chamadas perdidas

escarbo nas feridas que como cantís se abren na perplexidade da miña pel.
agochado, nas fíascas do esquecemento, agarda o teu recordo,
o das bocas descoñecidas e os desexos infinitos,
aquel que lonxe me queda cando me ollas invisible baixo o microscopio da indiferencia.
inventáchesme e agora, cando a gravedade me aproxima ao chan, ignoras cada minuto do meu alento.
penso que non existía antes, cando as túas mans e as túas verbas me moldeaban con tino, unindo os pedazos co tempo espaiara alén do meu cosmos.
síntome rota nesta nova vida.
son un proxecto de musa,
unha lembranza líquida fronte o reflexo dun segundo que non vin acontecer.

eva méndez doroxo