esperanza verde.

esquecín a miña identidade
ao sentir, os teus ollos, pousarse
na incertidume dun agarimo pronunciado.

os cantís abríronse dentro de min,
formando as liñas da locura,
a compañeira de viaxe que te alonxa,
que nos achega.

somos seres abnésicos de nós,
rumiantes das verbas,
infinitos viaxeiros de peles alleas.

eva méndez doroxo