xiculate, churros e cravos.

mollada na complicidade dunha cama, esperto.
formo parte das sésegas da tea,
do infinito dun agarimo desexado,
dunha elíptica forma de nós.

aproveitamos as horas,
nas que os silencios nos deboran,
para enchernos de pedras e así non estar famentos
cando as lembranzas desaparezan
dando paso á fartura de realidade.

mollado no alleo dun sorriso, espértote.

eva méndez doroxo