intrumentos de vento: a fotoviola.

non existo nas comusiras da túa boca,
nin nas longas noites nas co frío me xea a alma.
non comprendo o porque deste abatimento,
nin o xeito que teis de ignorarme.
pero comprendo cas lembranzas dos meus ollos
son fotogramas dunha historia imprecisa,
na que fomos persoaxes secundarios,
-papeles pintados na parede de nós mesmos-,
unha pantomima do irreal que foi coñecerte.
afortunadamente, gardo, en superoito, algúns deses instantes,
nos que a túa lingua me percorría sen medo,
e os teus dentes trabábanme o inconsciente
para sentirnos alleos a metales fosfóricos,
sen ilusións nin formas no peito.
son a secuencia da nosa existencia que cosiches aos petos
da miña memoria.

eva méndez doroxo.