte axiña, máis non te vexo.
En min estás, nestas liñas, en cada bagoa que escorre pola necesidade das túas caricias.
Lembro que non te soñei polas marcas invisibles dos meus desexos. Elas son o que queda de nós.

eva méndez doroxo

Pretenc mullar els llavis en la mel que composa els teus silencis.
Submergir-me en la tendreça de la distancia, abrigant-me amb la teva indiferencia.
Has suprimit la suavitat del meu ésser per no tenir-me retinguda.
He incomprés que NO hi ets.
T'asimilo en els riures dels nens.
M'he transformat en aire per poder trobar-te ràpid, però no et veig.
Ets en mi, en aquestes lineas, en cada llàgrima que escorre per la necessitat de les teves caricies.
Recordo que no t'he pas somiat per les marques invisibles dels meus desitjos. Elles són el que queda de nosaltres.

de xenxibre 3001

Son escapista.
Licenzada en técnicas de desaparición.
Doctora en invisibilidade e con Cátedra no arte de non existir.

Ti habitas nos meus momentos. Nos intres que non existo.
E faiste etereo na ralidade, cando preciso excusarme, cando non te teño.
Mostreinme salvaxe un dia, pero invisible para poder tocarte.

eva méndez doroxo

Sóc escapista.
Llicenciada en tècniques de desaparició.
Doctora en invisibilitat i amb Càtedra en l'art de no existir.

Tú habites en els meus moments. Els espais en que no existeixo.
I et fas eteri en la realitat, quan necessito excusar-me, quan no et tinc.
Em vaig mostrar salvatge un dia, però invisible per poder tocar-te.

galetas de gengibre 1001

Necesito que me soñes.
Que todavía, aínda, me creas entre a pel e a tela.
Preciso ca humidade che encha a gorxa de desexo,
que imaxines a posibilidade, ficción, de terme na túa boca.

É imprescindible que adores a feitura da miña sombra dibuixando un sorriso nas túas maus.
Considero que non existe outro xeito de reterme.

eva méndez doroxo

Necessito que em sommiïs.
Que a més a més, encara em creguis entre ta pell i la tela.
Preciso que l'humitat t'ompli la gol·la de desitg,
que imaginis la possibilitat, ficció, de tenir-me a ta boca.
És imprescindible que adoris la forma de la meva ombra dibuixant un somrriure entre tes mans.
Consider que no existeix altre mode de retenir-me.

trufa con galeta

quente me escorre o sangue por entre as queixadas.
noutrora os dedos pernoctadores, inmersos no xenxibre dos meus peitos, atravesaron-nos.
compoño a badalada anterior a unha subalternabilidade astral,
cómote coa deliciosa textura do quente.

sabesme depredadora alerta, baixo o luar, óllasme impasible,
agardas a comunión de nosas miserias en fatídica danza premonitoria.

escorreste, quente, polo fluir do meu ser.

eva méndez doroxo

anacos

avanzo polo mundo espida,
sen remordementos que escondan os peitos,
coas medias no rastro amosando o sentimento.

exivo a miña pel orgullosa,
chea de marcas, chea de terra.
o sangue escorre polas meixelas surcando os cráteres do tempo nelas.

mostro meus membros mutilados por banquetes alleos.
sigo sendo a concubina da morte,
a amante dos desesperados,
o berro das suicidas.

eva méndez doroxo

grans de café

navegamos entre a indiferencia e o absurdo,
preposicións coherentes nas que guardar 3gramos de nós.
sospeitamos das sobras que tinguen o inconformismo axitado das personalidades.
seres nocturnos que agardan agochados un agarimo inquedo.
respertando os silencios ollamos a profundidade do azul,
xusto antes de saltar sobre a austeridade dun ollar descoñecido.

eva méndez doroxo

suicidio feminino

todas nós, poetas suicidas, despertas na noite, impasibles ao frío,
escribimos a dor nás páxinas,
a paixón entre os versos, eles, os fillos das mortas.
unhas gotas de lume entre o poema e vida.

somos as suicidas dunha historia, a nosa,
dunha traxedia, a humana,
dunha incongruencia: a existencia toda.

estamos en constante caída libre, contra un chan inalcanzable,
sen saber se ao fin atoparemos esa morte anhelada, buscada, desexada, finalmente atopada.

eva méndez doroxo

totes nosaltres, poetes suicides, despertes en la nit, impassibles al fred,
escribim el dolor a les pàgines,
la passió entre els versos, ells, els fills de les mortes.
unes gotes de foc entre el poema i la vida.

som les suicides d'una història, la nostra,
d'una tragedia, la humana,
d'una incongruència: tota l'existència.

estem en constant caiguda lliure, contra un sól inabastable,
sense saber si a la fi ens trobarem amb la mort anhelada, cercada, desitjada, finalment trobada.

abolición de min

hoxe desfigurei a cara.
córtaronme 14 pares de ollos,
diseccionáronme en linguas descoñecidas.

estiven inmóbil no linchamento,
descuartizada por orde alfábetico,
depositada en catro frascos.
no éter seguín ardendo, configurando o discurso.

a absolución non deu chegado,
a profundidade do gris tornouse densa de máis.
os dedos aturuxados berraron os dias de frores, agarimos, represión.

desfigurei a cara,
amputei os brazos,
baleireinme de órganos e teixidos.

conservando a verba alcei o paso.
descontruida a partir da nada,
construida dende o eu,
sigo hoxe desfigurándome a cara.

eva méndez doroxo

reconstruindo 000.0

consumida na traseira agárdote.
non son o xesto andróxino que esperas.
compóñome de particulas de medo.

frente ao espello áchote.
espida, branca, sangrante.
Daesa de les hores baixes.
altiva e desafiante óllasme.
agochada sobre miñas branduras esquivo túa arrogancia, noutrora amada.

consumida na traseira, agardo.

eva méndez doroxo

orixes

respírame na combustión das personalidades.
ardo por ser aspirada.
os teus teixidos humídos acóllenme na dúbida.
son demasiado densa para chegar aos teus órganos motor.
o peso oprímenos,
peto contra as paredes do teu tórax,
axítome nesta nova forma de tomarte.

eva méndez doroxo