con crema de espárragos

Xa ves, cando esperto, non estás aí: nin por riba, nin por baixo, nin ao meu carón, nin...
Fun unha incrédula ao pensar que seguirias abstracto, peredne e dócil nunha cama sen lados.
Erguindo a transparencia - da existencia analóxica-, formamos a concentricidade do medo.
Seguimos atrapados na inconsistencia, na precariedade do verbo.

As veces, olleo por riba da almofada, olisqueo o perfume do paso do tempo, revivo os momentos de extraño percorrer, como se a eternidade fose algo posible.
Pecho os ollos e transporto os dedos ao carón do teu alento, unha homenaxe ao deserto nestes dias de chuvia.

Afondo sen medo na disciplina canónica, na ordenanza das estatuas e o impasible estirar as sabas, pero non me axudan as tarefas a recontruir unha cama con bordes polos que caer xogando a escapar de ti.

eva méndez doroxo

atrapada

desaparezo tras a negación.
teño que reinventarme peza a peza.

sen ti áchome perdida,
inconclusa.
borrador de min mesma.
quedei pendurando das letras.

aparento ser ingrávida,
orbito na inmensidade que nos separa,
o cosmos que nos achega.

aterezo baixo un sol de agosto prematuro,
e búscome quentar, nas verbas de teus beizos xeados.

eva méndez doroxo

con gotas de ron

sorpréndome mecida polas túas oscilacións.
vampírica e inherte contemplo a suabidade do corpo.
subo ao máis profundo do ilóxico para deixarme caer sobre a tinta das túas costas.

cargas a indeferencia e dispárasme ao palpexo que cuspe sangue.
corrompo a dignidade eclesíastica,
furo no paixoal pecado da existencia,
arremeto contra min mesma na lingua que non consigue achegarnos.

somos criaturas salvaxes domesticadas nun tempo de incerteza.
desexo rabuñarme coas árbores,
desfacerme afogada no fondo das algas que coleccionas.
que me atopes baixo as uñas do esquecemento e resurxas, neptuno, do deserto desta soidade.

eva méndez doroxo

i

i sobretot desitjo que la nit no acabi per seguir somian-te.

eva méndez doroxo

non quero que me observes

As etiquetas que descoñezo son ferramentas das bocas que me xulgan. Atentas miradas caen sobre estes versos que afondan no mapa interno de ceros e uns no que cae a desesperación da que escrebe no soño interrumpido.
Somos navegantes planetarios, astronautas de mazá e plátano nun universo atemporal.

Cando creo ter descuberto todo, aparece na miña irrealidade a imaxen difuminada dun individuo sen corpo.

Hoxe cortei o pelo. Unha Sanson feminina. Unha musa desfigurada tras os leds númericos dunha interacción irracional.

Óllome no espello e agardo que unhas maus se deslicen pola miña cabeza calva, pola corteza montañosa desta pel espida que espera noctámbula un alento alleo para volver a brotar.

Suprimo a dulzura nos encontros. Mostro as cicatrices antigas, os tatuaxes aínda sangrantes e os dentes arrincados.
Eles non se espantan.
Aproxímanse crédulos. Lambes as feridas que amoso, acaricianme o pelo no chan.
Miran o obsceno e irreal, o oasis do seu deserto diario.

Recollo os cachos de min_a pel señalada, o que queda de pelo a dignidade, a soidade...
Contemplade a creación do ser que vive na coba, que oubea na noite e que molla os beizos na inmensidade das verbas.

eva méndez doroxo

catarse

m'arrossego per la teva rugositat eterea,
sonámbula e aínda bébeda.

as linguas percorren o territorio descoñecido,
a amputación practicada polo amante-lobo,
as letras impresas no marfil.

trememos ao unisono nunha desesperada dança combulsa.
rexistramos o prohibido, desgarrando a ilusión retinal.

t'enxampo i colecciono.

eva méndez doroxo

composicions versionadas_1

tallada amb la finesa d'un ganivet de paper se'm obren les textures de l'ànima,
expiro la subtilesa d'una dona acorralada,
legítimament disseccionada, injustament jutjada.

tras o ollar do naufrago atopan o meu cadáver.
musa-mártir nacida do desconcerto e arrastrada polas correntes do ego.
mai he pogut explicar-me,
no he tingut temps de realitzar la més temerària de les accions: bicarte.

despullar-me davant la sala plena de monstres i deixar que se'm cruspeixin les pors.
sometida á cadea do silencio desaparezo tras o ollar do naufrago que me sabe real.

eva méndez doroxo

sospeitaba

foi como sentarse no xeo.
entrar nunha caixa de cartón.

derretéronsenos os beizos coas miradas hipócritas,
consumidos silencios entre susurros e nostalxias.

agardo a crítica fulminante que axilice a exérese,
atopar a masa empastada na parede e no chan.

suprimo calquer escena obscena da memoria,
neutralizo o gasto enerxético que me supón ollarte e empezo a esquecer.

non sei cuantas son as veces que rematein un verso con lembranzas,
con palabras de crital nun fondo diamantino,
nunha realidado fosfática na co protagonista mudaba unha vez máis de pel.

comprendo a miña incapacidade para relatar o absurdo,
para diseccionar o lipoma que me atravesa o peito.
tropezo unha vez máis con teus dedos de madeira,
túa viaxe incompleta ao un lugar chamado karsinov.

feito cachiños gardote nunha caixa de cartón que roubein no corte inglés.

tabilhona

capturada

sigo viva.

seino porque a presión dos dedos faime xemir.
supuro líquido por todo o que antes era o meu corpo.
vexo meus miolos escorrerse pola baranda de ferro.

fun o maná dos corvos, vestidos de amarelo, que se apresuraron en recollerme do chan.

agárrome á cadea de verbas incomprensibles que reconstruen o meu cadro clínico,
a miña incomprensible e irritante maneira de represión vulgar.

ollo para os textos que se representan en imaxes dixitais,
aspiro o alento dunha recóndita rexión-mar, que chaman psicósis paranoide.

sinto como me apertan as descárregas de sal,
vomito os fluidos sanguineos na taza branco-nuclear.

desgarro a visión abrupta na que afondar miñas queixadas famélicas.
ordeo a este corpo desmembrado que execute un derradeiro esforzo para poder escapar.

invádeme a incertidume mentras olleo o meu cerebro no que semella unha mesa de operacións.
extírpanme as ás.
cósenme e deixanme seguir vivindo.

no reflexo do espello hai unha pelicula grabada,
é a única proba que teño: un dia quixen ser libre.

eva méndez doroxo

medo a liberdade filo-café boiro

t'enyoro

els teus dits sabor cirera gaudint de la meva incongruencia.
m'arrossego per l'humitat dels pensaments antagònics,
més enllà de la solemnitat d'una hora prefixada, agardo.

mollo os beizos nas lembranzas e o chocolate amargo invádeme os poros.
sorbo a necesidade de ti,
relamo as palabras que pronunciamos a berros, t'enyoro.

espero que m'incloguis en les teves dinàmiques diurnes,
en l'espera de fondra'm sota un alé desconegut i unes mirades de pebre.

agardo mergullar miña desesperación na inmensidade oceanica do teu descoñecemento,
reprimir a diabolica circunferencia na que nos perdemos cada noite.

eva méndez doroxo

Morte á Vida

Ocúpasme o espazo da realidade efímera na que falamos entre pementa carmesí, no resplandor que taladra as córneas.

Corrómpo a imaxinación cando te vexo erguido e metálico do outro lado do espello, contido por un parasol que filtra a chuvia.

O vexetal que nos habita empeza a secar, arríncanos a savia purpúrea da segunda pel, a que doe cando nos mesturamos na contradicción prohibida.

                                      _  Non podo recuperar o alento.

Conseguimos sobrevivir ao xeo, afondar nosas pernas de sal na auga fervendo e resistir os berros da morte.

Ímos arando a terra sangrante das íalmas femias. 

As tempas que arderon entre nós.

