incompleta.

consigues escapar
arrabuñando as costuras dos meus medos.

infrinxo toda norma para arrebaterte,
contraes os músculos,
símbolo inequívoco de rebelión, da túa rendición.

agardas cos ollos pechados
que a calor da miña pel te invada.
olexas, o ar, adiviñando a liberdade que agarda.
decides inculparme cun berro
que racha a miña cordura e me cisca en anacos infinitos.

non estas,
non vas voltar,
endexamáis estarás.
agarda polos meus bocados,
ameceos na distancia
e sinte, novamente, esta muller incomplenta sen ti.

eva méndez doroxo