traviata.

constantemente dolorida,
arrástrome polas pedras de peles alleas.
intentando atopar a miña identidade,
regalo a vida entre telas e ilusións perdidas.

do outro lado,
demasiado lonxe,
agardas.

sen xulgarme,
sen pretender que te vexa,
en silencio.
observas a miña destrucción e agardas.

as veces unha verba en forma de bagoa consigue que te mire,
que vexa como me obsevas,
pero cega de deseperanza idolatro outra nova dor e non alcanzo a verte.

fuches amigo, confidente, amante desexado,
pero agora, cando o inferno me cosume,
es, tan só, unha nube que contemplo contemplarme ata quedar sen alento.

eva méndez doroxo