carnívoras

asfixiame a dor que se cerne ao meu rededor.

lánzome espida ás rúas dos ollos que me xulgarán,
pero non sinto pudor,
a agresividade da brutalidade humana pasa por min sen deixar marca.

sorrio no pacífico xento de liberación
que me fai non sentir golpes,
nin a carne aberta
mentras mana o sangue dador de vida
que bebedes sen sentimento de culpa.

deixo o ollar inmóbil
nun sorriso agónico de eterna perplexidade
entre vós e eu nada acontece.

eva méndez doroxo