Compostas da memoria das que foron fundidas e deberodas, nós as que perduran no tempo.

eva méndez doroxo

inexistencia

encántame verte desaparecer.
pechar a porta,
apagar a luz,
desconectarte do internet.

encántame que tan só sexas a imaxe das lembranzas.
un adeus impronunciado,
o antagónico ser que resume a miña vida toda.

debezo cando escoito o teu nome noutros beizos,
cando as letras das cancións que non bailamos se filtran por entre as cortinas.

amo o xeito irónico que teis de pechar os ollos,
de pecharme as maus,
de arrincarme as bágoas.

suprimo o vértigo que me produce imaxinar verte,
cruzarnos na rúa,
atoparte ardente, contemporaneo, abstracto.

somos o froito da espera,
o inconforme,
aquelo que non acontence.

emerxes da verdadeira esencia do meu ser,
da profundidade toda na que bucear sen oxíxeno, sen lentes, sen traxe.

eva méndez doroxo

vodka

son o naufrago da noite.
a serea que fai petar os barcos nas rochas.
o mariñeiro que afonda.

busco a verdade na ignorancia dos que xulgan.
as linguas traspásanme a pel,
féndenme os ósos.

érgome famenta,
embolta dunha inocencia que atrae ao predador.
engúlenme os rumores,
hai quen cree coñecer o que pasa neste interior cheo de auga, sal e noite.

eva méndez doroxo

Sorteando o futuro

Remexo o absurdo da miña existencia.
Recluída, entre os brazos leñosos dunha árbore a modo de gaiola, alongo os dedos para tocar a realidade prismática.
Percorro o asfalto con pes de sal, sorteando as chorcas de bágoas que borran as miñas pegádas. Dolorosa peregrinaxe á Meca do coñecemento, da sabiduria segreda, a que algunha mulleres recolectaron ao principio dos tempos.
No momento que saímos de Urano para trazarnos simétricas unha división correcta entre o descoñecido e o que non se debe compartir nos bosques de incertidume.

"o futuro é unha astronave que intentamos pilotar, non ten tempo, nin piedade, nin ten hora de chegar."

eva méndez doroxo

Contraportada de min mesma

Invádeme o cheiro á hipocresia humana. Unha desagradable olor que se filtra polas fosas nasais e vai penetrando imparable nos meus teixidos, transformando as células virxes e saturando o meu cerebro.

Correspóndome con cada intuición polivalente e irritante. Non pretendo ser a indomable, xa non son Lilith, nin a inconformista, tampouco a virxe suicida. Son a indiferente e apática estación na que pararte a esperar o transporte que te achegue ao teu destín.

Albergo soños dentro deste corpo, pero o peso das contradiccions fíxome esquecer quen son, o meu nome sagrado.
A pesquisa deixoume sen forzas, pero descubrín que non son libre. Hai unha malgama de fíos entretecéndose ao meu redor, eu estou no centro, invisible e desmemoriada.
Repaso a listaxe de coñecemento para poder atopar a fisura pola que filtrarme e desaparecer.

O fanatismo imponse con firmeza na miña pel. Salto dun lugar chamado cama, ardo nas paixóns que descoñecen límites.

Refuxiada nuns beizos que aínda non coñezo, ou que esquecín con meu nome, pretendo escribir columnas de letras con sentido pictórico.
A beleza non está no que ollea, nin na sensibilidade do ca crea; está na memoria de quen pudo tocala.

Dámonos a mau, acto sistematico de peche, despedida, ausencia de agarimo, infortunio, hermetismo e seguridade absoluta de que as barreiras non foron traspasadas. Sorrimos hipócritas en xesto de amizade e seguimos camiños paralelos que as veces se cruzan.

¿Lembras o meu nome?.

eva méndez doroxo

dor de barriga

desapareciches entre os vapores do meu corpo en combustión.
rastreo os mapas nos que deixaches pegadas, mais cando te avisto, desapareces.
ando á deriva, perdida nas latitudes dos teus dedos.

reprimo o abatimento funcional que me desplaça na tempesta de electrons,
somos máscaras neutras que se ollean dende a distancia da lembranza.
seguimos nosos rumbos inalterables ao cheiro das nosas bocas en dialogo horizontal.

eva méndez doroxo

prácticas de tiro

na revolución dos dias arrastro as pegadas dun deserto de incerteça.
caçadora furtiva do infinito inferno,
no que alçarme sonámbula coas maus cheas de sangue.

tabilhona

atérrame

as críticas. éncho a caveza delas. empezo o dialogo dende o silencio: escoito.
a respiración: - penetra nas cabidades duns oidos xordos,
mira para o lonxe. criatura sen pel na que mecerme-.
superpóñome a min mesma. eclíptica e surreal.

¿oiches meus pensamentos nalgún momento?

atérrame a idea de seguir apegada a uns dedos metálicos,
hiperconductores e ríxidos que suprimen a liberdade de expresión: o silencio.

momento algorítmico de deconstrucción real. pouso os pensamentos na distacia que nos atrae.
xestiono o movimento coa lentitude de quen quere ser descuberta.

eva méndez doroxo

XXX_1

coñecémonos na mentira.
fun a condesa furtiva que busca agarimos na noite.
es a oscuridade que brila antagonica e forte,
que me atrapa entre súas incertidumes.

adicta ao túa lembranza
mollo as meixelas de púrpura,
queimo os ollos ao sol,
esquezo que nunca fun túa.

eva méndez doroxo

xxxx

doeme a pel nas lembranzas de teus dedos.
sinto teus beizos de mel noutra boca,
engúleme a desesperación,
teño medo a perderme no laberinto dos recordos,
atravesar o rio do esquecemento e alonxarme de min mesma.

eva méndez doroxo

trasposición

cando as bágoas se perden entre nós
mordo os beizos mestura de zucre e sal,
ardo na polución combustible que contén os nosos corpos,
xurdo noctámbula de entre a chuvia furtiva na que nos perdíamos.

eva méndez doroxo

cuota hipotecaria

paso os dedos por entre a nostalxia da pre-historia,
entre eles quedan os cabelos tinguidos dunha época irreverente,
un lugar alleo no que ficar núa, desértica, esteril.

suprimíronme as ideas.

sinto, aínda, os electródos colados en min;
queimanme a pel,
penetran as miñas redes nerviosas: "tremer a conciencia adquirida e desaparecer".
na fuxida levácheste gran cantidade de min.

roubáronme a inocencia que inutilmente atesouraba,
a duplicidade armónica de atemporalidade na que medrei.
convertíronme na boneca hiperrealista que coleccionar,
a boca dourada que vomita irracionalidade,
a dos ollos pechos que traspasan a ialma orgánica do interlocutor.

emprégasme na espionaxe de ti mesmo,
no ritmo, intervalo, posible,
na descárrega algorítmica de electricidade controlada.

son a torturadora do inconciente,
o pesadelo do outro lado do espello.

non fuxo,
colada as membranas de goma as que me fixeches adicta,
só premer o botón podo,
anhelar a calurosa morte que me inmortaliza.

eva méndez doroxo

a princesa vampiro

na torpeza do erro surxo noctámbula,
xiro no eixe sincrónico da tortura sanguinea.
burlada, esnaquizada.
aniquilo calquer vestixio de incertidume,
abandono a calabera ritual.

eva méndez doroxo

escarlata-s

estendo as ás no bosque sumerxido.
emerxo da separación das particulas de oxíxeno,
son a espiral alada que bica os beizos da morte.

o plancto résgame as plumas,
aberto o peito,
penetrada polas escarpadas voces dos que afunden a ánima na oscuridade.
ergo o voo prendendo escamas a meu bico,
amputado corpo do que escapar.

eva méndez doroxo

postales

penduro os anacos espidos dunha identidade que descubrín deserta.
na xesticulación da fase térmica perdo a conciencia temporal,
esperto á catarse do azul e penetro no anonimato.

exercín o poder do verbo,
encorbein as extremidades e desaparecín en min mesma.
naide escutiou a realidade xélida en meus beizos.

seguindo a liña discontinua a inmensidade faise area,
as cores confunden rastros de etrelas no ollar das baleas mortas.

sorprendín a viaxe na que atoparnos acho imposible.
aprendendo a ser inexplorada aturdo inociencia.

eva méndez doroxo

e

non teño medo esta noite.
o frío xeoume a capacidade de sentilo.

ollo pola xanela e vexo o baleiro deserto de sal.
a porosidade na que afunden os insectos cristalizados polo sol.

eva méndez doroxo

céntimetros_2

1.- a pel lembra o que o corazón esquece.
2.- tres son os céntimetros que te diferenciaron doutros,
nos que te refuxiache de miñas verbas envenenadas,
dos agarimos dunha pel que non cicatrizou aínda.

non comprendes que agardar o frío,
sentir o medo, espertar no baleiro,
é o mesmo que non terte.

