níscalo.

inqueda,
entre as túas maus de xeo,
afástome do inferno.
mergúllome nos cantís
do teu corpo elíptico,
abandoo o medo.

rexurdo da escuma
para impactar contra as paredes
da túa racionalidade.

espida,
nunha espiral de silencios,
percorro os outeiros das túas costas,
desconcertando as anteriores habitantes
desta pel, que hoxe, me pertence.

eva méndez doroxo