ignífuga.

neve nas pálpebras,
perforándome a dermis,
penetrando na lembranza
que esquecida, por ti, quedou conxelada
na retina dos meus sentidos.

agardan as árbores
cas miñas bágoas as reguen.
ca fervenza naza virulenta
no desxeo dun recordo aínda quente.

amósame os ollos brancos,
baleiros de sentimento,
cheos de pedras e desconcerto.

observa, con eles, a primaveira nacendo
das miñas cuncas cheas de xeo,
polas que o pasar do tempo
tan só há deixar o teu esquecemento.


eva méndez doroxo