lonxe.

múdanme os pulsos
inmersa neste latexo agónico.
os beizos, abstortos, rezuman as verbas da incomprensión.
mordo a lingua
para sentila viva,
pois en cada intre que transcurre, o sangue apodréntao todo.

as ninfas caeron dos tellados,
abrasadas polo sol das ollasdas temerosas,
reméxense na miña boca,
querendo ser escoitadas, nestas derradeiras horas de agónica linguaxe.

eva méndez doroxo