utopía.

abréseme a pel,
explotán os músculos.
sigo debastada,
afundida no tránsito.
véxote erguido,
do outro lado do caos,
coas maus tinguidas co meu sangue,
cos beizos abertos nun sorriso ególatra.
existes,
aínda existes.
a miña dor faite infinito,
o meu abatimento
convírtete en invencible.
sacudes a felicidade
sobre os meus restos.
roubáchesme a esencia
do meu sen sentido,
levaches contigo o meu tacto quente,
os latexos dun corazón magullado,
a biscosidade dun agarimo roto.
a pel segue aberta,
os organos estouparon.
agónica e fría contémplome.


eva méndez doroxo