3.- a inversa da negación infinita é a realidade absoluta.
unha pinga de suor que esvara.
abrir a carne e dar paso a que as maus acaricien os órganos desfeitos
que aínda nos permiten vivir.

sombrías formas ten o futuro de facernos ver a verdade que se hacha tapada baixo as risas.

eva méndez doroxo

estupefactos

a impotencia dos números encolumnados,
unha longa cadea indescifráble, pesada.

as voltas dunha mente en movemento,
dunha fuxida elíptica.

a boca conten o significado cos ollos atestimuñan,
o dictado do verbo en sincronía coa exclamación.

buscamos o silencio, a incomunicación que nos fará libres,
entendernos no idioma universal: tempo.
convinacións numéricas, liñas infinitas de secuencias infernais.

atopar o sentido da irracionalidade,
a carencia animal,
o funciño ensangrentado.
unha alteración dos números que nos comprenden.

eva méndez doroxo

transmutada

Tanto correr tras as bolboretas atolondra calquer intelixencia.

A búsqueda do amor, a felicidade absoluta, a recreación dos contos de fadas, lixo que verten sobre nós e que aterrorizaría aos nenos doutra época.
Fain-nos consumidores de aparellos extraños, de tecnolóxia en estado puro. Onde quedaron os diálogos, os matices da voz, o entendemento táctil?

Alónxamos toda forma de vida de noso camiño. Estamos envoltos de árbores sen follas, de esculturas de metal, de cemento e alqutrán endurecido. Hai mil anos que non vexo unha persoa. Os individuos son androides, imaxes holográficas doutra época, estan fríos, non pensan mais que en deborar enerxía.

A sexualidade é o mecanismo de reproducción obsoleto, xa non se precisa.
Non é preciso o ritual, non queremos a seducción, o medo ao ser rexeitado desapareceu.
Hai milllons de espectros famentos que encheran a boca coa deprabación toda que lles brindemos.
Non entendo porqué fuxístedes, porqué quedei sosinha entre tanta ferralla.

O Sol queima miña brancura inherte, o ar peitea miñas faccions borradas.
Ollo para o furado que queda entre os dedos da miña mau, aínda orgánica.

eva méndez doroxo

s

As veces teño medo da oscuridade que invade os hocos entre as paredes e eu.
Mollo as parcelas de separación para sentir ca liberdade aínda é posible.
Creo espazos abertos, ilimitadas chorcas onde habitan os seres que noutra vida coñecín, mal chamados mitolóxicos.
Debuxo verdume ilimitado e adorno co cheiro dos cugumelos outonais.
Deixo que me laven como parasito, manteño miña inmobilidade mortuoria, comprimo meus órganos contra o chan e apreto as comisuras para non berrar cando me penetran co ferro, inspeccionando o silencio da miña gorxa.
Tíranme metal fundido para abrirme a carne, para poder gozar de meu sufrimento. As veces a voz quere liberarse e teño que morder os beizos ata manar sangue como sacrificio idéntico e así aplacar os epíritus que me habitan.
Máis non consigo controlar os ollos. Eles choran e brilan, agasállanlles o odio que anelan e cos fai felices.
Mutiláronme, non podo saír desta fria pedra que corroe os ossos.

A beleza escorreu polo vertedoiro cos excrementos que expulsa este corpo en descomposición. A intelixencia ardeu baixo o rio ardente no que me mergullan cada noite. Esperanza chantada con cravos as miñas unllas.
Silecio absurdo que lanzo dende a cova onde habitamos todas.

eva méndez doroxo

amb gotes de ron

tremolo,
els dits no responen als impulsos nerviosos.
estic atrapada a la teva boca,
no em comprens, però t'impacientes i m'expluses.
et serveixo de sac de boxe,
dones cops a la meva incertesa amb la força del silenci.
t'escric en una llengua que m'és aliena per tal de que em comprenguis,
em refuxío en les paraules pronunciables,
m'arrosego per l'escorça del record: tà pell.
més enllà de nosaltres s'exten un oasis,
un pasadís amb les incripcions del idioma en el que interpretar-nos.

eva méndez doroxo

tremo,
meus dedos non respostan aos impulsos nerviosos.
estou atrapada na túa boca,
non me comprendes, pero impaciente expúlsasme.
sérvoche de saca para o boxeo,
golpexas miña incertidume coa forza do silencio.
escréboche nunha lingua que me é allea para que me entendas.
refúxiome nas verbas pronunciables,
arrástrome pola corteza da lembranza: túa pel.
alen de nós exténdese un oase,
un corredor coas inscripcións do idioma no que interpretarnos.

eva méndez doroxo

extorsión

gustaríame atoparte enredado entre miñas dúbidas.
espertar ao carón do quente,
sentir a vanalidade do tempo escorrer entre miñas cuxas.

a nada imponse a esta imaxinación intrépida,
os ladridos famentos trizan as orellas dos mortos.
habitamos o cuarto do lado,
onde os gatos lamben as patas ausentes e pelexan un agarimo.

somos fadas dos dentes con patas fraccionadas e ollos invisibles,
separados pola distancia do inverso grosor dun pensamento.

eva méndez doroxo

cráter

perfórasme con túa humidade.
chúchasme a suavidade da esencia.
encórvo as extremidades todas,
cristalizo os dedos da mostra paradigmática do cosmos.

suxires que escapemos,
artellar unha nave de agarimos e fundir nosos corpos en erupción.

eva méndez doroxo

preparando mojitos

agardei, recollida na miña intrinsicidade.
mollei os beizos coas pingas de suor.

sorber túa indiferencia, o medo a ser descubertos.

mostrar espidos a pel atalántica da incertidume,
mergullarnos baixo o téxtil,
sorprender o vapor dos corpos en resonancia conxugada.

eva méndez doroxo

no-rte

antes de ser túa sentín o xeo perforarme.
traspasou a irracionalidade do ser, mergullouse na esencia da humanidade.
respostei cada unha das interrogacions da besta,
lambín as súas feridas enchendome a gorxa de iscas. tiraches do fío.

eva méndez doroxo

lapsus

artellei unha conxunción paradigmática do outro lado da catarse.
correspondencia abstracta de ollos punzantes.
os dedos a continuación das respostas algoritmicas nas que nos esquecemos,
como en tantas épocas,
da nosa condición humana, deprabada e absurda.
deslizar os dedos nas follas amarelas,
chuchar o sangue quente dunha literalidade relambida.

non entender o significado da morte é mesmo non seguir vivo.

eva méndez doroxo

coconut

fúndeseme a terra baixo os xeos do equilibrio.

conspiro cravada na incetidume,
resumese a vida en tres momentos: non nacemento, vexetación, morte.

eva méndez doroxo

tormentos

escríbeme,
resposta miña interrogación permanente.
transpórtame a ese mundo no que vives.
deixa que beba os fluidos todos da vida.
logo desaparece,
engaiolate nunha caixa de madeira,
debórate polos lobos famentos,
cuspe a merda toda.

convírtete en pensamento mutante e xira 360 graus,
desintégrate como sonda mariña.

permíteme deborarte,
desgarrarte con precisión ciruxana.

ser o alimento dos outros.
dos que aínda non chegaron.
daqueles que en fuxir esqueciches.

