impredecible,
oculta entre as telas,
o branco oprime as miñas células.
escapei das cores,
impregneime do sabor salgado
que deixan as pedras do esquecemento.
focei entre as follas do medo,
recuperando os anacos
que de min mesma, foron sedimentando.
agora, con impúdico pracer,
érgome vestida de longa arrogancia gris,
camín da existencia que desenterrein.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário