pés e outros animais.

sorrisme.
agochada na néboa da miña credulidade,
agardas o intre, preciso, para cravarme
as verbas da destrucción.
moveste sixilosa, gracil,
entre as miñas confesións e as miñas dúbidas.
sorrisme.
confiada arxila nas túas maus,
vou tomando a forma do que non comprendo,
extenuada polo medo,
só tremo, indefensa, ante a túa magnifica crueldade.


eva méndez doroxo.