atorméntame teu cheiro a podredume,
túa risa despiadada,
teus ollos envidrados.

lévame contigo ao lado oscuro onde habitan todos.

eva méndez doroxo

antes de irte

atrapada na frialdade do vidro.
opaca e esteril entre teus dedos interrogantes.
aplícasme a presión do amante,
derrámaste sobre min coa forza que me aturde.

non estás.
non estás.
non estás.

son a boneca dentro da esfera,
a bailarina que xira frenética dentro dunha caixa de música.
non imaxino teus dentes crabados noutra madeira,
impóñome a calquer pensamento holocaústico de meu cerebro en descomposición.

aturdida desprázome polo ferro,
remexome co cheiro ao sangue que en fervenza vertéches sobre min.

eva méndez doroxo

clarividencia

escapo da miña cuncha.
cadrícula inmensa na que desprazas as rodas,
fuxiches de meus beizos de sal,
de miñas palpitacións aterradoras.

conseguiches ser o refuxiado da noite,
o invisible naufrago das palabras silenciadas.

ollo para túa negrura,
profundizo nela querendo arrincarche a verdade.
a absoluta reiteración do que me atormenta.
obsesiva declinación do tempo.

alónxame de ti un pouco máis na transparencia,
na dificultade de construirme baixo un tellado de aceiro.
non lume para seguir escapando das mentiras iluminadas.

máis o medo, a nostalxia, a hipocresia do incocluso
altera miña hexemonía diabólica e faime caer, sen sentido, no chan.

eva méndez doroxo

em costa respirar

haig de ser l'emissaria de la mort.
la persona, individu-catalitzador de dolor.
un ésser diminut sota l'inmensitat d'un univers que m'esclafa.

no comprenc el meu destí.
invaeixo altres cossos amb l'esperança de desapareixer,
però els teixits em corrompeixen la sang,
em transportan per l'excrement humà.

aconsegueixo ser la Daesa malaida.
la corba aliniada,
la perfecció numérica,
la companya rebutjada.

m'omplo de respiració invertida,
exhalo l'alé d'altres vides per continuar adorada,
imprimeixo ira als meus gestos marmoris,
sóc el dit que no has tocat encara.

eva méndez doroxo

esborranys

accédesme pola porta que pensei blindada.
teus ollos caer sobre min,
lousas aniquiladoras de sentimento.
penetrada polo ruido das badaladas que electrcutan.
aparecín espida na neboa matutina,
medrei na oscuridade do illamento,
co torso ensangrentado, arrasada inocencia.
despedazáronme.
atópome núa,
sen pel que recubrir miña simetría.

eva méndez doroxo

tres

Abandoei as letras,

gardeinas nun caixón e tirei a chave das lembranzas.

Soñei que era unha vela,

co ar me impulsaba grande, lonxe.

Aprendín as mentiras todas deste mundo,

olleite de frente coa información inscrita na córnea ao redor do azul.

A electricidade apresúrase a percorrerme,

marcha do meu corpo para penetralo con celeridade espasmódica.

Bailo no cerco das fadas,
ao redor das cores todas que me suministran.

Escapo deste corpo mustio,
ao que roubaron súa tersura,
aniquilaronlle os músculos,
derretiron seus ósos,
secando os conductos da vida.

Pero sigo voando na inmensidade do azul, sigo vela imparable.

Son a concubina da morte,
a amante dos desesperados,
o alento das torturadas.

tabilhona

na cadea ano 1001

Atópome atrapada na infinita soidade amorterada coas bágoas das lembranzas que esquezo.
Non son quen hoxe de erguer este corpo salitre e escamas.
Conseguín ser boa na observación abstracta dunha realidade que non me pertence, un mundo que me é alleo, no que non podo penetrar as agochadas e que non me permite existir como individuo.
Non formo parte da colectividade transmutada, nin son un ser evolucionado vido doutro planeta. Máis existo tras a alteración da neve, tras a filtración solar e as palabras todas.
Aínda que non me vexas, aínda que conseguiras esquecer todas as branduras do meu corpo, sigo respirando ancorada a unha máquina de oxíxeno que algún día, espero, me faga libre.
Pouso os dedos indómitos sobre a electricidade que aínda me abrangue toda.
Renumero as posibilidades de camiñar con meus pes descalzos o espacio infinito entre os neutrons orbitantes.
Pero quedo quieta.
Sempre quedo inmóbil, aterrada polo frío que conxela as árbores da memoria. As cápsulas de alimento que me suministro, aínda hoxe, para non pensar que son unha musa mutilada, un ser antagónico, unha hiperrealidade en forma de boneca.
Supoño que non me entendes, que non vas conseguir descifrarme na cadea numérica.
Pretendo simplemente arranxar miña fuxida, escapar desta telaraña algorítmica e penetrar no presente.

eva méndez doroxo

lembrandome

Ayer por la noche nos enredamos en la magia, preludio de un despertar al que robarle a caladas tu intenso aroma.
Siento aún tu cuerpo cálido, suave y dulce entre mis manos, mis papilas rezuman los sabores de la ausencia.
Al contacto con el paladar mi lengua llena la mente de sabores amargos en los que también apareces, me estremezco, un escalofrío recorre mi espina dorsal hasta perderse en los recuerdos.
No alcanzo a soñar otro momento de pequeñas cosas eternas que se vaporizan bajo los primeros rayos de Sol, sobre la almohada.
Te recorro.
Aún mantengo la boca cerrada expirandote en reposadas caladas con las que embriagarme de ti.


Onte a noite enredámonos na maxia, preludio dun espertar ao que roubarle caladas de teu intenso aroma.
Sinto teu corpo cálido, suave e doce aínda entre miñas maus, miñas papila rezuman os sabores da ausencia.
O contacto do padal na miña lingua enche a mente de sabores amargos nos que tamén apareces, tremo, un calfrio percorre meu espiñazo ata perderse nas lembranzas.
Non podo soñar outro momento de pequenas cousas eternas que se vaporizan baixo os primeiros raios de Sol, sobre a almofada.
Percórrote.
Teño aínda a boca pechada, expírote pousando as caladas para seguer bébeda de ti.


eva méndez doroxo

sempre con agarimo a quen me aporta pensamentos

tormentas

o sentido da mau aberta,
de cinco dedos sobre miña brancura,
das unllas crabadas entro oso e carne,
non é o significado absurdo da nostalxia?

interpólome na suturación do rexistro aritmético.
as ordes escritas transmutadas e espidas de sentido.
a neurosis dunha muller aterrada,
atada aos crabos de lume que atesouran as veciñas.
nomearte non podo, esquecer unha hora non vivida aínda,
Morgan: - quen é o que sube polas tiseiras sen cortar a pel?
Bibiana:- non comprendo o rúido que me estremece.
Morgan:

os dialogos sen sentido, a dor de cabeza, a delirante superficie alquitranada na que escapamos de nós mesmos incesablemente, ordeando alguns pensamentos difusos.

tabilhona.

conspiración 007

es o que me obserba pola janela,
o morador do inferno.
a presencia abstracta que acontece,
que interroga.

non entendo os teus xestos canibales tras as cortinas,
pero sínto o medo na miña caluga cando esmoreces.
toco as pezas con cuidado,
vixílanme.
deixoche mensaxes codificados para que teus lentes de titanio esbaren pola miña pel.

eva méndez doroxo

Químico Valiente

Los dedos se deslizaron por las tersas cuerdas de la guitarra arrancándoles el sonido del recuerdo.
La vibración sobre su piel le inundaba el cuerpo de olores, sabores, sensaciones antaño vividas que deseaban salir y desordenar la habitación de nuevo.
La voz dulce desgarraba el aire oblígandole a separar sus dedos de aquel cuerpo lacado de mujer que lo estremecía y le hacia vivir.
Los días trancurrían ausentes hasta el instante en que sus cuerpos se unian y eran un sólo y monotono motor lejos de la urbe, el cemento, los hierros...Sólo el sonido del mar, el repicar de los cocos chocando entre ellos y el susurro de las hojas de los árboles eran aceptados en la banda para evocar todo el almízcle y anis de una vida sin sentido lejos del único tambor que bombeaba felicidad e esa postal paradisiaca: Ella.

