esquizo 4.3

asfíxiome nesta dimensión nova.
onde rematan os límites?
cómo podes ser ao mesmo tempo Deusa e Musa?

intrígame o percorrido da dermis,
cada vez se alonga máis e os meus dedos non a dan andado.

véxote a través da lente mínima, obsérvasme, coas ferramentas en mau,
precisas arranxar as mutacions da miña existencia,
non sabes cómo.
sinto a dor que te percorre, impotente trala careta de ferro,
non é doado arranxar un humano,
non serven soldador nin masilla, non serven as ferramentas que atesouras.

en tanto eu, consúmome na inmensidade desta forma allea,
en silencio,
observo,
sinto...

eva méndez doroxo