ingrávida

afondo na textura dos corpos,
entre as telas,
baixo as identidades ocultas.
tezo unha liña infinita de agarimos inventados,
de alentos que me fan tremer,
das necesidades da ausencia.
esgazo baixo a pel, os músculos,
na pertinente pesquisa do desexo,
da primitiva percusión,
que me faga palpitar, novamente,
como cando estabas en min.

eva méndez doroxo