de abellas e mel.

na infinita circunferencia do teu corpo enxameo.
fago o niño no teu peito,
agardo, en silencio, o alimento do teu latexo.
mollando o bico amaño as escamas,
alporizo ás de soños rotos
e agardo, de novo, unha fíasca de ti.

os ollos multifacetados esquecen e verten
anacos desta existencia húmeda que nos conforma.

na infinita circunferencia do teu corpo enxameo.


eva méndez doroxo