eva méndez doroxo

dedicado con cariño, gracias por el texto.

alteracions de vida 2

son a musa mutilada nos silencios.
apresúrome a arrastrar meus muñóns de ar e xeo.

comunicamos por medio das ausencias entrelazadas,
mensaxes abruptas penduradas dos cantís de nosos corpos alienados.

mutamos de forma para atoparnos baixo o lúar impuros e doces.
agarimar cada anaco de pel cicatrizada, inmunizada de nós.

saberte ocúpame demasiado espacio nesta existencia de morte.
non terte enche toda a distancia entre miñas células mortais.
esquecerte...única liberación mutante.

eva méndez doroxo

escoitando via láctea e sobreurbano

alteración da vida 1

son, aínda, a folla que treme en teu alento ausente,
na mordedura que enche de veleno a separación entre a dermis e a realidade carente de sentido.

carretamos os mortos nas costas pero non divisamos nosos corpos espidos tras a celosia de papel de arroz que nos separa.

funme, aínda son ida,
non controlo a temporalidade,
vivo nun auspicioso pasado que me conmove.

alargo sempre miñas mans baixo as sabas, buscando a humidade, o bater dun insólito corpo que me abrangue toda.

os eclipses transcurren e meus ollos miran túa intencionalidade oculta tras o máis espesos dos silencios.

eva méndez doroxo

de xocolata

resigues a miña lingua de mel con teus terros de zucre.

subo túas escaleiras,
taconeo,
deixo caer o abrigo aos pes.

percorrín a rúa onde habitas,
a ventá na que murmuras,
unha cama na que non dormes.

persigues a brancura de meu leite engadindo canela,
presignamos o lume na cociña,
na cadeira tras o patio.

soamente torras cacao en meu ombeligo,
en miñas maus espantadas pousas túa cara queimada,
desfigurada memoria do recetario.

eva méndez doroxo

control

tormenta de sal nas pupilas dilatadas.

conmemoro cada minusculo detalle que a lembranza non aniquilou.

somníferos elaborados equilibran meus teixidos, non mano sangue.

escoito o silencio grabado nos oídos: ambulancia, martelo hidraulico, teu susurro.

non vas voltar a lerme,
quero que resigas as liñas escritas no teixido: pel.

transformachete en paixaro e escapache de min, non te atopo, non te busco.

sobresalir entre os señais de puntuación, beberme a salitre pupilar, encherme de ficción novamente.

eva méndez doroxo

nunha relación complicada

arríscome no fio cortante de teus brazos xeados:
abismos que se me cravan na intrínseca nostalxia de non terte.

desexo esmargar túa cabeza de agulla contra o chan,
romperche as dixitacions alteradas,
comer os teus anacos expandidos e suministrarche unha sobredose de dor.

excabar contra reloxo túas pupilas carbónicas,
explotarte mil veces sen protección algunha e que enchas as paredes brancas con túa salpicadura.

observar teus ciumes desfacer teus teixidos,
sorrir altiva dende a posición privilexiada da fumeira de lume.

eva méndez doroxo

alone

caenme as caricias sobre a marmorea temporalidade de araña.

sobrepasamos o número de veces posibles,
alongamos os dedos nunha xesticulación algorítmica de frustación.

somos neuróticos receptores de impulsos sedimentarios.

alá, nas noites en que os perfils de oxíxeno se disipan, penetro no solpor de teu ollar deserto,
esquezo o significado,
a imaxe borrada do entendemento.

fuxo na mazadura dunha corporeidade que nos absorbe.
síntote na enrredadura doutras peles,
nas rabuñaduras de mil cabelos que tecen inógnitas no ser salvaxe que te alberga.

agardo.
son esfinxe de sal.
caen os agarimos por miña pel de novembro.

eva méndez doroxo

de pinyols i atmetlla

acaricias meu femur baixo a tela.

sinto o frío percorrer teus paisaxes desprovistos de antenas.
somos a fauna que nos habita,
a indomable fricción do ruxir do tempo,
antagonía de xemidos abstractos que fuxen da pel.

mordida, na incontinencia, mostreinche meu ábside.
entraches estranxeiro,
perdido no formigueiro de praceres co afondar, no branco que me conten, te percorren.


eva méndez doroxo

de piñons e amendoa

acaricies meu fèmur sota la tela.

sento el fred recórrer els teus paisatges desproveïts d'antenes.
som la fauna que ens habita,
l'indomable fricció del rugir del temps,
antagonia de gemecs abstractes que fugen de la pell.

mossegada, en la incontinencia, t'he mostrat meu absis.
has entrat extanger,
perdut al fomiguer de plaers que al fondejar, en el blanc que em conté, et recórren.

badaladas

sometida, baixo a cadea lingüistica, entre teus dedos de cristal.
imaxínote espido, sen verbas na boca, co ollar baleiro.
rememorarte na anfinidade do sexo (quero),
na sumerxida historia dos silencios.

rescatar os alentos vellos,
as pinturas cavernícolas,
e mollarnos involutivamente nos agarimos de xeo.

o tic tac apresurase na parede, conségueme coser os beizos con fío de seda, mastigar a impronunciable retórica dun diagnòstico funebre.


eva méndez doroxo

obviedades

son terrorífica fada destructiva.
animal invisible de fouces ensangrentadas.
monstruosa imaxe que retorna dos espellos que levades enganchados no peto.

cortesana dunha morte que se anuncia nos cartaces iluminados,
que protesta encorsetada en símbolos de liberdade.
somos dúas amantes desfeitas pola realidade,
consumidas pola frustación do abstracto, do sentido aortíco das palabras desprestixiadas.

mutación contaminada na probeta,
co-relatividade numérica, eufemismo impronunciable, recordatoria humanidade.
ser defectuosos, astroloxicamente imperfectos en nosas teorias perturables.
mostrarnos coa pel nua, co refaixo lixado, coa lingua retallada en forma de estrela,
patetiza o medo que infundo dende a proximidade de min mesma.

eva méndez doroxo

a muller dormida

emerxo serea da verticalidade na que me atesouras.

eva méndez doroxo

imaxe cortesia de nelson

terrons de zucre

tomarme, en sorbos curtos, para non queimar a lingua,
para non sentir miña pel de canela penetrar túa porosidade.

óllasme a través da porcelana que me contén,
o recipiente que nos separa e che fai estar salvado de meus vapores.

sérveste outra taza, son infinita molecula de sal á que non acostumarte.
enfrío, desaparezo na brancura da louza na que me confinas.

tabillona

frontal

nas costuras da morte mézome.
trepo espida de palabras aos beizos dun cráneo sen carne.
espertei na oscuridade, mirei miña mau fuxir baixo teus contornos,
animal aterrado que me deixa sorberlle o zume da vida
na distancia que marca o reloxo ouveando seus cuartos para apartarte de min.

teño que meterme no armario, buscar entre as páxinas queimadas, rescatar as letras borradas polo paso das vidas e reconstruir meu magnétismo, miña personalidade gótica, revosante de perplexidade, antes de saír do esquelete que me protexe da vida, que me seca a inmácula concepción de irrealidade.

superposta no calidoscopio de papel recupero miña mau en fuga, vomitote mesturado con sangue e recapacito sobre a inexactitude do tempo que nos corrompe.

eva méndez doroxo

còrtex sagnant

nos dedos a frustación toda dos agarimos roubados.
meus beizos, ausentes de humidade, na distancia imposta pola racionalidade.
morta para chegar ao complimento decisorio do éxtase,
da disección sistemática dun ollo-alterego.

principiando os contos das noites, en lume, enchéronseme os alveolos de cinza,
pudríuseme o sentido e afondei na soidade dos órganos metamórficos dun corpo que me é alleo.

raquitica forma anterior, ninfa desecada en túas indeferencias.
absurda muller transformer que corre baixo os paraugas da nostalxia.

