hidrófuga 4

mágoa das tres capas que me imposibilitan chegar a tocarte.
mergúllome nelas,
acaricieinas infinitas veces,
lambín cada recuncho,
metín os dedos, a boca, o corpo enteiro...

ti segues tras delas.
inmóbil, tal vez nerviosa pola miña insistencia.

só me queda rachar a materia fina entre nós,
arrincar os noos,
compensar as tensións e sen remordementos esnaquizar
cada milímetro de tecido separador.

observarte espida,
aínda inmóbil,
axitada no máis íntimo
por saberme intrépida.

completas o meu cosmos co teu ollar encriptado.

agóchaste tranquila,
recolles os anacos das capas do meu redor e empezas a tecelas de novo,
sorrinte levantas novamente a distancia:

                     aínda non chegou o tempo de estar xuntas.

eva méndez doroxo