do caderno das obsesións: capítulo 14.

a dor.

compaña inasgotable deste peregrineiro pensamento.
arrastro as feridas dos monstruos nunha pel demasiado transparente.

a dor.

o sangue, esgotado viaxeiro,
combate na peaxe por abandoar este ser,
famélico e lánguido,
co retén sen saber.

foron os alentos prehistóricos os que recitaron o conxunro,
agora, furadada pola inconsistencia de tanto lume,
agocho tres anacos virxes de min.
 por máis que intentaron,
por máis que maltrataron,
por máis que sufrimos, tres anacos resurxiran novamente na lingua prohibida
para aterrar o fluído vida que se resiste a quedar nesta alforxa de ser esquemático.

eva méndez doRoxo