levedando

mergullas as maus nesta miña forma obtusa,
amasando as impurezas,
a dureza do verbo e o ingrávido do xesto.

énchesme do fluír morno da vida.

agochar dentes,
gardar uñas,
fechar ollos,
confiar.

obstruese o canle respiratorio,
os cuadríceps ténsanse,
máis o traballo intenso e cadencioso segue neste min.

invádeme o desacougo,
pero o sorrir asoma entre as comisuras dunha boca salvaxe
que xa non quere devorarte, só sentirte nela.

e así, ao carón do quente,
levedo.

eva méndez doroxo