tabilhona

free_taxes

compás que aturde meus receptáculos nerviosos.
na terceira falanxe anida o ferro, a impremta que me identifica entre a montaña de excrementos.

estorcín o xeonllo escapando. afeitáronme a cabeza con unha tiseira enferruxada, o sangue non quixo manar dos meus vasos capilares, as bagoas reprimiron o berro na gorxa e arranquein a lingua.

manan as verbas só desta falanxe ferrada. é miña sina, a identidade maldita ao redor dos sexos podres que se acanean nas ventás sabor a canela.

todos os músculos do meu corpo son cadeas de titanio, indestructibles estructuras que avançan pola lama maforenta das individualidades en rede.

eva méndez doroxo

contracorrente ortografiada em portugués

rependuro nacos da incongruência
exposta no chão a impudica realidade dos sumos polvilhados com canela
do outro lado do espelho, marmórea e transparente, a figurinidade do que acontece

não há uma autêntica expressão do silêncio
as palavras invadem cada parcela de inconsciência para se flutuarem e expandirem
crescemos apenas na concentração intrínseca dos olhos em fecho
desejando que as raízes possam acalmar os berros internos que libertam a podridão do existente.


obrigadisima incomunidade

contracorrente

penduro novamente anacos de incongruencia.
exposta no chan a ímpudica realidade dos zumes espolvoreados con canela
e do outro lado do espello, mármorea e transparente, a figuración do que acontence.

non hai expresión de silencio auténtica.
as verbas invaden cada anaco da inconsciencia para fluctuar e expandirse.
nós só podemos medrar na concentración intrínseca dos ollos pechos.
desexar cas raíces das árbores un día calmen os berros internos liberando a pudredume existencial.

pero non podemos escapar de nós mesmos.

tabilhona

contacto

córtame os ollos e falemos de sexo.
interlocuemos unha narración explícita na cos nenos non interveñan.
(tampouco as arpías moradoras dos intestins da fame).

rogóche que me abandoes, que non sigas comendo os teixidos que me compoñen.
móstra túa natureza salvaxe, teu ardor impropio e organiza un aquelarre para purificar meus peitos cóncavos.

renumerar as cousas non as fai máis reais pero alomenos alimenta os egos.

tabilhona.

loc xxx

respirar neste instante máncame.
preciso arrastrarme baixo o chan, reptar cobra oscura e deixar miña pel absorber os gases da vida.

modifico os sólidos contra as uñas de salitre e magnesio.
debo ser aspirada por un organismo maior.
un río de lava que penetra na porosidade dilatada do eu para cuspir as frustacións.

eva méndez doroxo

etra 1.2

résgame.

intersecciona teus movementos felinos na miña ideosincracea e lastima meus dentes furtivos.

corro tras chans de sangue no fondo dun oceano de asfalto.
o gris conmemora o nacemento da estupidez humada,
analoxía petrea das naturezas mortas que anidan en min.

raspo o fémur coas conchas que rouben na noite e vexo a orxía mariña entre os meus pes.
non es alleo aos fluídos cósmicos.
desexante desexado, afonda un pouco máis en min.

eva méndez doroxo.

retállame

concretando os parámetros irreais, as identidades cruzadas nas que perderme.

abrir a boca inspirando os insectos que se apegan na larinxe.
morder os ollos alados sen sentido para desaparecer na profundidade dun estómago que nos dixire a todas.
mulleres coladas nunha traquea ferrada.

eva méndez doroxo

concordia

morna olleo a brancura das paredes que me percorren.
doeme o corpo nesta soidade anhelada na que me atopas.

entendinme ser ilimitado, condeado a incomprensión nunha terra chea de alentos que nos abandoan.
ninguén pode entender as verbas impronunciadas do espíritu ceive que non se deixará atrapar.

fuxín a un lugar onde o alimento escasea.
corrín ao redor da lúa, espida fun o seu espello, a pel onde ollarse sempre fermosa.
dormín entre as lobas vellas en covas inescrutables baixo as cidades.
sigo surxindo dos lamentos dunha voz grave e masculina que me somete á cadea de min mesma.

lembro o día no que se abriron as pechaduras e seguín inmóbil, ollando para el sen ser capaz de mover os músculos que permiten correr.
esquecidos os olores a terra mollada e mofo, o sabor de vainilla... sigo, atrapada nunha inmobilidade de non comprendo.

eva méndez doroxo

descoñecido

a ti descoñecido que te colaches na miña cama cando me pensei allea á paixón.
home-insecto que me mudou de pel novamente,
lembroume meu corpo de cobra áxil e ceive.
aplastou miñas verbas baixo o manto pesado e ilóxico da indeferencia feroz e bebeu o sangue quente que mana deste corazón desexante de ser queimado polo sol da incertidume.

voltei a cova, a recitar silenciosa os versos que compuxera entre xemídos e ausencias.
enrosqueime sobre os axouxeres: tesouros inroubables nestes dias de predadores de almas.

sentín o ar secar todas as bágoas que aínda non conseguín botar. reconstruín cada unha das verbas, dos agarimos, dos ollares non interpretables e explotoei un peito incapaz de conter o berro atroz da frustación a non ser oída.

deixei de encaixar nas túas espectativas,
son unha palabra que non encaixa na pantalla do teu portátil, décheslle á tecla delete, seguindo a redacción para a publicación do teu ego.
máis eu, animal a pesar da mente, teño que deitarme nas pedras, saír quentar meu corpo ao sol e desexar co cheiro de frores alonxe teu recordo.

paixón igual sufrimento. nada que ver co amor. obsesión de renacer algo morto ser significado e significante, rexurdir da ciza e elevarme entre as cores imposíbles da máixia da utopia. unha vida destinada ao fracaso, ser indómito entre mentes escravas. mundo interior ireconciliable coa realidade.

eva méndez doroxo

biomolécula da economia

as sustancias fíltranse polas membranas celulares,
penetran no fluxo sanguínio,
apodéranse da nosa bio-masa.

eticamente non podemos conxugar o odio,
non é estrictamente necesario que a negatividade da fotografia se expoña dada volta,
pero amamos esas miserias.

pendurados dunha corda, hai culturas, que deixan os tenis, o elemento evolutivo do desprazamento.
nós, tendemos os panos xigantes cheos de merda nos patios de luces.
cara á rúa só cordas baleiras que pretenden expresar que non temos nada que amosar, nada do que escapar.

as estradas limpas, os mobles pegados ao chan na posición perfecta para tomar o sol.
rengleiras obedientes de cascudas visitando edificios, desprazándose espidas por entre o cemento - sen imperfeccions -,
coas vidas exactas, conmutadas por un ordenador central,
a rede mátrix en tempo real.

unha ilusión reflexada no espello cuspido de sangue que non se pode limpar.
a realidade taladra as paredes moleculares, non hai xeito de escondela.

eva méndez doroxo

modelo pi 346

reinicio.

circuitos queimados, cables roidos pola chúvia.

boto de menos cada segundo no que a miña desconexión fíxote posible.

monte furado

es a rá que non vexo,
o lombo de sapo no que mergullar a lingua para afondar no mundo máxico e desaparecer.

traspásame coa túa pel anfibia,
afógame coa túa lingua cazadora de insectos.

conxúga túas ancas en lectura vertical e surfea en miñas ondas.

eva méndez doroxo

libérame do tempo

neso que chamamos tempo artellei unha vida.
subinme ao carro das estratexias, como o resto de cíborgs.
rexinme polas normas da escrita: amei sen ser amada,
redibuxei as liñas continuas da casa, metinme nela, servín unha infusión quente a quen non me quixo.

vivín na mediocridade do tempo, nunha dimensión hiperbólica onde nunca souben se as palabras ían con "v" ou con "b".

agardein as canas e as enrrugas, os ollos sabios da vellez.
agardein a felicidade do que sabe, non por feliz se non por atoparse ao final do calvario.

