pudor incendiario.

toda eu ardín.
o alento e as bágoas non detuveron a combustión.
un berro desatendido
quixo espertar as conciencias,
pero o lume encheume toda,
ata só deixar a verba,
insignificante legado do que nalgún tempo fun.

agora a cinza que me materializa,
desexa transformarse en letra,
quere percorrer os corpos
que, noutrora, a profanaron.
deixar a pegada, do lume,
en xentes que coa sede do silencio
a afastaron a golpe de misto.

pretendo eu,
na miña nova existencia,
renacer penetrando na porosa capa de medo,
que sen sabelo os conforma,
e dibuixar o rastro da morte nos ósos
desencaixados dos carroñeiros que me estragaron
un novo segundo de vida.

eva méndez doroxo.