inconclusa.

navego nas profundidades dun delirio alleo,
enchendo as velas de algorítmos inconcretos
mordo as cordas que me amarran contra o mástil.
preciso caer a auga,
ser ninfa renacente entre as sereas que me chaman,
pero lin a Iliada e non me atrevo a ser ceibe
por mor de que elas, as miñas compañeiras, só sexan
as voces dun pasado polo que navegar resulta perigoso e doado ao mesmo tempo.

resgo as roupas,
libérome das cordas e precipítome ao mar
que ardente reclama cada anaco de min.


eva méndez doroxo.