mírome cada noite no espello, na oración do meu compañeiro silencioso.
non vexo máis co mesmo rostro de hai anos.
a sabiduria escurriuse polos regos sen semente do meu rostro.
a felicidade deixou imprenta na miña pel pencosa, descuberta demasiado tarde, cando outros ollos miraban por ela.

quero desaparecer, reconfigurar esta inexistencia para facerme tanxible a min mesma.
ser unha masa de experiencia só conduce a inventar historias, a ollar o pasado (outro invento terrorífico da humanidade), e morder os dedos por non poder desvivir o anhelado.

eva méndez doroxo

repetición do caos

renumero unha vida chea de números exponenciais.
matemática dos conxuntos, cada unha das falanxes que multiplico por cero para chegar a infinito.
invertidos factores de palabras que se agrupan en simples alineacions de ceros e uns... sempre a teoría do básico, sinxelo, doado... que invertido e exposto ao bater das ás da miña conciencia, dan paso ao caos.

tabilhona

resurrección 0.1

son un pozo de bágoas,
un ser que foi aniquilando sistematicamente calquer emoción, sentimento, acción...
consuminme a min mesma sen darme conta.
cheirei a felicidade e tiven medo de formar parte dun perfume descoñecido.
pretendín trepar os montes da soidade e caín no abismo da carne.

permanezo inmóbil entre os corpos con vida.

as células das que formo parte están en inactividade,
sigo caendo na profundidade dos seres que me ignoran.
non atopo quen reactive a miña motricidade e escale conmigo as paredes do sufrimento, rexurdindo da néboa.

eva méndez doroxo

contrasinal

nos beizos sabor a xenxibre e mel.
mistura alporizada, na agua quente, aquela que pensamos eterna ao espirnos áxiles baixo os dedos.
un e outro enfrentados nas montañas do orgullo,
soñamos pensamentos impropios, linguas de sal,
pel de mares pequenos nos que non afondar en demasía.

así poder mergullarnos nas ladeiras dos nosos corpos embravecidos pola indiferencia,
o veleno do que non podemos escapar.

eva méndez doroxo

carpe diem

MÓRDEME!rabioso por non terme.
como eu, destrozada na inmensidade dunha boca baleira.

Chántame os dentes ata o fondo dos ósos.

eva méndez doroxo

infinito 34

Un minuto antes de partir.
Xusto nese intre en que a distancia e o tempo comparten as partículas inomebles da existencia.
Ese segundo no que algo mudou e rexeitamos ser parte do que ía cocer no forno...
Agora que todo esto designifica o que entendíamos,
que empezaches a borrar da túa pel cada anaco de min,
que xa non lembras as risas baixo a auga.

Teño que marchar.
Desaparecer novamente e ser unha sombra, curar as feridas que noutrora me arrincaron da realidade.
Refuxiarme na invisibilidade dunha identidade non rexistrada.

tabilhona

mutantes

carne prostituida. deborada polos inséctos, predadores do tempo.

arríncanvos a esencia envolvendo as maus en éter: materia eterea dos deseños amórfos,
hipotese científica creada por filósofas do pracer.

rexeito calquer forma humana,
definición de poder abstracto ou concreción do verde.

renumerar o infinito, desordeando os factores para conseguir unha dixitación pura.
un número primo composto polo cheiro dos corpos que arrabuñei esta noite.

unha lexión de coleópteros acuden á chamada do mutante.
alleos ao sol queimador de vampiros (noutr'ora), dipositan os excrementos transparentes da pel deborada, do cheiro a vida indómita, aniquiladora.

sobrevivir nas sombras é doado.

resurxir da combustión dos corpos, na forma aterradora da realidade, sen disfraces, sen orellas.
sentir as patas da nación insectívora que precede ao caos e abrir a boca cazando unha intelixencia allea.
vivir plenamente os dias que transitan mutantes...

eva méndez doroxo

cartas numeradas

em fa mal la pell al no tenir-te a prop.

lémbrasme que existo, que aínda respiro nos conductos plásticos dunha metropolis.

aconsegueixo que signifiquis més enllà del temps.

arríncome os electrodos do peito.

baixo os teixidos: fráxil bolboreta de sangue.

retórica aprendida na mistura de area e chicle. non sei onde están os pes, pero adio o momento de andar espida pola habitación.

arrastrar o pasado pesa,
em submerxeixo entre teus osos e navego nun mar de pel.


tabilhona

desintegrada

espacio: interacción de moléculas.

forman parte de min, son as párticulas da deseperación.
tapiz monocromático tecido con falanxes expertas.

respóstome na continuidade.
cascuda que sobreviviu á detonación nuclear.
córtex esnaquizado no que afondar os dentes para chuchar a xelatina.

composta por anacos de incertidume, abandonei o caos para darlle paso á NADA.
amósome: títere de fios transparentes,
ao mirar enriba vexo unha nariz de paiaso e un sorriso que me aterra.

quero co sol escache e fervan os espacios microscópicos da realidade,
formar parte dunha teoría fallida eme insoportable.

eva méndez doroxo

jewish song

cando a dor acontece nunha intersección da pel é que non hai ósos dos que destecer o misterio.

a incongruencia de non existir, rodeada de alentos = expresión de vida latente.
simplemente lerme dende as unllas dos pes, no índice de toda a humanidade, amalgama de sabores.

normalmente afógome. non respirar unha leira propia de ar, ter que compartir o cheiro de coñecemento con cabezas destinguidas de azul.

remexo no areal, en busca dun óxixeno vexetal, algo producido e aínda virxe, algo no que expresarme en violeta, cor titílante de definicións variadas.

porque os mellores poemas son os que falan de amor, se aos ler teste sentido amado, reescribo a miña historia de espazos baleiros con palabras que insinúan especificamente que falo de ti. quen me le.

fozo novamente entre os vermes da inexactitude para sentirme morna e débil, deixarme chuchar o sangue por homes alleos a min, mulleres que desexan meus teixidos brandos para facer vestidos.

son vendida no porto, onde as pedras falan de encargos e diñeiro do que non se imprime nos bancos.
escrava, unha parcela de cartilagos experimentados en dar pracer a quen teña a chave da cadea.

eva méndez doroxo

dixitación 3_4_0

limpo a area do deserto da miña habitación.

soñei que ía sen rumbo cara os cantís de dunas fervendo
co ar era alento de lembrazas esquecidas.

dóeme a pel.
nos ollos non me quedan bágoas para ser feliz.
teño os beizos rachados, cheos de pintura e vermes.

nos dedos encoran todas as letras dun idioma simbólico,
que falábamos cando nenos alá na auga.

remexín as entrañas dos mortos en busca dunha resposta teimosa.
recompensada me sinto ao mirar as maus limpas, cheas de sangue.

eva méndez doroxo

soneto 1

cómprobo que preciso teus beizos percorrer miña pel fluorescente.
aprendo as liñas continuas dos nosos corpos loitando.
danzo cos dedos baixo as sabas, cheirando a terra mollada e mofo.

son arco da vella no que desexo que te perdas.
respírame coa válvula auxiliar pechada e adormece entre meus peitos quentes.
sorrí ao espertarme enredada nos teus tentáculos - pop mediterrani-.

pegadas de nós nas pedras da memoria,
encho de contido a verba que designifica o que somos: distancia.

eva méndez doroxo

sen sabor

deixaches un rastro de sal.

un momento antes de coñecerte perdinme en min mesma.
cometín o erro de crer no que sabia.
pensein que podía voar,
ca liberdade era a expresión dos olores do sangue.

corrín tras de ti, sen darme conta, ollando ao redor con lentes máxicas.
respostein preguntas co sorriso de saberme verdadeira.

agora, inspecciono as pegadas do salitre na miña pel de espello.
reflexiono coa cabeza ovillada nas pernas,
simplifico o coñecemento e escoito á intuición dos meus ollos.

recordo o que me explicaches, lembro cada silencio, cada pausa para coller ar,
mirándome entregado,
falso e degarrador nos teus beizos.
raposo morto coa pita na bandouga.

