imposición de nós

descompoño as pezas deste meu ser atrofiado,
dedos inútiles para agarimar palabras,
ollos queimados na impotencia do diario,
boca sen lingua na que expresar disentimento.

do outro lado: os que berran, observan enquisidores e aniquilan sentimentos.

o porque deste sen sentido, noutrora impensable,
cando abastecendo a miña curiosidade felina
tireinme á areo do circo dixital
para sen sabelo ser o entretemento daqueles que con impoluta discreción diseccionan corpos.

así te agardo,
imprevisible e inerte
neste cosmos pixelado
no que reaprender a coser os dedos para pronunciar a verba amor,
descompoñer os ollos para mirar cara adentro,
e apañar a lingua desexada, arrabatendoa nesta boca inconsciente de ti.

eva méndez doroxo