con tolemia de vrau.

síntote escapar polas costuras da miña anatomía,
por entre os poros da tela que nos cubre,
sin pudor nin forma,
óllasme,
escápasme.

camiño pola incerteza de quen se sabe morta,
de quen descoñece o medo e lambe o prohibido dunha existencia corrupta,
a que as mentes debuxan na brétema do impronunciable.

e aínda así, saboreo os teus pasos,
como pechas a porta e desapareces,
e queda, atrofiada pola liberdade,
paralízame saberte lembrado,
inhalado, expirado,
perdido.

eva méndez doroxo