de altos montes, ferro de lobo, lume agónico.

camiño por riba dos cráneos doutras musas,
as que non conseguiron escapar do teu imaxinario e permanecen cadaver,
agardando ser descubertas.

eu, aínda, son de pel cuberta,
pero sángrandme os pes de esnaquizar osos baixo eles.

sinto que non vou dar chegado,
que saír deste pesadelo no que me soñas, 
vai custarme, novamente, a vida.

xa non quedan bágoas,
nin podo rescatar ás outras,
só teño alento para seguir andando,
agardando que me esquezas para deixar de ser outra musa atrapada na túa mente.

eva méndez doRoxo