eu, labrega dos sentidos, penseinte morto e acariciein teu pelexo, biquein teu fuciño - aínda húmido-,
colocando túas patas xuntas erguinme e vinte fuxir.

de pé, incrédula do milagre, véxote aínda fuxir.

eva méndez doroxo

esquizo 4

o violeta nun ollar interfásico.
suavidade: parte interior dunha pel asilvestrada.

miñas falanxes deslízanse polo branco.
áxilidade metamórfica que me distrae.

son o líquido verde contido no círculo.
a refrexión metálica da culler do antagonismo.

monstruosa forma que muta tres veces cada segundo,
para misturarse coas formas do redor,
esterilización conmutada.

desaparecer na profundidade da fosa séptica das vosas vidas.

eva méndez doroxo

risco a desaparecer

sen penetración.

sumida na licuosidade profunda,
desplázome polo laranxa dos dedos alleos.
pensamento confuso que me engorda.

a piques de encherme novamente de nós,
suprimo cada un dos xemidos interferentes do universo: eu+ti+eu+el+ti+el.

consumida pola proximidade,
na esfervescencia impúdica que treme,
rabuño lasciva a pel da cama-balea.

eva méndez doroxo

esquizo 3

accédesme pola porta que pensei blindada.
teus ollos caer sobre min,
lousas aniquiladoras de anterioridade.

contacto con todas eu,
en asemblea de urxencia, consúltome.
non ozco por riba do pánico que enche miñas conexións.

arrepío,
convulsa e neurótica déixome penetrar por un ollar incomprensible.

eva méndes doroxo

independencia senil

imaxinei que tiña ás.
non ser paixaro, nin cometa,
só unha muller con ás.
alguen que acomoda as plumas para sentir o ar percorrelas.

só imaxinei o que vin do outro lado da gaiola.
entre os barrotes diamantinos, construidos con total adicación e xeito.
alguem me axudou a entrar nela,
sen me dar conta,
sen saberme capturada,
vivin.

descuberta? espello,
único elemento capaz de transformarnos en monstruos ou realidade.

tabilhona

serie 3

convenme que me desexes?

repto polas túas sombras,
intégrome á porosidade da textura do corpo,
que cada mañá me esperta sen forzas para a negación.

érgome dende a fumeira das paixóns contidas,
fráxil e inexperta, zoupo contra as paredes dos límites.

xa no baño saboreo cada un dos órganos internos que arrinquei da cama,
ouveo no aquelarre gastronómico das prehistorias.

apago a luz,
volto,
mergúllome na túa lingua.

eva méndez doroxo

esquizo 2

aínda é tarde para desaparecer.
xurdir dentre os mortos acrobáticamente e lamber o molo.
tranformarme en críatura sen nome e pasearme baixo o sol.

aínda segue a ser tarde para borrar teus bicos desta pel encarpolada.
cada dedo teu imprimiume a dor de ser amada,
a ilusión de descoñecer o límite do corpo,
rabuñando esperanzas perdidas.

agora, comida polos cocos do tempo,
sumida nos longos días de estío,
torturo miña pel co ar,
machuco nela para atopar as lembranzas que sei esquecidas.

tarde, chego tarde.

eva méndez doroxo

esquizo 1

á noite lembro que non estas.
recordo que esto só é un xogo ao que eu aínda non sei xogar.
véxote lonxe.

non entendo como me roubaches cada agarimo,
cómo recolliches a miña pel e enchiches a maleta,
deixando meus texidos ao ar.

son consciente da incertidume de erguerse apegada a unhas sabas aínda quentes,
pero comprende que é moi cedo para esquecer.


tabilhona

contos de berce

ráchasme con apática virulencia.
esnaquizas cada centímetro de min coa túa lingua voraz.
sistemáticamente torturada por uns agarimos que non chegan.

suprimida coa tecla de borrado rápido que se aperta baixo os dedos intolerantes.
non coñecida fora de ti pero anhelada de liberdade,
asubío unha melodía que me transporta alén destes océanos absurdos.
(pintados de laranxa e negro mora)

rexistro cada pensamento alleo nun recuncho do éter que me contén
para nacer un día chea de experiencias pasadas
coas que escribir o futuro, pasando nas puntas por este presente incerto que me mece.

eva méndez doroxo

amosando os dentes

son a herba de namorar arrincada sen tino.
a po que enche os petos dun abrigo pechado baixo chave.

en ningures atoparemos rostros amigos nos que descansar,
unha tina de auga quente para deixar destecer os dedos reumáticos.

o tempo, ese compañeiro indesexado, énchenos o rostro de botox,
para intentar divorciarnos de nós.

as follas tórnanseme penedos que escachan,
o violeta esmorece lonxe do mar.

plántasme no teu pensamento, son herba de namorar.

eva méndez doroxo

FLIPANTE!!

ben, non teño palabras, non consigo atopar unha secuencia de letras que signifiquen o que sentín onte na presentación que me destes oportunidade de ofrecer. SÓ MIL GRAZAS a todos os que fixestedes posibles estes versos, este libro, esta vida.

Para quen non pudo asistir só decir que eu non falei de libro nin ninguen falou de min, só todos os que participamos tanto actuando, como recitando, como escoitando falastedes do que é a POESIA, algo inexplicable que te invade aínda que non a entendas unha desas cousas que ten a humanidade para poder dialogar co resto do universo.

GRAZAS A TOD@S e alegrome moito que disfrutarades.

mil bicos
Eva

benvidos á presentación

22 Maio 2008, 20h

Galeria Sargadelos

Provença, 276

Barcelona

Mañá XOVES 22 de maio de 2008 as 20h, na GALERIA SARGADELOS de Barcelona, rúa Provença, 276 (ao carón de Rbla Catalunya) á presentación do meu libro: as sete idades.

O acto baixo o lema as sete idades, as sete linguas. dialogo poetico intercultural ao redor das sete idades, ten como obxectivo dar voz as diversas linguas, as diversas sensibilidades que alá nos deamos cita, ousexa que animo-vos a traer as vosas gorxas e os vosos oídos para transformar, transmutar, dialogar e crear.

Os nervios e as palabras, aquelo que nos une, nos tece e nos aproxima!! eso que somos e que non podemos rexeitar.

eva méndez doroxo

+ info

a linguaxe segreda

nas xemas dos teus dedos,
suspendida no esquecemento das verbas.

non me pronuncies. non desaparecer. non later.

teu contorno azul remexe no meu marrón.
liscaches antes de poder imaxinarte.
roíches cada pedazo desta pel
tatuada de nós.

devórame. rexeitar. tropezar.

constantemente alumeo as noites
coa luz das bolboretas fluorescentes.
danza eterna para amosarche o fío ata min.

controlamos cada instante pasado para saltar incontrolados na incertidume.


eva méndez doroxo

PRESENTACIÓN DAS SETE IDADES EN BARCELONA

22 Maio 2008, 20h

Galeria Sargadelos

Provença, 276

Barcelona

Quedades tod@s convidad@s o vindeiro XOVES 22 de maio de 2008 as 20h, na GALERIA SARGADELOS de Barcelona, rúa Provença, 276 (ao carón de Rbla Catalunya) á presentación do meu libro: as sete idades.

O acto baixo o lema as sete idades, as sete linguas. dialogo poetico intercultural ao redor das sete idades, ten como obxectivo dar voz as diversas linguas, as diversas sensibilidades que alá nos deamos cita, ousexa que animo-vos a traer as vosas gorxas e os vosos oídos para transformar, transmutar, dialogar e crear.

unha mega aperta e moitisimos bicos
eva méndez doroxo

+ info

a carne fría

sodomizada polas lembranzas na pel,
enróscome nos dedos sen unllas que me brindas,
para encherme de vida:
ciclo ingrávido no que todo existe
antes de nós, despois de min.

sen plurais o sentido absurdo da realidade destecida
na profundidade do meu atlántico.

perdinme nesta claridade e meus berros
afogaron o que quixen decir,
só quedan anacos retallados dunha ilusión no chan.

tabilhona