costureiro.

sen remordementos achégome.
deixei os medos na porta,
espínme de palabras eternas
e botei por riba o abrigo das miradas.

a miña lingua está inqueda,
non lembra o significado do silencio
cando o teu corpo non está lonxe.

abanzo sixilosa polas túas estancias,
nas que ciumento gardas o pasado,
nas que escéptico observas o presente,
nas que con perigo evitas o futuro.

abandoei as máscaras dos meus tempos
nos recunchos destos pasos,
amósome vulnerable ante a túa incertidume violenta.

avísasme da morte cos teus ollos,
pero eu, que escapei do medo, non advirto os avisos
ca túa boca me berra con intensidade muda.

deslizo os meus dedos pola túa rabia,
bico a túa incontinencia,
entrégome á ardúa tarefa de amarte.

eva méndez doroxo